“คุณนางคะ! คุณนาง พัชขอรบกวนคุณนางสักครู่ได้ไหมคะ?”
“พัชราภา เธอนั่นเอง! ได้สิ... แต่ขอเวลาฉันให้นมลูกก่อนได้ไหม? ตาหนูเริ่มงอแงหิวนมแล้ว!”
ฉันมองดูเด็กทารกหน้าตาน่ารักน่าชังอายุไม่น่าจะถึงแปดเดือนนอนในรถเข็นเด็ก กำลังใช้มือน้อยๆถูหน้าตัวเองไปมาคล้ายกำลังหงุดหงิดงอแง แกดูสะอาดบริสุทธิเหมือนเทวดาตัวจ้อยยังไงยังงั้น
“เชิญคุณนางด้านนี้เลยค่ะ ทางห้างของเรามีห้องพักสำหรับคุณแม่ให้นมบุตรและเปลี่ยนผ้าอ้อมเด็กได้ด้วยค่ะ”
ฉันเดินนำหน้าคุณนางมาที่ห้องพักสำหรับคุณแม่ที่มีเด็กอ่อน ซึ่งกว้างขวางพอสมควรที่สามารถจอดรถเข็นเด็กได้3-4คัน มีมุมสำหรับชงนม เปลี่ยนผ้าอ้อม อ่างล้างมือและที่นั่งสำหรับให้นมบุตร
“ในห้องนี้ไม่มีใคร เราคุยกันไปด้วยเลยดีไหม? เธอจะได้ไม่เสียเวลางาน”
คุณนางพูดเสนอออกมาเองราวกับนั่งอยู่ในหัวใจฉัน
“ขอบคุณค่ะ รู้ไหมว่าพัชอยากพบคุณนางมาก”
ฉันรีบนั่งลงตรงโซฟาเดี่ยวซึ่งว่างอยู่ข้า
