รามน้อยไม่มีตาแทงไม่เลือกนะครับ
1017 คำ
ผมรีบเดินออกมาจากห้องของคุณหนูให้ตายเถอะ แบบนี้ผมเก็บอารมณ์ไม่ได้แน่ๆ กลางดึกผมนอนคุยไลน์เพื่อสั่งงานลูกน้องจู่ๆเสียงประตูห้องผมก็เหมือนกำลังถูกไขกุญแจ ผมจึงรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วหยิบมีดใต้หมอนออกมา แม้จะแกล้งหลับตาแต่ผมก็พยายามหรี่ตามองว่ามันเป็นใคร
แสงจากไฟด้านนอกทำให้ผมเห็นร่างที่สะท้อนกับชุดนอนหุ่นเพรียวบาง กลิ่นโลชั่นทาผิวแบบนี้แน่นอนว่าเป็นคุณหนูผมจึงเอามีดเก็บไว้ใต้หมอนเหมือนเดิม
“รามคะหลับหรือยังอ่า”
ผมแกล้งหลับไม่สนใจจู่ๆเธอก็คลานขึ้นมานอนข้างๆผมพร้อมกับสอดตัวเองเข้ามาในผ้าห่มไม่ดีมั้งงงง
“ขอนอนด้วยนะ” "ได้สิครับคุณหนู”
เออคนอะไรถามเองตอบเองก็ได้ ผมจำใจต้องข่มตานอนมาทรงนี้ไล่ยังไงก็คงไม่ไป เสียงดังเมื่อไหร่ไอ้พวกข้างนอกคงบุกเข้ามาแน่จะนอนอีกนานไหมต้องการอะไรจากผม ผมเป็นผู้ชายบอบบางนะครับคุณหนู
ในขณะที่ผมกึ่งหลับกึ่งตื่นผมรู้สึกว่าลูกชายของผมมันกำลังต่อสู้กับอะไรบางอย่างอยู่จึงพยายามลืมตาขึ้นมาดู เงาในความมือผมเห็นเหมือนมีมือเล็กๆกำลังเขี่ยหัวลูกชายผมไปมา ไม่ได้นะอย่ามาเล่นแบบนี้กับรามน้อย งือออ เสียวววว
หมับ!
ผมจับแขนของคุณหนูตอนนี้เธอทำท่าตกใจจนผมต้องเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง แสงไฟสีส้มทำให้ผมเห็บใบหน้าจิ้มลิ้ม ริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม อยากเสียตัวจริงโว้ยย จู๋แข็งหมดแล้วเล่นอะไรเนี่ย
“คุณหนูทำอะไรครับ!”
“ราม มันตื่นฉันเลยลุกมากล่อมมันเฉยๆ” แถแบบนี้เขาคงจับไม่ได้หรอกมั้ง เฮ้อดีนะว่าฉันเป็นคนฉลาด
“กลับขึ้นห้องเดี๋ยวนี้เลยครับ ผมจะนอนพักไม่มีเวลามาเล่นกับคุณหนู”
“ฉันนอนไม่หลับอ่า นายช่วยกล่อมฉันได้ไหม”
ผมมองแววตาซุกซนของคุณหนูบอกเลยละลาย ไม่ไหวแบบนี้ผมตายแน่ หลงเด็กแน่ผมกำลังจะหวั่นไหวกับอะไรอยู่โอ้ยอยากตาย
“ผมว่าคุณหนูกลับห้องดีกว่านะครับ อย่าทำแบบนี้เลย”
“ก็ได้งั้นฉันไปก็ได้”
เดี๋ยวทำไมทำหน้าจะร้องไห้แบบนี้ ผมแพ้นะครับคุณหนู ผมมองหยดใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตาทำให้ผมต้องดึงเธอมากอดแล้วนอนราบไปกับที่นอน
“ไม่ต้องร้องเดี๋ยวผมกล่อม ถ้าจะนอนที่นี่ต้องตื่นก่อนแม่บ้านมานะครับ”
“อื้อ...” คิกๆๆๆ มารยาร้อยเล่มเกวียน เหมือนละครไทยที่เคยดูมาเลย
ตอนนี้คุณหนูอยู่ในอ้อมกอดของผม ผมลูบหัวเธอเบาๆกลิ่นหอมๆจากตัวเธอและผมของเธอทำให้ผมเริ่มอดใจไม่ไหวจนเผลอก้มไปหอมหัวเธอ ตายๆๆ
“รามฉันอยากลอง”
“ไม่ได้ครับ ผมรู้ว่าคุณหนูหมายถึงอะไรผมเป็นแค่บอดี้การ์ดไม่มีสิทธิ์ใกล้ชิดคุณหนูด้วยซ้ำ แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดแล้ว”
“นายไม่ชอบฉันเหรอ”
“ผมไม่มีสิทธิ์ครับ คุณหนูควรเอาเวลาไปตั้งใจเรียนดีกว่าเรื่องความรักอย่าเพิ่งรีบคิด ยังไงท่านไคต้องหาคนที่คู่ควรให้คุณหนูอยู่แล้วครับ”
“ฉันชอบนาย”
“ไม่กี่วันยังด่าผมแก่อยู่เลย การที่เราจูบกันถือซะว่าเป็นบทเรียนอย่าเอาความรู้สึกชั่ววูบมาตัดสินตัวเองเลยครับ คุณหนูแค่ได้ใกล้ชิด ได้ลองในสิ่งที่ไม่เคย คุณหนูไม่ได้ชอบผมจริงๆหรอก”
“ไม่จริง!” ฉันพยายามจะลุกแต่กลับถูกกอดรัดไว้ ทำไมฉันจะชอบนายมันผิดมากหรือไง
“นอนครับ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าและอย่ามาซุกซนกับลูกชายผมอีก มันไม่มีตามันแทงไม่เลือกนะครับ”
มายูยอมนอนหลับในอ้อมกอดของพระรามจนเช้า เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นพระรามจึงรีบปลุกให้ให้คุณหนูมายูกลับขึ้นไปนอนพักบนห้อง เธอเองก็ยอมเดินกลับขึ้นไปอย่างว่าง่าย
“เวลาไม่ดื้อก็น่ารักเหมือนกันนะ” ผมบ่นตามเมื่อเห็นเธอเดินหาวขึ้นไปบนห้อง เมื่อกี้ก็ลืมจุ๊บลาไว้ค่อยจุ๊บก็แล้วกัน
มหาวิยาลัย
ฉันเดินมานั่งอยู่กับเบลล่าโดยมีบอดี้การ์ดคอยมองอยู่ ไอศกรีมสตอเบอรี่ถูกฉันตักเข้าปากจนเกือบหมดถ้วยแม้จะพยายามยัดให้บอดี้การ์ดยังไงแต่เขากลับไม่รับไม่สนใจ
“ฉันรู้สึกว่าบอดี้การ์ดของแกมองแกบ่อยจัง”
“ก็ต้องมองสิ ผิดตรงไหน”
“เขามีแฟนยังอ่ะ”
“ไม่รู้น่าจะยังมั้ง”
เบลล่าเผลอยิ้มอย่างเขินอายแต่พระรามกลับหันหน้าหนี เมื่อถึงเวลาเรียนมายูและเพื่อนสนิทก็เดินขึ้นมาวันนี้เป็นคลาสรวมมีนักศึกษาคณะอื่นมาเรียนวิชานี้ด้วยคนเลยดูเยอะเป็นพิเศษ
“นั่นมายูใช่ไหม”
“ใช่แต่อย่าไปยุ่งนะ บอดี้การ์ดมาคุมเลย”
“ต้องขนาดนี้เลยเหรอวะ แต่อย่างว่าลูกของท่านไคก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาเนอะ”
ฉันเบื่อจังกับพวกชอบซุบซิบเรื่องของคนอื่น แต่ก็ช่างเถอะเราไม่สามารถสั่งคนให้หยุดพูดได้ มีปากก็พูดไปพูดมากค่อยหาอะไรมาตบปากเดี๋ยวก็คงหยุดพูดไปเอง
แฮก แคกๆๆ
เสียงหายใจเหนื่อยหอบดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ทุกคนหันไปมองพระรามรีบเดินเข้ามาดูถึงได้เห็นว่ามีนักศึกษาสาวสวยคนนึงหายใจหอบอาการเหมือนคนจะขาดใจตาย พระรามจึงรีบให้ทุกคนออกจากห้องและไม่ลืมส่งกุญแจรถให้คุณหนูไปรอที่รถกับเพื่อน
- ผู้เขียน
