หนูซ่า - เฮียแสบ 01 (เจอกันไม่ค่อยดี)
1454 คำ
บ้านรัตนกุล เวลา 18.00 น.
ตึกๆๆๆๆ
“หยุดนะ! นังซ่า!”
“ไม่!!” ฉันตะโกนบอกเสียงดังเหมือนอย่างเสียงที่ตะโกนตามหลังมา ฉันกำลังวิ่งหนีลงบันไดเพราะกำลังโดนตามจับจากแม่เลี้ยงใจยักษ์ที่มันจะจำฉันขายเพราะมันติดหนี้การพนันจำนวน จนไม่มีปัญญาหาเงินไปใช้คืนเขา แล้วความซวยมันก็ตกมาอยู่ที่ฉันเอง...
ขอแนะนำตัว...ขอโทษด้วยนะที่ต้องพามาเจอสถานการณ์แบบนี้ตั้งแต่ตอนแรก ฉันนามว่าพิชญา รัตนกุล ชื่อเล่น ซ่า หรือจะเรียกว่าหนูซ่าตามแม่ฉันเรียกก็ได้ อายุก็ 19 ขวบแล้วกำลังเข้าเรียนปี 1 ที่มหาวิทยาลัย H ซึ่งเป็นเอกชนอันดับ 1 ของประเทศในตอนนี้และแน่นอนว่าฉันไม่มีปัญญาเข้าเรียนเนื่องจากต้องใช้เงินจำนวนมากในการจ่ายค่าเทอม แต่ว่าโชคดีที่ฉันฉลาดและเรียนดีเลยได้ทุนการศึกษาเรียนฟรี 4 ปี แต่มีข้อแม้ว่าต้องได้ผลการเรียนไม่ต่ำกว่า 3.90
“พ่อ!!!” ขอพักเรื่องประวัติมาโฟกัสที่ปัญหาชีวิตของฉันก่อนดีกว่า ฉันตะโกนเรียกพ่อที่กำลังเดินเข้าบ้านเพราะฉันต้องขอให้พ่อช่วยไม่อย่างนั้นฉันโดนจับไปขายแน่ๆ
“แกจะวิ่งทำ?” เมื่อฉันวิ่งมาถึงตัวพ่อก็รีบไปหลบหลังท่านทันที
“พ่อ แหะๆ ชะช่วยหนูด้วย” ฉันกำเสื้อขอพ่อแน่น
“เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณนพมาก็ดีแล้วค่ะ ช่วยจับมันหน่อยหนีอยู่ได้!” แม่เลี้ยงฉันตามมาทันจนได้
“ทำไม?” พ่อฉันทำหน้าสงสัย
“ก็วันนี้เสี่ยภพจะมารับตัวหนูซ่าไงคะ?” เธอพูดกับพ่อฉันด้วยน้ำเสียงอ้อนๆที่ฟังแล้วชวนอ้วก แหวะ!!!
“เสี่ยภพ?”
“ค่ะ ก็ที่เราต้องส่งตัวหนูซ่าไปให้เขาแทนดอกเบี้ยไงคะ~”
“อ๋อออ แล้วแกจะหนีทำไม?” พ่อหันมาถามฉัน แต่ดะเดี๋ยวนะ?
“นี่ พ่อก็รู้เห็น..” ฉันปล่อยมือออกจากเสื้อของพ่อ และมองเขาทั้งคู่ที่กำลังจ้องมองมาที่ฉัน
“เออสิ! เพราะถ้าแกไม่ไปกับเสี่ยภพมีหวังชีวิตพวกเราแย่แน่!!” พ่อฉันพูดออกมา
“แต่หนูเป็นลูกพ่อนะ” ฉันพูดออกอย่างโมโหและพยายามเก็บน้ำตาเอาไว้
“ก็เออน่ะสิแกเป็นลูกฉันถึงต้องชดใช้บุญคุณที่ฉันเลี้ยงแกมาไง”
“พ่อ... แล้วทำไมไม่ให้ยัยซีล่ะ” ซี..เป็นน้องสาวของฉันแต่คนละแม่
เพี๊ยะ!!!
“น้องยังเด็กและแกต้องเสียสละ” พ่อตบแล้วก่อนพูดมันออกมา มันไม่เคยนับฉันเป็นพี่ด้วยซ้ำวันๆเอาแต่แต่งตัวสวยและแกล้งฉันไปวันๆ
“เหอะ!!”
“แกไปเตรียมตัวเพราะเสี่ยภพกำลังจะมา” พ่อพูดทิ้งไว้แค่นั้นและเดินเข้าบ้านไป
“สมน้ำหน้า คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ลูกสาวฉันไปหะ” หมับ ยัยแม่เลี้ยงกระชากผมขอฉันแต่ฉันไม่ส่งเสียงอะไรออกไปและมองหน้าเธออย่างหาเรื่อง
“มึงมองหน้ากูทำไมอีซ่า” พูดแล้วกระชากแรกขึ้น
“มอง..”
“โอ๊ะ โอ ผมเข้าผิดจังหวะหรือเปล่าน้า~” ยังไม่ทันที่ฉันตอบอะไรก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน ยัยแม่เลี้ยงปล่อยผมฉันทันทีและหันไปยิ้มหวานให้กับผู้ที่มาเยือน
“แหม เสี่ยภพสวัสดีค่ะ มารับตัวหนูซ่าแล้วเหรอคะ?” หะ? ไอ้เสี่ยหมูตอนนี่เหรอ?
“ครับ หนูซ่านี่สวยจริงๆ” เพี๊ยะ เสี่ยหมูตอนฉันแบบนั้นเพราะเสี่ยแกพุ่งใหญ่เหมือนหมูเลย ฉันปัดมือแกออกเพราะเขาจะมาจับหน้าของฉัน
“หนูซ่าอย่าเสียมารยาทสิจ๊ะ” ยัยแม่เลี้ยงกัดฟันพูดบอกฉัน
“เรื่องอะไรทำไมฉันต้องพูดดีดีด้วย?”
“เพราะเสี่ยจะพาหนูไปอยู่สบายๆไงจ๊ะ” จะพาฉันไปตายหรือไง? ไปที่สบายๆ?
“ไม่ไป!!!” พลึ่บ ฉันรีบหันตัวและวิ่งเข้าบ้านเพื่อไปยังห้องนอนของฉัน
ฉันจัดการเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเท่าที่จำเป็นและหยิบเงินที่ซ่อมเอาไว้จำนวนหนึ่งออกมา มันเป็นเงินที่แม่ฉันแอบทิ้งเอาไว้ มันไม่เยอะเท่าไหร่แต่น่าจะพอเอาตัวรอดได้
ปังๆๆๆๆ
“ออกมาเดี๋ยวนี้นะ นังซ่า” เสียงทุบประตูและเรียกร้องจากด้านนอก ฉันจะออกทางประตูไม่ได้ ฉันมองหาทางหนีทีไล่ สรุปได้ว่าต้องหนีทางหน้าต่าง ฉันจัดการโยนกระเป๋าลงไปก่อน ก่อนจะกระโดดตามลงมาดีที่ไม่ได้สูงเท่าไหร่ แต่ก็สูงอยู่
ตุบ
“แม่ง! เจ็บฉิบ” ฉันสบถออกมาเมื่อลงมาแล้วเจ็บที่ข้อมือนิดๆ
“ไม่มีเวลามาเจ็บต้องหนีๆ” ฉันพูดกับตัวเองก่อนจะรีบข้ามกำแพงออกไป
“มันอยู่นั่น” เสียงตะโกนที่น่าจะเป็นลูกน้องเสี่ย และพวกมันก็รีบวิ่งเข้ามาหาฉันแต่ฉันไม่ยอมโดยจับไปแน่ๆ
ฉันจัดการกระโดดลงมากำแพงและวิ่งหนีโดยพวกมันก็โดดตามมา ฉันวิ่งมาเรื่อยจนเข้ามาซอยๆหนึ่งระแวงบ้านฉันเอง ฉันหลับหูหลับตาวิ่งไม่รู้หรอกว่ากำลังไปที่ไหนแต่ขอให้พ้นจากพวกมันก่อน
ตึกๆๆๆๆๆๆๆ
“เหนื่อยแล้วนะ” ตามอยู่ได้แม่งไม่เหนื่อยบ้างหรือยังไง ฉันเหนื่อยแล้วนะทำยังไงดีเป็นแบบนี้ฉันโดนจับได้แน่ๆ
และแล้วสายตาฉันก็ไปเห็นคนคนนึ่งซึ่งน่าจะเป็นผู้ชายมั้ง? ไปขอความช่วยเหลือดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที
“คุณชะ..” ปังๆๆ
“กรี๊ดดดดด” ฉันรีบเอามือมาปิดหูตัวเองเพราะเขาคนนั้นยิงปืนไปที่อะไรบางอย่าง ฉันค่อยๆหันไปมองก็มีผู้ชายคนหนึ่งกำลังนอนจมกองเลือดอยู่
ควับ! ขะเขาหันมามองฉันแล้วจากที่จะขอความช่วยเหลือ ตอนนี้ขอให้เขาไว้ชีวิตฉันดีกว่ามั้ย?
ตุบ ฉันทิ้งตัวลงกับพื้นโดยไม่สนว่ามันจะสกปรกหรือไม่หรือตอนนี้ที่สำคัญคือ..ชีวิตฉัน แงง
“นะหนูมะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปะปล่อยหนูไปเถอะ ฮือออ” ฉันยกไหว้ทั้งน้ำตาเพราะกลัวว่าเขาจะฆ่าฉันตายซะก่อนที่จะได้ไปเรียนหนังสือ
“มันอยู่นั้น!!!” เสียงดังจากข้างหลังน่าจะเป็นพวกเสี่ยภพ มาตายเป็นเพื่อนกันเหรอ? ฮืออออ
“ฮือออ ปะปล่อยหนูซ่าไป” ฉันเผลอแทนชื่อตัวเองไปอย่าไม่รู้ตัว
“เห้ย!! มึงอ่ะส่งยัยนั้นมาให้พวกกู!” มันบอกกับผู้ชายตรงหน้าเขาใส่ชุดดำทั้งตัวปิดด้วย แมสสีดำและหมวกแก๊ปสีดำ ส่วนปืนเขาเก็บมาเข้าไปในกระเป๋าเสื้อฮู้ดของเขา
“นะหนูไม่ไปนะ ฮึก” ฉันยกมือไหว้และส่ายหัวไปมาอย่างน้อยตายก็อาจจะดีกว่าโดนเอาไปทำอะไรก็ไม่รู้
“.....” เขามองที่ฉันนิ่งๆ ไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“พวกมึงเอามันมาดิ” เสียงออกคำสั่งซึ่งน่าจะให้มาจับฉัน ฉันได้แต่นั่งส่ายหัวไปมาอย่างไร้หนทาง
ปัง!ๆๆๆๆ
“กรี๊ดๆๆๆๆ ฮืออออ~” ฉันร้องกรีดเมื่อผู้ชายตรงหน้ายกปืนขึ้นยิง ฉะฉันตายแล้วเหรอ?
“....” ตอนนี้ทุกอย่างเงียบสนิทไอ้ข้างหลังไม่มีเสียงแล้ว ฉันค่อยๆเงยและหันไปมองด้านหลัง...
“กรี๊ด!” ฉันร้องตกใจเมื่อพวกกลายเป็นศพไปแล้ว..มั้งนะ?
ตึกๆๆๆ ฉันหันกลับไปอีกครั้งก็พบว่าเขากำลังเดินออกไป..
“คะคุณคะ” ฉันเรียกเขาเอาไว้
“ไปซะก่อนที่ฉันจะฆ่าเธออีกคน” เสียงเย็นๆที่เปล่งออกมาทำให้ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
“ขะขอบคุณที่ช่วยค่ะ” ฉันก้มหัวขอบคุณเขาจากใจจริงถึงแม้มันจะน่ากลัวไปหน่อยก็ตาม
“รีบไปซะ!!”
“ค่ะๆๆ” ฉันรีบวิ่งออกมาโดยไม่ได้หันกลับไปแต่พอคิดได้และกลับไปก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว
เขาเป็นใครกันนะ? นักฆ่า? มือปืน? อะไรแบบนั้นเหรอ? แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นใครแต่ฉันก็ขอบคุณเขาจริงๆนะที่ช่วยเหลือ ถ้า..มีโอกาสได้เจอกันอีกจะตอบแทนทุกอย่างเลย
...อ่า ต่อไปก็หาที่พักก่อนแล้วกัน
- ผู้เขียน
