ตอนที่7 รับผิดชอบ

1785 คำ

แตงค์ ผมขยับตัวด้วยความปวดเมื่อยและอ่อนล้า ที่สำคัญ มันรู้สึกสบายตัวแปลกๆ ถึงแม้ร่างกายจะปวดเมื่อย แต่มันมีความรู้สึกโล่งสบายเหมือน... “ฟ้า” ผมครางเรียกชื่อของคนที่นอนข้างๆหลังจากลืมตาขึ้นมาเห็น ผมกวาดตามองไปรอบห้อง ก่อนจะแน่ใจว่านี่ไม่ใช่คอนโดของผม และมันก็คงจะเป็นหอของฟ้า เพราะผมเห็นของใช้ส่วนตัวหลายอย่างที่บ่งบอกว่ามีคนอาศัยอยู่ แล้วจะไม่ตกใจเลย ถ้าตอนนี้ผมไม่เห็นร่องรอยบนตัวฟ้าเต็มไปหมด และมันก็มองออกไม่ยากเลยว่าเป็นร่องรอยจากอะไร ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อตั้งสติตัวเอง ก่อนจะกลับออกมาสวมเสื้อผ้าตัวเดิมของผม และนั่งอยู่ที่ปลายเตียงเพื่อรออีกฝ่ายตื่น ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่ผมก็ใช้เวลานี้คิดทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืน และแน่นอนถึงผมจะเมา แต่ผมก็จำได้ลางๆ เมื่อคืนผมออกไปตามหาเรนโบว์แต่กลับไม่เจอ และคิดว่าอาจจะเป็นฝีมือไอ้สายฟ้า ผมเลยกลับมากินเหล้าที่โต๊ะแล้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม