พรึ่บ
ร่างใหญ่เหลือแค่เพียงกายเปลือยเปล่าก้าวขาขึ้นเตียงเพื่อจัดการเผด็จศึกแม่หนูน้อย อลันเฝ้ารอคอยวันนี้มาเป็นอาทิตย์และในที่สุดมันก็มาถึงวันที่เขารอคอยเสียที
"คุณป๋าคิดจะทำอะไรคะ"แพรไหมรู้สึกตัวตื่นรีบลุกขึ้นนั่ง แรงขยับด้านข้างเรียกสติให้เธอรู้สึกตัว ดวงตากลมโตจ้องมองร่างใหญ่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าปกปิดกาย แก้วนวลแดงปลั่งเขินอายอย่างไม่สามารถหักห้ามได้
"คุณป๋าทำให้น้องแพรตื่นเหรอคะ"อลันเอ่ยถามพร้อมใช้มือดึงผ้าห่มผืนหนาออกให้พ้นทาง ท่อนขาเล็กเรียวยาวทำเอาเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอ
"น้องแพรง่วง ไม่มีอารมณ์มานอนให้คุณป๋าขย่มหรอกนะคะ"
"แต่คุณป๋ามีค่ะ มีมากด้วยไม่เชื่อน้องแพรก็ดูนี่สิคะ"เอวสอบเด้งไปด้านหน้าจนปลายหัวบานหญิงท่อนลำแข็งโด่แทบจะทิ่มหน้าสวยของหญิงสาว
"เห็นไหมคะว่าน้องชายของคุณป๋าอยากจะกระแทกแม่หนูน้อยของน้องแพรเต็มที"ท่อนเอ็นสีสดเต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดดูน่าเกรงขามตั้งชี้โด่เป็นลำยาวใหญ่
