บทที่4.2 ลอบสังหาร
บนรถม้าเฉินเจ๋อหยุนนั่งนิ่งแผ่นหลังตรง ก่อนหน้านี้แม้เขาจะเดินออกมาจากเรือนพร้อมกับเหรินหยวนเย่ว แต่ตัวเขาก็ไม่คิดจะร่วมทางไปกับนาง ทว่ายามเดินมาถึงหน้าจวนตระกูลเฉิน อยู่ดีๆ สายฝนก็โปรยปราย
“แย่แล้วข้าไม่ได้เอารถม้ามา”
เสียงของเหรินหยวนเย่วเอ่ยสั่นเครือด้วยความกังวลใจ ใบหน้าหวานละมุนหมองเศร้า ชวนให้ผู้พบเห็นนึกสงสารในพริบตา หากแต่สำหรับเฉินเจ๋อหยุนเขากลับมองว่า น่ารำคาญยิ่ง ทว่าสุดท้ายแม้ไม่เต็มใจแต่เขาก็จำใจต้องเอ่ยปาก
“เช่นนั้นก้ไปด้วยกันเถิด”
“ขอบคุณ คุณชายเฉิน”
น้ำเสียงและแววตาของเหรินหยวนเย่วพลันเปล่งประกายสดใส ราวสายรุ้งหลังฝนโปรยปราย เพียงแต่เฉินเจ๋อหยุนกลับไม่แม้แต่จะปรายตามอง เขาจำใจให้เหรินหยวนเย่วขึ้นรถม้ามาด้วย สุดท้ายยังต้องส่งนางที่จวนตระกูลเหริน
ช่างวุ่นวายนัก ยามนี้หน้าฝนตัวนางเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลเหรินเดินทางไม่เตรียมรถม้ามาด้วยได้อย่างไร ไร้หัวคิ
