ไป๋ฟางหรง

ตอนที่ 16

16

“ท่านป้าขอรับ ตอนแรกก็คิดจะกลับ พอดีได้กลิ่นหอม ๆ ก็นึกอยากจะกินบ้าง” มู่ฉวนกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก

“โจ๊กถ้วยนี้มีเจ้าของแล้ว หากอยากกินมิสู้ไปขอจวนข้าง ๆ เล่า นางเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ยังสะสวยอีกด้วยนะ” หลิวซื่อกล่าวขึ้น เหลือบมองลูกชายที่ดูเหมือนว่าจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยังมีนางปีศาจนี่อีก เห็นหน้าแล้วก็นึกอยากจะสาดน้ำร้อนใส่

“ลูกแม่ ไหน ๆ เจ้าก็หย่าแล้ว แม่ว่าเจ้าน่าจะลองไปเกี้ยวสตรีข้างจวนดูหน่อยสิ นางงดงามนัก อีกทั้งยังเพียบพร้อมด้วยนะ ฝีมือทำอาหารล้วนเก่งกาจ งานเรือนก็ดีเลิศ”

จ้าวหย่งคังกำลังครุ่นคิด ได้ยินเสียงของมารดาพูดเช่นนี้บังเกิดความไม่พอใจสักเท่าไหร่ “ท่านแม่ ข้ายังไม่ได้หย่ากับหรงเอ๋อร์ ท่านก็คิดจะหาภรรยาให้ข้าแล้วหรือขอรับ”

“อ้อ เป็นใครกันแน่ ที่เอาผู้หญิงชั้นต่ำเข้ามาในจวนข้า ไม่ใช่เพราะเจ้ารึอย่างไรกัน ทำให้ลูกสะใภ้ข้าหอบหลานทั้งสองของข้าหนีไป แล้วยังจะกล้ามานั่งเสนอหน้าอีก ไสหัวไป” ชายชราตวาดใส่ เห็นหน้าลูกชายก็ทำให้กินข้าวไม่ลง ยิ่งเห็นหน้าของถังม่านชิงก็นึกอยากจะอาเจียนออกมาแล้ว

“ท่านแม่ทัพ พี่สาวหย่าแล้วรึเจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านก็รับข้ามาเป็นฮูหยินเอกได้แล้วสินะ” อารามดีใจจนหลงลืมแล้ว นางมีเจตนาใดล้วนถูกเปิดโปงด้วยตนเอง

แม่ทัพจ้าวผินหน้ามองมาสตรีข้างกาย “ตำแหน่งฮูหยินเอกยังคงเป็นของหรงเอ๋อร์” เขาโมโหจึงได้ลุกขึ้นและเดินออกไปสูดอากาศภายนอก เผื่อจะนึกออกได้บ้างว่านางไปอยู่ที่ไหนกันแน่

ถังม่านชิงเดินออกมา สีหน้าบึ้งตึงเดินกระแทกเท้าเข้า แสดงกิริยไม่งามออกมาอย่างโจ่งแจ้ง “ท่านแม่ทัพจะผิดสัญญากับข้าไม่ได้นะ”

“...” จ้าวหย่งคังไม่รู้จะทำเช่นไรดี เขาเป็นคนรัดปมนี้เอาไว้เองก็ควรจะต้องคลายเอง แต่ทว่าเขากลับทำภรรยาหายไป มิหนำซ้ำยังมีลูกอีกสอง ซึ่งเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน ทบทวนเรื่องราวเมื่อคืนที่ได้พูดคุยกับญาติผู้น้อง

“ตลอดระยะเวลาที่พ่อเจ้าทำงานกับข้า และเจ้าก็เป็นผู้ช่วยของเขา จดหมายจากเมืองหลวงเหตุใดข้าจึงไม่เคยได้รับมัน เจ้าบอกข้ามาสิ ขอคำตอบที่น่าฟังเล่า”

“คือว่า...” ถังม่านชิงสีหน้าซีดขึ้นมาทันใด เมื่อครู่นางกำลังโกรธเขา แต่ยามนี้นางกำลังจะถูกเขาจัดการ จดหมายพวกนั้นเป็นนางเองที่เผามันไปกับมือ

“ข้าถามเจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไร ตอบข้ามา เป็นเจ้าใช่หรือไม่ทำลายจดหมายของหรงเอ๋อร์” เสียงตวาดนั่นดังลั่นทำให้ถังม่านชิงผงะถอยหลังด้วยความตกใจ

“เพียงแค่นี้ยังมองไม่ออกอีกหรือพี่ชาย เป็นนางทั้งนั้น” หลิวมู่ฉวนผิวปากอย่างสบายใจ กล่าวน้ำเสียงเนิบ ๆ อย่างคนอารมณ์ดี เขาเดาเรื่องนี้ออกได้ตั้งนานแล้ว

“ถังม่านชิงไสหัวออกไป กลับไปแดนเหนือซะ! อย่าให้ข้าเห็นหน้าเจ้าอีก” เมื่อความจริงเปิดเผย เป็นนางที่เขาเอ็นดูเพราะนางเรียบร้อยและอ่อนหวานยังอ่อนโยนอีก นึกไม่ถึงว่านางจะทำร้ายเขาได้สาหัสเช่นนี้

“ท่านแม่ทัพจะทำกับข้าอย่างนี้ไม่ได้นะ ข้าเสียหาย” ม่านชิงถลึงตาใส่และโต้เถียงอีกด้วยเพราะไม่ยินยอมกลับไปมือเปล่าแน่ ๆ

“เจ้าเสียหายรึ เป็นข้ามากกว่าที่ครอบครัวพังพินาศ เพราะความริษยาของเจ้า และเป็นข้าเองที่โง่หลงความแสนดี แต่ที่ไหนได้ เจ้า มันเป็นสตรีร้ายกาจ แล้วคิดรึว่าข้าจะเอาผู้หญิงเช่นเจ้าอยู่ข้างกายของข้า ไม่มีทาง!” น้ำเสียงเหี้ยมกล่าวขึ้นมา ดวงตาจ้องเขม็งนาง

“เช่นนั้นข้าจะออกหน้าให้สินเจ้าสาวให้ และจะหาสามีให้เจ้าพอใจไหม”

“ข้าไม่ต้องการความหวังดีของท่าน ข้าเพียงแค่ต้องการท่านเท่านั้น ท่านเพียงคนเดียว”

“ถังม่านชิง ข้านึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ หลอกลวงข้าได้เช่นนี้ ชั่งร้ายกาจนัก ข้ามันตาบอดเอง!”

ถังม่านชิงถูกตอกหน้าจนนางหาทางออกให้ตนเองไม่ได้ สำหรับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น เป็นนางเองและบิดาของนางร่วมมือกัน หวังเพียงแค่อยากให้นางกลายเป็นฮูหยินของแม่ทัพจ้าว ใครจะไปคาดคิดเล่ากับแค่ฮูหยินของแม่ทัพให้กำเนิดเด็กแฝดทุกอย่างมันจะเปลี่ยนไป

“ท่านแม่ทัพ ข้าผิดไปแล้ว ให้โอกาสอีกครั้งได้หรือไม่เจ้าค่ะ” นางยังคงยืนกราน น้ำเสียงแผ่วลงมาจากเมื่อครู่ นางทรุดกายคุกเข่ากอดขาของเขาเอาไว้ สภาพช่างดูน่าเวทนานัก

จ้าวหย่งคังสะบัดเท้าออกจากการเกาะกุมของนางอย่างชิงชัง เขาเหลือบสายตามองนางด้วยความไม่พอใจ “มันสายไปแล้ว” ว่าแล้วเขาจึงได้เดินหนีนางไป

วันนี้เป็นวันชิวอิกใหม่แท้ ๆ ค่ำคืนในคืนนี้จะมีจุดพลุเฉลิมฉลอง เขายังนึกว่า หากจะดีไม่น้อยเขาจะเดินจับจูงมือลูก ๆ ไปเที่ยวในเทศกาลนี้ด้วยกัน แต่อนาถนัก ไหล่กว้างของเขาถูกญาติผู้น้องสะกิดเบา ๆ เขาจึงได้ปัดมืออีกฝ่ายออกราวกับว่าเป็นเศษฝุ่น

“พี่ชาย สตรีข้างจวน นะงดงามมากนะ ข้าว่าท่านน่าจะชอบนาง” หลิวมู่ฉวนไม่ได้บอกว่า ภรรยาของพี่ชายอยู่ข้างจวน

“เจ้ายังมีเวลามาพูดเรื่องบ้า ๆ อยู่ได้นะ” จ้าวหย่งคังอยากจะยกกำปั้นสักหมัดให้ญาติผู้น้องกินแทนโจ๊กเสียเหลือเกิน “ข้าไม่มีอารมณ์ไปเกี้ยวสตรีกับเจ้าหรอกนะ”

“แต่นางงดงามมาก ๆ นะ ข้าเคยเจอนางก็เมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นนางน่ารักสดใส” ยังคงจำได้ในวันแรกที่เจอนางเข้า และตอนนี้พี่สะใภ้ก็ยังคงงดงามอยู่มาก เกรงว่าถ้าปล่อยเวลาให้ห่างกันมาก ๆ ไม่แน่ว่าพี่สะใภ้อาจกลายเป็นของชายอื่นก็เป็นไปได้

เพียงแต่...หลิวมู่ฉวนไม่อยากบอกด้วยปากตนเองก็เท่านั้น

“เชิญเจ้าละเมอไปคนเดียวเถอะ” จ้าวหย่งคังเดินออกมาจากจวนอย่างหัวเสียนัก

ถังม่านชิงเดินคอตกกลับไปยังเรือนนอนของนาง เป็นเรือนรับรอง หากนางไม่อาจกุมหัวใจเขาได้อีกต่อไป ชีวิตของนางก็คงจะกลายเป็นเพียงแค่สตรีหน้าด้าน มือข้างหนึ่งยกขึ้นมากุมแก้มของตนเองไว้ แววตาวาวโรจน์เต็มไปด้วยความเคียดแค้น

นางเค้นเสียงรอดไรฟัน“ไป๋ฟางหรง ข้าจะอยู่เหนือเจ้าให้ได้”

ด้วยเพราะถังม่านชิงอยากได้อะไรก็ย่อมต้องได้ นางไม่มีวันปล่อยเขาหลุดมือ แต่...หากพบเจอชายใดที่มีอำนาจวาสนามากกว่าแม่ทัพจ้าว นางก็ยินดีจะปล่อยเรือลำนี้ทิ้งไปเสีย นางยินดีจะกระโดดขึ้นเรือลำอื่น ไม่อาลัยอาวรณ์อีกฝ่าย