บทที่ 6 ตัดขาด (1)

992 คำ

วันต่อมา... ครืด! ครืด! แรงสั่นสะเทือนจากโทรศัพท์มือถือปลุกให้อังค์กูณฑ์ที่เพิ่งหลับเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนตื่นขึ้นด้วยอาการสะลึมสะลือ มือหนาควานหามือถือที่วางอยู่ข้างเตียง เห็นชื่อของดอนโชว์หราอยู่บนหน้าจอจึงกดรับสาย (สินค้าตัวใหม่ของผมเป็นยังไงบ้างครับคุณไฟ) สิ้นค้าตัวใหม่ที่ว่า คือ ยาที่ดอนแอบใส่ลงไปในน้ำส้มให้ไพลินดื่มเมื่อคืนนั่นแหละ “ก็...ใช้ได้มั้ง” อังค์กูณฑ์ตอบปลายสายพลางลูบต้นคอด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตาคมคายหันไปมองไพลินที่ยังหลับสนิทอยู่บนเตียง เมื่อคืนเธอรีดน้ำเขาไปเยอะเลยทีเดียว มือหนาลูบศีรษะทุยเล็กพร้อมโน้มใบหน้าลงไปจูบหน้าผากมนเบา ๆ อย่างเอ็นดู อังค์กูณฑ์ก้าวขาลงจากเตียงพลางคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอวสอบแบบลวก ๆ จากนั้นจึงตรงไปยังระเบียง แสงสว่างยามสายสาดส่องเข้ามาในห้องทันทีที่ผ้าม่านถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเขา ทิวทัศน์ด้านนอกมองดูสบายตานัก อากาศวันนี้ดูสดชื่นกว่าปกติ เขาหันไปมองไพลินที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยรอยยิ้ม (เมื่อวานที่เราดิลกันเรื่องราคา คุณไฟดูไม่ค่อยมั่นใจในสินค้าของผมเท่าไร ผมเลยอยากให้คุณไฟได้ลองสัมผัสมันด้วยตัวเอง) “อย่าทำอีก เธอไม่ใช่หนูทดลอง!” (ต้องขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณไฟตกลงดิลเรื่องที่เราคุยกันไว้เมื่อวานใช่ไหม) “ผมต้องการตรวจดูเอกสารเพิ่มเติมก่อน” (ไม่มีปัญหาครับ แต่ช่วยเร่งปิดดิลให้ผมหน่อยก็ดีนะครับมีคนต้องการสินค้าผมอีกเยอะ) เพล้ง! เสียงของบางอย่างตกลงพื้นขัดจังหวะบทสนทนาของสองหนุ่ม อังค์กูณฑ์หันไปมองยังต้นทางของเสียง จึงเห็นว่าไพลินล้มขาพับอยู่ที่พื้นด้วยอาการงัวเงีย ตอนที่ล้มมือของเธอคงปัดไปโดนแจกันเข้าจึงส่งผลให้เกิดเสียงดัง “แค่นี้ก่อนนะ” อังค์กูณฑ์รีบวางสายจากดอน ก่อนจะเดินมาดูไพลินด้วยความเป็นห่วง “น้องลิน” “อึก! ยะ...อย่าเข้ามานะ” ไพลินร้องห้ามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือเล็ก ๆ พยายามดึงผ้าห่มผืนหนามาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าเอาไว้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของสมอง เธอหักห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้ “เจ็บตรงไหน?” “ไม่เจ็บ” ไพลินส่ายหน้าปฏิเสธเขาแทบจะทันที น้ำเสียงที่เอ่ยนิ่งเรียบจนเกือบเย็นชา เธอไม่เคยคิดอยากจะเปลืองตัวขนาดนี้ซะหน่อย ถึงจะชอบยั่วให้ผู้อยากเยก็เถอะ มันจุกในอกจนพูดไม่ออกเลย ภายในใจรู้สึกบอบช้ำจนอยากจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ แต่ฮึบเอาไว้ทัน เธอไม่มีทางแสดงความอ่อนแอให้เขาเห็น ไพลินพยุงร่างตัวเองลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล เธอตั้งใจจะหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ แต่เขากลับคว้าแขนของเธอเอาไว้ อีกทั้งยังกำแขนเธอแน่นราวกับกลัวเธอจะหายไป “ไปไหน?” “ปล่อย...ลินจะใส่เสื้อ” ไพลินผลักอีกฝ่ายออกไปให้ห่างกาย มือเรียวหยิบชุดชั้นในและสูทตัวใหญ่มาสวม โดยที่การกระทำของเธออยู่ในสายตาอังค์กูณฑ์ “ใจร้ายกับเฮียจังเลยนะ เมื่อคืนไม่ใช่แบบนี้นี่” “เราก็แค่วันไนท์สแตนด์ ต่างคนต่างมีความสุข น้ำแตกก็แยกทางเคยได้ยินป่ะ” อังค์กูณฑ์อยากจะขำแต่ก็ขำไม่ออก ท่าทางของเธอดูไม่แยแสเขาสักนิด ต่างจากเขาที่ยังปรารถนาในตัวเธอเหลือเกิน “คิดว่าเข้ามาในพื้นที่ของเฮียแล้วจะได้ออกไปง่าย ๆ เหรอ” หมับ! “ทะ...ทำอะไร ปล่อยลินนะเฮียไฟ” ไพลินร้องโวยวายเมื่อถูกเจ้านายอุ้มขึ้นพาดบ่าโดยไม่ทันได้ตั้งตัว “ไม่ปล่อย” กล้าดียังไงมาหักอกเขา ผู้ชายอย่างเขามีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา เธอเป็นใครถึงกล้ามาปฏิเสธ มือหนาฟาดสะโพกงอนอย่างแรงเพื่อทำโทษ เพี๊ยะ! “อร๊ายยย ปล่อยลินลงเดี๋ยวนี้” เธอออกแรงดิ้นพล่านพร้อมกับมองหาทางลงไปด้วย ก่อนจะใช้ฟันงับเข้าที่บ่าแกร่งอย่างแรง “ไม่... อ๊าาาา!” เขาร้องลั่นเมื่อถูกเล่นงานด้วยเขี้ยวฟันเพชรฆาต ทั้งยังถูกกำปั้นหนัก ๆ ทุบหลังซ้ำอีก สองมือหนาเหวี่ยงร่างเล็กลงบนเตียงกว้าง ก่อนจะตามขึ้นไปหลังคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้ สงสัยต้องจัดหนักอีกสักรอบสองรอบเธอถึงจะหลาบจำ ทว่าทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่คิด เมื่อเจ้าของร่างน้อยยกสองขาขึ้นถีบยอดอกแกร่งจนเขาหงายหลัง พรึ่บ! “อั๊ก! น้องลิน!!!” มันจะมากเกินไปแล้วนะ ถึงขั้นถีบเขาตีลังกาตกเตียงเลยเหรอ เขาขบสันกรามแน่น พยศเหลือเกิน! ไพลินรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตรงไปยังประตูห้อง ระหว่างทางที่วิ่งเธอดันไปเหยียบโดนขาที่สามของเขาเข้า ทำเอาอังค์กูณฑ์จุกจนแทบลุกไม่ขึ้นเลยทีเดียว “เมื่อคืนลินอาจจะพลาดไปมีอะไรกับเฮีย แต่ครั้งนี้ลินตั้งใจมาก” ไพลินยกนิ้วกลางให้เจ้านาย ก่อนจะเปิดประตูวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด เดี๋ยวเขาตะโกนเรียกลูกน้องขึ้นมาเธอจะกลายเป็นผู้ประสบภัยแทน อังค์กูณฑ์นอนเอามือกุมเป้า ดวงตาคมมองตามหญิงสาวที่เพิ่งวิ่งหายออกไปจากห้อง ทั้งเจ็บใจทั้งเจ็บค_ย ควีนกลับมาแล้วค๊าบ ยัยนู๋ลินมันเอาเรื่อง 555 ♦️กดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจให้ควีน ♦️กดเพิ่มชั้นเพื่ออ่านก่อนใคร และคอมเมนต์พูดคุยกันงับ เยิฟ ๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more