1 หนูวิวเจ้าขา
1255 คำ
[VIEW TALK]
“ขอโทษนะน้องวิว” ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตา ผิวพรรณถูกจัดสรรมาค่อนข้างดี เขาดูสุภาพ อ่อนโยน เหมาะสมที่จะรัก “เราเลิกกันเถอะ พี่ก็ชอบน้องวิวนะครับ แต่พี่ก็รักครอบครัวของพี่เช่นกัน”
เขาคนนี้กำลังบอกเลิกฉัน เขากำลังจะเดินไปจากฉัน และเขาก็เดินไกลออกไป ไกลออกไปทุกที
ไกลจนสุดสายตาของฉัน
คนนี้ คนที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่เป็นแบบนี้
นับไม่ถ้วนสินะ ฮึ ก็มันมากมายนักล่ะ
มากมายจนนับไม่ถ้วน ฉันน่ะโดนทิ้งมานับไม่ถ้วนแล้วล่ะ
เสียใจไหม? เสียใจสิ เสียใจมาก เพราะอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะ…
เปี้ยะ!
เสียงแส้ฟาดลงกลางแผ่นหลังของฉัน มันเจ็บปวด และฉันไม่อยากพบเจออะไรแบบนี้บ่อย ๆ แต่เมื่อโดนบอกเลิกเมื่อไหร่ ฉันมักจะถูกลงโทษ และถูกก่นด่าเป็นประจำ
“คุณแม่ขา อย่าทำวิวนะคะ อย่าทำวิวเลย วิวเจ็บแล้วฮึก ฮึก ฮึก คุณแม่… วิวขอโทษ ต่อไปจะไม่เกิดขึ้นอีกค่ะ” ฉันยกมือกราบอ้อนวอนที่แทบเท้าของผู้เป็นแม่ ผู้หญิงที่ทำให้ฉันเกิดมา
แม่กำลังใช้แส้ฟาดฉัน โดยไม่ฟังคำอ้อนวอนของฉันสักนิดเดียว
เสียงของแส้ฟาดกับผิวบริเวณแผ่นหลังของฉันมันช่างเจ็บแสบหัวใจ และผิวหนังที่บอบบาง เคยโดนประจำ แต่ไม่เคยจะชินสักครั้งเดียว
เมื่อร้องขอแล้วไม่เป็นดังหวัง ฉันจึงทำได้เพียง…ยอม
ยอมให้แม่ทำจนพอใจ แม่สาแก่ใจเดี๋ยวแม่ก็หยุด
เปี้ยะ!...
นานนับสิบนาทีเสียงฟาดแส้ครั้งสุดท้ายจึงได้หยุดลง
“ไม่ได้เรื่อง ไม่มีปัญญาอะไรสักอย่าง ไม่สมกับการที่ฉันทนลำบากอุ้มท้องเธอสักนิด ผู้หญิงห่วยแตก” แม่มักพูดเช่นนี้เป็นประจำหลังจากที่แม่ได้ระบายอารมณ์ลงกับร่างกายของฉันเป็นที่เรียบร้อย
แม่เดินไปนั่งที่เก้าอี้ประจำตัวของแม่ เก้าอี้หรูราคาหลายแสน เก้าอี้ที่แม่นั่งได้เพียงคนเดียว ฉันที่เงยหน้ามองแม่ เห็นแม่กำลังมองมาที่ฉัน แววตาดุร้ายของแม่ค่อย ๆ จางหายหลังจากที่แม่หยิบบุหรี่มาจุดสูบและพ่นควันออกมา
“หนูวิวเจ้าขา…” เสียงของแม่เยือกเย็น แผ่วเบาเสียวสันหลังวาบ รู้สึกเจ็บแสบไปทั่วทั้งตัว
และฉันต้องรีบขานรับ แม้ไม่มีเรี่ยวแรงเพียงใดก็ตาม “เจ้าขาคุณแม่…” ฉันเงยหน้าทั้งน้ำตาที่อาบเปื้อนแก้ม
แม่ลุกจากเก้าอี้ตัวนั้นแล้วค่อย ๆ ก้าวเท้ามาหาฉันที่นอนคว่ำหมดสภาพ
“เจ็บมั้ยเจ้าคะลูกสาวของแม่” คำถามเหมือนห่วงใยทั้งที่เป็นคนลงมือทำ
“เจ็บค่ะ แต่วิวผิด” นี่คือทางออกที่จะทำให้เรื่องทุกอย่างจบลง ฉันก็แค่ยอมรับความผิด
“โถ… น่าสงสาร ใครช่างทำลูกสาวคนเดียวของแม่เจ็บเพียงนี้” แม่ยื่นมือมาลูบที่กลุ่มผมของฉัน “ใครอยู่ข้างนอกบ้าง มาดูแลลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้”
สิ้นคำสั่งของแม่ ประตูถูกเปิดออกพร้อมแม่บ้านร่างท้วมเดินมาหยุดตรงร่างของฉัน และนั่งพับเพียบลง
“มัวทำอะไรกัน ช่วยกันดูแลลูกสาวของฉันสิ” แม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“เจ้าค่ะคุณผู้หญิง” แม่บ้านรีบเดินมาอุ้มพยุงฉันขึ้น
“หนูวิวเจ้าขา…” เสียงของแม่ร้องเรียกเสียก่อน
“เจ้าขาคุณแม่” แม้ว่าจะกลัว แต่ก็ต้องขานรับ ไม่เช่นนั้นจะเจ็บกว่านี้
“รอบหน้าต้องไม่ทำให้แม่ผิดหวังนะเจ้าคะ หนูวิวเจ้าขาของแม่…” แม่เดินมาหอมที่กลางหน้าผากของฉันอย่างเอ็นดู
“เจ้าค่ะคุณแม่” ฉันฝืนยิ้มให้แม่ ไม่ยิ้มไม่ได้ ต้องยิ้ม
ต่อจากนั้นแม่จึงเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม แม่บ้านจึงรีบพาฉันเดินออกจากห้องของแม่ ก่อนที่แม่จะเปลี่ยนใจ
“เจ็บมากใช่มั้ยคะคุณหนู” แม่บ้านร่างท้วมใหญ่วางฉันลงที่เตียงนอน ฉันไม่ได้โต้ตอบอะไรออกไป แค่รอยแผลก็เป็นคำตอบได้แล้ว
“ขออนุญาตนะคะคุณหนู” เสื้อผ้าของฉันถูกตัดออกด้วยกรรไกร ฉันนอนคว่ำเนื่องจากต้องรักษาแผลที่แผ่นหลัง
“แสบหน่อยนะคะคุณหนู” เครื่องสมุนไพรที่ถูกตระเตรียมถูกนำมารักษาร่างกายของฉัน มันปวดแสบมากจริง ๆ
แต่ฉันจะต้องอดทนแม้ว่าการรักษาจะเจ็บแสบ ไม่เช่นนั้นแม่บ้านจะถูกลงโทษไปด้วย ถูกลงโทษเพราะแผลของฉันไม่หายยังไงล่ะ
แม่บ้านได้รับคำสั่งต้องดูแลผิวกายของฉันให้ขาวผ่องยองใยไร้รอยขีดข่วน ไม่ว่าจะโดนทำร้ายเช่นไรก็ต้องทำให้เป็นปกติที่สุด
ที่บ้านเป็นผู้รากมากดีมานานนมแล้ว ที่นี่มีแต่คนเก่าคนแก่ รู้เรื่องสมุนไพรยาดีที่มีสรรพคุณรักษาหายในเร็ววัน
แผลกายรักษาหายด้วยยาวิเศษ แต่แผลใจต่อให้ยาดีเท่าไหร่ก็ไม่มีทางหาย
ชื่อของฉันคือ ‘วาธิตา คงสมทรัพย์’ นามสกุลนี้ใช้มาตั้งแต่เกิด แต่มีเหตุให้ต้องเปลี่ยนเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ชื่อของฉันจึงมีนามสกุลตระกูลผู้ดีเก่าแก่พ่วงตามมา
นามสกุลที่ฉันไม่อยากจะได้สักนิด
“โทรศัพท์ค่ะ” แม่บ้านคนหนึ่งยื่นโทรศัพท์อีกเครื่องมาแนบที่หูให้ฉัน
คนในสายคือใครฉันพอจะคาดเดาได้ เพราะเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นบ่อยเช่นกัน
ฉันแนบโทรศัพท์ที่ข้างหู ไม่ได้ส่งเสียงให้ปลายสายรับรู้
แต่เขาน่ะรู้ว่าฉันฟังอยู่
(รู้สึกยังไงกับการที่ไม่ได้ถูกเลือก) ดังเช่นคำถามนี้ที่ฉันมักได้ยินเป็นประจำ
“สะใจพี่แล้วใช่มั้ย” เสียงของฉันแหบแห้ง ถ้าคนไม่รู้ก็จะคิดว่าฉันเสียใจที่ถูกผู้ชายทิ้ง ทั้งที่ความจริงฉันเสียใจที่โดนแม่ลงโทษต่างหาก
(ก็...เล็กน้อย) เขาพูดวลีนี้ประจำ ต่อจากนั้นก็จะกดวางสายไปดื้อ ๆ
เขาคือเจ้ากรรมนายเวรที่มาในรูปแบบแฟนเก่า เขาเป็นแฟนเก่าที่ฉันเคยรัก
แต่เดี๋ยวนี้รักไม่ได้ ห้ามรัก ห้ามรู้สึก
และรักไม่ลง
เขา (เคย) เป็นผู้ชายที่น่ารัก
เขา (เคย) เป็นผู้ชายอ่อนโยน
เขา (เคย) เป็นคนที่รักฉัน
เขา (เคย) จะตายเพื่อฉัน
เขา (เคย) กอดขาอ้อนวอน
เขา (เคย) ร้องไห้เพื่อฉัน
เขา (เคย) เป็นของฉัน
แต่วันนี้เขาตรงข้ามทุกอย่างที่พูดมา
ฉันไม่ได้เจอเขามาเนิ่นนานหลายปีแล้ว ตั้งแต่หันหลังให้เขาในวันที่ฉันทิ้งเขาให้นั่งร้องไห้ พร้อมเลือดสีแดงสดไหลออกจากแขนของเขา ในวันนั้นฉันคิดแค่ว่า ‘ถ้าเขาจะตายก็เรื่องของเขา’
แต่แล้วเขาก็ไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองตายไงคะ
หลังจากนั้นมามีเพียงเสียงที่ผ่านโทรศัพท์ที่โทรเข้ามาเบอร์โทรของพ่อฉัน เขาจะคอยโทรมาตอกย้ำสมน้ำหน้าฉันในเวลาที่ฉันโดนเขี่ยทิ้ง
‘รับรู้รสชาติของการไม่ถูกเลือกหน่อยเป็นไง’
นั่นคือวลีเมื่อหลายปีมาแล้วหลังจากที่ฉันเริ่มต้นคบคนใหม่ วลีนั้นมันคือจุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
และนับจากนั้น…ฉันก็โดนทิ้งมาตลอด
[END VIEW]
- ผู้เขียน
