อังค์กูณฑ์วางไพลินลงนั่งบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง ก่อนที่เขาจะหย่อนสะโพกลงนั่งที่ประจำของตนเองเช่นกัน
บนโต๊ะมีข้าวปลาอาหารจัดวางพร้อมรับประทาน ไพลินไม่รีรอให้เสียเวลา เธอลงมือตักอาหารทานอย่างเอร็ดอร่อย ทว่าอังค์กูณฑ์กลับมีสีหน้างุ่นง่านดูท่าทางไม่ค่อยสู้ดีนัก
“เมื่อคืนลินเมามากเลย ทำอะไรลงไปก็ไม่รู้” ที่จริงเธอพอจะจำการกระทำของตัวเองได้อยู่หรอก แต่นาทีนี้ขอโยนความผิดให้แอลกอฮอล์ที่แล่นพล่านอยู่ในร่างกายของเธอในช่วงเวลานั้นแทนก็แล้วกัน
“หึ!” เขาแสยะยิ้มเพียงนิด ไม่ได้นึกเวทนาเธอแต่เวทนาตัวเองมากกว่า จะเมามากเมาน้อยเธอก็สร้างเรื่องให้เขาอยู่ดีนั่นแหละ
นิ้วมือเล็ก ๆ กดบล็อกเบอร์บล็อกไลน์ผู้ชายทุกคนที่เธอขอมาเมื่อคืนทิ้งจนหมดเกลี้ยง
“เฮียขา ลินบล็อกเบอร์แปลก ๆ ทิ้งหมดแล้ว นี่เห็นไหม” เธอโชว์ให้เขาดูว่ากดบล็อกเบอร์บล็อกไลน์ทิ้งไปหมดแล้วจริง ๆ
“น้องลินจะชดใช้ยังไง” อังค์กูณฑ์เอายอดค่าเหล้า
