“ธารเดี๋ยวรัณต้องกลับคอนโดก่อนนะ โยไลน์มาตามน่ะ...” ฉันละสายตาจากไอแพด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองดารัณที่เดินไปหยิบกระเป๋าตรงโซฟาขึ้นมาสะพาย
“พี่ชายฉันจะตัวติดเธอเกินไปแล้วนะ...” ฉันพูดแซวดารัณก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ ดารัณแก้มแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูด
“น่าจะแค่ช่วงนี้แหละ...ฉันไปนะ...”
“โอเค ขับรถดี ๆ ...” ฉันพูดก่อนจะยิ้มให้อีกคน ดารัณระบายยิ้มกลับมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
Line!
ฉันหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดไลน์ดูว่าใครทักมา ก่อนจะเห็นว่าเป็น แอลลี่ รุ่นน้องที่ฉันสนิทมาก ๆ ตอนที่ไปเรียนอยู่อังกฤษ แล้วที่สำคัญแอลลี่ เป็นน้องสาวของแฟนเก่าฉันด้วย...
ฉันกับแฟนเก่าเราจบกันไม่ค่อยสวยเท่าไร แต่กับแอลลี่ถึงจะเป็นน้องสาวของ เค แต่มันก็คนละส่วนกัน...ฉันเองก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผลถึงขั้นจะเหมารวมโกรธไปทั้งหมด
Ally : ฮัลโหลลล
Tannamx : ว่าไงคะสาวน้อย
Ally : แอลกลับมาอยู่ไทยละน้า อยากเจอพี่ธารอะ >.<
Thannam : วันไหนดีอะ แต่สองอาทิตย์นี้พี่ไม่ว่างเลยอะ
Thannam : ต้องไปปารีส
Ally : แง้ววว
Ally : งั้นรอพี่ธารกลับมาก่อนแล้วเราค่อยเจอกันก็ได้
Thannam : เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวเจอกันหลังจากพี่กลับมานะ
Ally : ได้เลยค่า คิดถึงนะคะพี่ธาร
Thannam : คิดถึงเราเหมือนค่า
Ally : Ally ส่งรูปภาพ
Ally : พี่เคฝากบอกว่า คิดถึงนะคะ
ฉันกดเปิดดูรูปก่อนจะปิดไลน์ทิ้งไปโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรแอลลี่อีก...ทุกครั้งที่ได้คุยกับแอลลี่หน้าหมอนั่นต้องโผล่เข้ามาทุกทีเลย...
จริง ๆ กับเคแล้วฉันเองก็ไม่รู้จะเรียกว่า แฟนเก่า ได้ไหม แต่ใครหลาย ๆ คนก็คิดกันไปว่า ฉันกับเคเราเคยคบกันตอนที่อยู่อังกฤษ อันที่จริงช่วงนั้นฉันแค่ลองคุยกับเขาดู แต่เพราะหลาย ๆ อย่างมันทำให้ฉันรักเขาไม่ได้ แล้วเขาก็ทำเรื่องที่ฉันค่อนข้างผิดหวังกับสิ่งที่เขาทำ ยิ่งทำให้ฉันรักเคไม่ได้จริง ๆ
แล้วอีกอย่างฉันมีอีกคนที่อยู่ในใจฉันมาตลอด ต่อให้ฉันพยายามเปิดใจรักใคร มันก็ยังไม่ได้อยู่ดี...
แอดดด!
ฉันหลุดจากภวังค์หลังจากที่ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดออก…
“หายดีแล้วหรือไงถึงมาทำงาน...” ร่างสูงสมส่วนที่อยู่ในชุดลำลองสบาย ๆ เดินเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวตรงหน้าโต๊ะทำงาน
ฉันมองเจ้าของร่างสูงสมส่วนก่อนจะรู้สึกว่าเขาน่ะขี้โกงชะมัดเลย
ที่มีร่างกายที่สมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ ทั้งใบหน้าของเขา รูปร่างของเขามันรับกันไปซะหมด ขนาดเขาใส่ชุดลำลองธรรมดายังดูดีเลย
“หายแล้วสิ...หยุดไปเป็นเดือน ฉันจะเป็นง่อยอยู่แล้ว...” ฉันพูดก่อนจะละสายตาจากเขามามองที่ไอแพดเหมือนเดิม
“เมื่อคืนนอนกี่โมง?”
“5 ทุ่มไง...” ฉันเงยหน้าขึ้นมาตอบเขา
“หลังจากที่วางสายจากฉันเธอก็นอนเลยใช่ไหม?”
“ใช่สิ นายคิดว่าฉันจะทำอะไรต่อล่ะ...” ฉันตอบเขานิ่ง ๆ
“แล้ววันนี้นายมาบริษัททำไมอะ วันนี้วันพักผ่อนของพวกนายไม่ใช่เหรอ”
“ต้องไปลองชุดที่จะใส่ไปงาน Versace…”
“อ๋อ แล้วยังไม่ไปเหรอ?” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย ร่างสูงเลื่อนสายตามามองหน้าฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะพูด
“เธอต้องไปกับฉัน...ลืมเหรอไง…”
“เออจริงด้วย…” ฉันลืมไปสนิทเลยว่าฉันต้องเป็นคนไปกับเขาเพราะฉันเป็นเมเนเจอร์หลักของพวกมาแทน = ='…
“ลืมเอาสติออกมาจากโรงพยาบาลด้วยหรือไง” ร่างสูงพูดเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นยืน…
ฉันมองใบหน้านิ่ง ๆ ของเขาด้วยความหมั่นไส้ เขาน่ะเป็นผู้ชายที่เหมือนไม่อะไรกับใคร ไม่ค่อยพูด แต่ว่าพูดมาทีหนึ่งนี่เจ็บจี๊ดมากจริง ๆ
“จริง ๆ ไม่ได้ลืมแค่สตินะ…” ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา…
“หัวใจฉันก็ลืมไว้…” ฉันพูดนิ่ง ๆ ก่อนจะสบตาคนตรงหน้า
“ฉันลืมไว้ที่…”
“ดูละครให้มันน้อย ๆ หน่อยเถอะ…” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ ก่อนที่เขาจะผลักหัวฉันเบา ๆ แล้วเดินผ่านตัวฉันไป ฉันหันมองตามร่างสูงที่เดินไปเปิดประตูออกจากห้องไปก่อนล่วงหน้า
“นายจะเล่นตามฉันหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า!” ฉันโวยตามหลังเขา ก่อนจะรีบเดินตามมาแทนไป…
ผู้ชายอะไรเย็นชาชะมัด…
พอมาถึงห้องลองเสื้อที่จะต้องใส่ไปงานแฟชั่นโชว์ ช่างก็มาวัดตัวของมาแทนไปตามปกติแล้วก็นำชุดแต่ละคอลเลกชันมาให้มาแทนเลือก…
ฉันเองก็มีส่วนช่วยเขาในการเลือกชุดที่จะใส่ไปร่วมงานแฟชั่นโชว์ในครั้งนี้ด้วย เพราะการเลือกชุดมันไม่ใช่แค่ใส่ ๆ อะไรไปก็ได้แต่ว่าชุดกับมาแทนเองก็ต้องเป็นหนึ่งเดียวกันด้วย
“เอา 5 ชุดนี้ก่อนเนอะ…” ฉันหันไปพูดกับร่างสูงที่กำลังเลือกเครื่องประดับส่วนอื่นไปเรื่อย ๆ ด้วย…
“อืม…”
“งั้นแทนไปลองก่อน แล้วค่อยมาเลือกนาฬิกาแต่ละแบรนด์อีกที…” มาแทนพยักหน้านิด ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปลองชุดแต่ละชุดที่เลือกกันไว้…
ร่างสูงเดินเข้าไปลองชุดในห้องแต่งตัว ก่อนจะเดินออกมาให้ฉันเช็กอีกที…
“ดูดีทุกชุดเลยค่ะคุณแทน…” พนักงานพูดพร้อมกับมองมาแทนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยประกาย เพราะทุกชุดที่มาแทนเลือกไปลองมันเข้ากับเขาทุกชุดเลยจริง ๆ …
“โอเคไหม?” มาแทนเดินมาถามฉันพร้อมกับมองหน้า…
“โอเคทุกตัวเลย…” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้เขา…
ฉันไม่พูดเกินจริงนะ มาแทนเหมือนรูปปั้นที่พอใส่ชุดอะไรมันก็ดูดีไปซะหมดเลย…
“เธอเลือกนาฬิกาให้หน่อย…”
“ให้ฉันเลือกเหรอ?” ฉันถามเขาด้วยความประหลาดใจนิด ๆ พร้อมกับมองหน้าเขา…
“อืม…เสร็จแล้วจะได้ไปหาอะไรกินกัน…” ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหายเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดลำลองอย่างเดิม…
ฉันนั่งเลือกนาฬิกาให้เขา มองดูแต่ละเรือนว่าเรือนไหนจะเข้ากับเขาบ้าง
“น่าจะโอเคแล้วละ…” ฉันพูดกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหันไปสะกิดให้ร่างสูงที่นั่งข้าง ๆ ดูนาฬิกาที่ฉันเลือกให้ มาแทนพยักหน้านิด ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน…
“ตามนี้นะคะ ธารรบกวนให้ส่งชุดไปที่บริษัทก่อนวันอาทิตย์นี้นะคะ เพราะต้องบินไปงานวันอังคาร…”
“ได้ค่ะคุณธาร…”
“ขอบคุณค่ะ ไปก่อนนะคะ…” ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้พนักงานนิด ๆ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องเสื้อที่มาลองชุดกัน…
“อยากกินอะไร…” ร่างสูงเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ หลังจากที่เดินออกมาจากห้องเสื้อ…
“อืมมม อยากกินปิ้งย่างอะ…”
“กินได้แล้วหรือไง…”
“ได้แล้วสิ ฉันหายดีแล้วเถอะ…” ฉันพูดอย่างมั่นใจ มาแทนมองหน้าฉันก่อนจะหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ พร้อมกับเดินนำหน้าฉันไป…
“รอด้วยสิ ทำไมนายชอบเดินไม่รอฉันล่ะ?” ฉันรีบเดินตามร่างสูงไป
เขาไม่เคยเดินรอฉันเลย ทุกครั้งที่เดินด้วยกัน เขาจะเดินนำฉันหนึ่งก้าวเสมอ…
“ก็เธอขาสั้น…”
“งั้นถ้าฉันขาสั้น นายก็อุ้มฉันสิ…” ฉันพูดพร้อมกับเกาะแขนเขาไว้…
“เธอนี่หยอดผู้ชายบ่อยจนเป็นเรื่องปกติหรือไง…” มาแทนหยุดเดินพร้อมกับหันมามองฉันด้วยแววตานิ่ง ๆ
“ไม่นะ ฉันหยอดนายแค่คนเดียว…” ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้มใส่เขา…
“เธอนี่มัน…” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินนำฉันไปอีกแล้ว…
ฉันมองตามร่างสูงก่อนจะอดยิ้มออกมาไม่ได้ เพราะฉันรู้สึกว่าเขากำลังเสียอาการเพราะฉันอีกแล้ว…ฉันรีบเดินตามร่างสูงไปก่อนที่สายตาจะไปสะดุดเข้ากับชุดแบรนด์ประจำวัน
“แทนอย่าเพิ่งไป ขอดูชุดร้านนี้หน่อย…” ฉันบอกเขาพร้อมกับจับแขนเขาให้เดินตามเข้ามาในร้าน…ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร เขาเดินตามเข้ามานิ่ง ๆ
“ชุดนี้สวยไหม?” ฉันหยิบชุดที่ทำให้ฉันสะดุดตาขึ้นมาแล้วหันไปขอความคิดเห็นจากร่างสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
“ไม่สวย…”
“งั้นชุดนี้ล่ะ…”
“แก่…”
“ชุดนี้ล่ะ…”
“เหมือนแม่…”
“นี่แทน! เอาดี ๆ …”
“ก็จริง ๆ …” ร่างสูงพูดขึ้นมานิ่ง ๆ ฉันเม้มปากตัวเองเข้าหากันนิด ๆ ก่อนจะเอาชุดแขวนไว้อย่างเดิม
“นายไปนั่งรอไป ฉันขอดูชุดแป๊บหนึ่ง…”
“ขอให้มันแป็บจริง ๆ เถอะ…” ร่างสูงพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โซฟา…
ฉันยืนเลือกชุดอยู่อีกสักพักก่อนจะหยิบชุดที่ตัวเองชอบมาสามชุด…
“ลองชุดแป๊บหนึ่งนะ…” ฉันบอกร่างสูงที่นั่งหน้านิ่งกึ่ง ๆ ตึงนิด ๆ ก่อนจะเข้ามาลองชุดในห้องลองเสื้อผ้าของร้าน…
ชุดแรกผ่าน
ชุดที่สองผ่านไป
แต่พอมาชุดที่สามฉันกลับรูดซิปมันไม่ขึ้นเหมือนกับว่ามันติดอะไรสักอย่างที่หลัง…และพอฉันเอี้ยวตัวมาก ๆ เข้าฉันก็รู้สึกตึง ๆ เจ็บ ๆ ที่แผลโดนยิงขึ้นมา…
“อ๊ะ!” ฉันหลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บตรงแผลที่โดนยิง…
บ้าจริง...
แล้วฉันชอบชุดนี้ด้วย…
- บันทึกพิเศษ -
ก๊อก ๆ !…
“ใกล้จะเสร็จยัง?” เสียงทุ้มตะโกนถามร่างบางที่ยังคงอยู่ในห้องลองชุด เขารอเธอมาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าธารน้ำจะออกมาจากห้องลองชุดสักที
“จะเสร็จแล้วแทน...” เสียงใสตะโกนตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงปกติ แต่ในความเป็นจริงร่างบางกำลังพยายามที่จะรูดซิปด้านหลังชุดอยู่
“ลองแค่สามชุดทำไมมันนานขนาดนั้น…”
“ก็มันรูดซิปไม่ขึ้นอะ…โอ๊ยยย!” ร่างบางร้องออกมาด้วยความเจ็บ
อีกครั้ง เพราะรอบนี้มันเจ็บตรงแผลที่โดนยิงมาก ๆ …ร่างบางนิ่วหน้าไปด้วยความเจ็บก่อนจะงอตัวลงนิด ๆ
“เป็นไรธารเปิดประตู!”
“มะ ไม่เป็นไร…”
“ต้องให้ฉันพังประตูเข้าไปไหม?!…”
“ไม่ต้องแทน…”
“งั้นเปิด!” เสียงทุ้มพูดขึ้นคล้ายกับเขากำลังโมโหนิด ๆ ร่างบางชั่งใจอยู่สักพักก่อนจะยอมเปิดประตูห้องลองชุดออกนิด ๆ แล้วโผล่หน้าออกไปหาเขาเพราะชุดเธอยังรูดซิปไม่ขึ้น…
“นายไปตามคนมา...” ร่างบางพูดยังไม่ทันจบ ร่างสูงก็ดันประตูเข้ามาทันที
“อ๊ะแทน…” ร่างบางร้องเสียงหลงเพราะจังหวะที่เขาดันประตูเขามา เธอเองก็ไม่ได้ยืนตั้งหลักอะไรเลยทำให้ร่างบางเกือบหงายหลังไปชนเข้ากับกระจกในห้องลองชุด
มาแทนคว้าเอวบางเอาไว้รั้งตัวเธอให้มาแนบที่อกไม่อย่างงั้นธารน้ำได้หงายหลังไปชนเข้ากับกระจกด้านหลังแน่ ๆ …
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ”
“ก็ใครใช้ให้นายดันประตูเข้ามาล่ะ?!” เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับดันอกเขาไว้…ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเธอเองก็ไม่ได้อยู่ในชุดที่เรียบร้อยซะเท่าไร…
“ก็เธอร้อง…”
“ปล่อยได้แล้ว…” ร่างบางเอ่ยบอกเขาเสียงเบาแล้วจะขยับตัวยืนดี ๆ จากนั้นมือหนาก็ปล่อยออกจากเอวบางก่อนจะเลือนสายตาไปอีกทาง…
“แล้วเป็นอะไร ทำไมรูดซิปไม่ได้?”
“ก็มันเจ็บแผลอะ…” ร่างบางพูดเสียงเบาพร้อมกับคอยจับชุดที่ตัวเองกำลังลองอยู่ในตอนนี้ให้แนบอกไว้…แต่ทว่าเธอกับลืมไปว่าตอนนี้แผ่นหลังของเธอเองก็กำลังเปลือยเปล่าอยู่เช่นกัน…
สายตาคมลอบมองชุดที่ธารน้ำกำลังสวมใส่อยู่ก่อนจะเห็นว่ามันเป็นชุดที่ค่อนข้างโชว์เนินอกมากจริง ๆ …
“นายรูดซิปขึ้นให้ฉันหน่อย ฉันอยากรู้ว่ามันจะหลวมตรงหน้าอกไหม?”
“เธอจะซื้อชุดนี้?”
“ก็ใช่น่ะสิ…” ร่างบางพูดตาแป๋วอย่างไม่คิดอะไรเพราะเธออยากได้ชุดนี้จริง ๆ มาแทนมองร่างบางที่หันหลังให้เขารูดซิปชุดให้เธอ…
แต่ทว่าร่างสูงกลับนิ่งคิดก่อนที่สายตาคมนะไล่มองแผ่นหลังขาว ๆ ของธารน้ำนิ่ง ๆ จากนั้นมือเรียวของเขาก็ค่อย ๆ ยกขึ้นพร้อมกับจับไปที่ซิปของชุดร่างบาง…
“เธอจะให้ฉันรูดซิปขึ้นให้เธอ…”
“หรือจะให้ฉันถอดชุดนี้ออกดี?”
เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมานิ่ง ๆ ร่างบางได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้าขึ้นสบตาคมผ่านกระจกตรงหน้าทันที…และทันทีที่เธอกับเขาสบตากันผ่านกระจกตรงหน้า…หัวใจของธารน้ำก็เริ่มเต้นแรงขึ้นมาเรื่อย ๆ …
มือเรียวยาวของมาแทนค่อย ๆ แตะไปที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าของธารน้ำเบา ๆ ก่อนที่เขาจะเริ่มไล่มือตัวเองไปที่เอวบาง…
ธารน้ำยืนนิ่ง ลมหายใจเริ่มติดขัดขึ้นมาหลังจากที่มือหนาของมาแทนสัมผัสมาที่เอวของเธอ…
“ว่าไง…” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูของเธอเบา ๆ ราวกับมนตร์สะกด…
“ทะ แทน…” ร่างบางเรียกคนตัวสูงด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ดวงตาของทั้งคู่ยังเฝ้ามองผ่านกันในกระจกตรงหน้า
ก๊อก ๆ !
แต่แล้วเสียงเคาะประตูห้องลองชุดก็ดังขึ้น
“เอ่อ ขอโทษนะคะ…”
“พอดีทางร้านเรา ไม่อนุญาตให้เข้าไปในห้องลองชุดเกินหนึ่งคน
นะคะ…” เสียงพนักงานดังขึ้น ธารน้ำและมาแทนผละออกจากกันก่อนที่จะเป็นธารน้ำที่พูดขึ้น
“นะ นายไปรอข้างนอกก็ได้ ชุดนี้ฉันไม่เอาแล้ว…”
“อืม…” มาแทนรับคำนิ่ง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องลองชุดไป
“ขอโทษทีครับ…” เขาเอ่ยขอโทษกับพนักงานร้านหลังจากที่เดินออกจากห้องลองชุด
ส่วนร่างบางก็กำลังยืนนิ่งอึ้งกับสิ่งที่เพิ่งเกิดไปเมื่อกี้…มือบางยกขึ้นมาแตะที่หัวใจตัวเองเบา ๆ เพื่อให้มันเต้นช้าลง...
เมื่อกี้น้ำเสียงของเขา สายตาของเขา
มันทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้องเลยจริง ๆ …