“น้าเรไรคะ สิงห์ตื่นหรือยัง” เดือนเต็มร้องตะโกนเรียกแม่ของห้าวหาญที่หน้าบ้าน พอเรไรออกมาเปิดประตูรับเด็กสาวก็เดินตามเข้าบ้านไปอย่างไม่รีรอ เมื่อถึงในบ้านก็ถามหาลูกชายสายเสมอของเรไรทันทีเช่นกัน
“โอ๊ย!! ยังไม่ตื่นหรอก น้าเรียกมันหลายรอบแล้วก็ไม่ยอมลุกจากที่นอนสักที”
“น้าเรไรช่วยปลุกสิงห์ให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีวันนี้สิงห์ต้องไปถือพานคู่กับหนู แล้วเมื่อวานสิงห์ไม่ได้ไปซ้อมหนูกลัวจะผิดคิว เลยอยากนัดไปซ้อมก่อนเข้าแถว”
“ไอ้สิงห์เนี่ยนะถือพาน” คนเป็นแม่ดุจะตกใจไม่น้อย ไม่เคยเห็นลูกชายได้เป็นหน้าเป็นตากับเขา พอรู้ว่าจะได้ถือพานก็พลอยตกใจ
“ใช่ค่ะ”
“รอแป๊บนะ” เรไรบอกกับเด็กสาวในชุดนักเรียนเรียบร้อย เดือนเต็มดูพร้อมจะไปโรงเรียนแล้ว แต่ลูกชายตนกับซุกตัวใต้ผ้าห่ม
“ไอ้สิงห์!!! ไอ้สิงห์โว้ย!!! ตื่น!! หนูเดือนเขามาหา ตื่นเร็ว ๆ ไอ้สิงห์!!!” เสียงแม่เอ็ดตะโรดังขึ้นเรื่อย ๆ จนคนที่นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้
