“เค้กค่ะ ขอโทษคุณอีกครั้งนะคะ” เขมมิการีบพูดออกไปอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิด ยิ่งได้รู้ว่าชายหนุ่มที่ตนเองชนที่ร้านกาแฟเป็น CEO ที่ธามไทนัดคุยเรื่องงานด้วยแล้ว เธอก็ยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่
“ขอโทษ?” ธามไทหันมองหน้าคนข้างกายอย่างต้องการคำตอบ
“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดีผมดันไปชนคุณเค้กที่หน้าร้านกาแฟก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย” ปริญพูดอย่างอารมณ์ดี รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้เจอหญิงสาวที่นี่อีกครั้ง
“เสื้อของคุณ…”
“อ๋อ บอกแล้วครับว่าไม่มีปัญหาเลย ผมเปลี่ยนเรียบร้อย ขอโทษหมอธามอีกครั้งนะครับที่มาช้า” ปริญหันไปพูดกับธามไทด้วยความเกรงใจ
“อ้อ ผมต้องขอโทษคุณปริญมากกว่าที่เด็กของผมทำให้คุณเดือดร้อน” คุณหมอหนุ่มหันไปมองหน้านักศึกษาฝึกงานด้วยสายตาตำหนิ จนเธอต้องหลบตาหนีเขาทันที
“อย่าว่าคุณเค้กเลยครับ ผมซุ่มซ่ามเองมากกว่า” ฝ่ายปริญก็รีบเอ่ยปากแก้ต่างให้ทันทีเนื่องกลัวว่าจะทำให้หญิงสาวต้องถูกตำหนิ
“หึ”
