ฟ้า
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องของตัวเองค่ะ และที่เปลี่ยนไป ก็เพราะว่ามีร่างสูงของพี่รหัสของฉันที่อยู่ด้วย และตอนนี้ใบหน้าและสีหน้าของเขา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจมากแค่ไหน
“บอกอะไรเคยจำไหม” เสียงพี่แตงค์ถามออกมาเหมือนจะเรียบนิ่ง แต่ไม่เลย ถ้าได้มาเห็นสีหน้าและสายตาเขาตอนนี้บอกได้เลยว่าไม่นิ่ง
“ฟ้าก็อยากคุยกับพี่เรื่องนี้พอดีค่ะ” ฉันบอกพี่แตงค์ออกไป หลังจากคิดว่าจะหาโอกาสคุยกับเขาเรื่องนี้อยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะมาหาฉันเองถึงห้อง แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเสียเวลา
“อะไร” เสียงแข็งๆดังขึ้นพร้อมสายตาที่แข็งไม่ต่างจากเสียง
“คือ ฟ้าว่าเรื่องที่พี่แตงค์พูดวันนั้นมันไม่จำเป็นค่ะ ฟ้าไม่ต้องการความรับผิดชอบจากพี่ และฟ้าก็คิดว่าเรื่องนี้มันควรจบแค่นี้” ฉันพูดขึ้นตามความคิด ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจ ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่จะให้ฉันรับข้อเสนอของเขาโดยที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะ
