เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ ร่างสูงของห่าวหรานจึงได้เดินเข้าไปภายในถ้ำ จินเยว่มองดูคนที่ผลุนผลันเดินออกไปเดินกลับเข้ามาก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอนึกว่าอีกฝ่ายทิ้งเธอไว้ที่นี่และหนีไปแล้ว
เมื่อเห็นว่าห่าวหรานทรุดตัวลงนั่งไม่ไกลจากเธอจินเยว่จึงยื่นขวดน้ำให้อีกฝ่าย น้ำขวดนี้จินเยว่นำออกมาจากมิติกำไลหยก เธอเอาพวกขนมและของกินออกมาใส่ไว้ในกระเป๋าผ้าของเธอไว้ เพราะเธอกลัวว่าห่าวหรานจะผิดสังเกตที่ภายในกระเป๋าของเธอไม่สิ่งของอะไรเลย
“ขอบคุณ”
เมื่อห่าวหรานเห็นว่าเป็นขวดน้ำจึงรับไปดื่ม ห่าวหรานไม่เคยถามจินเยว่ว่าได้สิ่งของพวกนี้มาจากไหน เขาจะรับเอาในสิ่งที่หญิงสาวมอบให้แต่จะไม่ถามที่ไปที่มาให้อีกฝ่ายลำบากใจ เพราะประสบการณ์ต่าง ๆ ในชีวิตที่ห่าวเต็นท์นได้เผชิญมาทำให้เขาเรียนรู้ว่าทุกคนมีความลับเป็นของตนเอง และคนเราไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องทุกอย่างขอเพียงสิ่งนั้นไม่เป็นอันตรายกับประเทศชาติ ห่าวหรานก็พร
