อลันงัวเงียตื่นขึ้นมาด้วยสภาพง่วงนอนดวงตาปรือมองร่างเล็กของแม่กวางน้อยอย่างแพรไหม
"คุณป๋าขา ตื่นได้แล้วค่ะสายแล้ว"
"คุณป๋ายังง่วงอยู่เลยค่ะน้องแพร คุณป๋าเหนื่อยแล้วก็ปวดเอวด้วย"ไม่น่าคึกเอาเมียตลอดทั้งคืนเลยกู อลันได้แต่โอดครวญอยู่ภายในใจ
"คราวหน้าคราวหลังก็หัดดูอายุสังขารตัวเองบ้างนะคะ จะได้ไม่ต้องมาเป็นอัมพฤกษ์นอนติดเตียงอยู่แบบนี้"แพรไหมถอนหายใจเฮือกใหญ่คว้าร่างของอลันให้ลุกขึ้นนั่งด้วยสภาพทุลักทุเลเนื่องจากชายหนุ่มมีรูปร่างที่สูงใหญ่กว่าเธอหลายเท่า
"โอ๊ย เหนื่อยลุกเองก็แล้วกันนะคะน้องแพรจะไปเตรียมอาหารให้ แล้วก็อย่าลืมอาบน้ำแปรงฟันล่ะคุณอีริกกับคุณอีวานเขามารอคุณป๋าอยู่ที่ห้องทำงานแล้ว"
"อ้าว น้องแพร"ชายหนุ่มทำได้เพียงแต่นั่งมองแผ่นหลังของแพรไหมที่เดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องนอนทั้งที่ปากบอกว่าจะช่วยแต่เธอกลับทิ้งเขาให้นั่งอยู่บนเตียงเพียงลำพัง
"เฮ้อ มีเมียกับเขาทั้งทีทำไมชีวิตไอ้อ
