ตอนที่6 เกินต่อต้าน

1891 คำ

แตงค์ หลังจากผมตั้งใจจะไปตามหาเรนโบว์ แต่ก็ไม่เจอ ผมก็ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ที่ได้เจอเรนโบว์ ผมก็รู้สึกดี เอ็นดู และถูกใจถูกคอกับเธอแปลกๆ จนผมคิดว่านี่มันอาจจะเป็นรักแรกพบของผมหรือเปล่า ถึงแม้จะรู้ว่าช่วงนี้ไอ้สายฟ้ากำลังตามจีบเธออยู่ แต่ทั้งสองก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉะนั้นผมก็มีสิทธิ์ไม่ใช่หรอ แต่ตอนนี้ ผมเป็นห่วงเรนโบว์เหลือเกิน ไม่รู้ว่าเธอจะไปไหน แต่สิ่งที่ผมสงสัยคือ ไอ้สายฟ้า เพราะนี่ก็ผับมันเหมือนกัน หรือว่ามันจะเห็นเรนโบว์แล้วเป็นคนพาเรนโบว์ไป ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด เลยต้องกลับมาระบายกับเหล้านี่แหละ ฟ้า “เดี๋ยวพี่ไปรับโทรศัพท์ก่อนนะ” พี่อาวุธพูดขึ้นหลังจากโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเลยพยักหน้าให้ ก่อนจะมองพี่แตงค์ที่กินเหล้าไม่หยุด จนตอนนี้พูดได้เลยว่าเมาแล้ว “พี่แตงค์ พอเถอะค่ะ พี่เมาแล้วนะ” ฉันทำใจกล้าพูดออกไป ตอนนี้ตัวเองก็ไม่กินแล้ว อาการที่เกือบจะเมาในตอนแรกก็เริ่มซาเหลือแค่มึนๆ แต่ก็ยังมีสติ(ที่ไม่เต็มร้อย)อยู่ “.....” พี่แตงค์ไม่ตอบอะไร กลับดื่มต่อไม่หยุด จนพี่อาวุธกลับมา “มีกันโทรตามพี่แล้วอ่ะ” พี่อาวุธพูดขึ้น “งั้นกลับกันเลยดีกว่าค่ะ” ฉันบอกก่อนจะหันไปหาพี่แตงค์ “ไอ้แตงค์กลับกัน เมียกูโทรตามแล้ว” พี่อาวุธชวน “กลับก่อนเลย ผมยังไม่อยากกลับ” พี่แตงค์ตอบกลับเสียงยานคราง ทำให้ฉันกับพี่อาวุธหันมองหน้ากันอีกครั้ง “เอาไงดี” พี่อาวุธหันมาถาม “งั้นพี่อาวุธกลับก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวฟ้าดูพี่แตงค์ต่อเอง” ฉันบอกพี่อาวุธกลับไป เพราะขืนให้เขารอ มีหวังได้ทะเลาะกับพี่มีกันแน่ “ไหวหรอ” พี่อาวุธถาม “ไหวค่ะ” ฉันตอบกลับ นั่งอีกสักพักก็คงจะสร่างเมาพอดี “งั้นพี่กลับก่อนนะ เดี๋ยวพี่เช็คบิลเลยแล้วกัน” พี่อาวุธตอบ “ค่ะ กลับดีๆนะคะ” ฉันบอก พี่อาวุธพยักหน้าให้ก่อนจะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายแล้วเดินออกไป ฉันได้แต่นั่งมองพี่แตงค์อย่างไม่เข้าใจ ว่าเขาเป็นอะไร หลังจากหายออกไปแล้วกลับมาก็กินเหล้าไม่หยุด หลังจากนั้นไม่นาน พี่แตงค์ก็เมาจนหัวแทบพับ นั่นเลยทำให้ฉันได้โอกาสพาเขากลับห้อง โดยให้พนักงานในผับนั่นแหละช่วย(แต่ก็ให้ทิปเขาด้วยแหละเป็นมารยาท) แล้วฉันก็พาพี่แตงค์นั่งแท็กซี่มาที่หอฉัน เพราะฉันไม่รู้ว่าเขาพักอยู่ที่ไหน จะปล่อยไว้ที่ผับคนเดียวก็ไม่ใช่ ยังไงเขาก็เป็นพี่รหัส ดูแลหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร “อีกนิดพี่แตงค์ ก้าวขาหน่อย” เป็นโชคดีของฉันมาก ที่หอฉันมีแค่สองชั้น แล้วฉันก็อยู่ชั้นหนึ่ง เลยไม่ต้องแบกพี่แตงค์ขึ้นบันได เพราแค่พาเขามาที่ห้องก็ยากเย็นเหลือเกิน ตุบ! พอเปิดห้องแล้วลากเขาเข้ามาได้ ฉันก็ปล่อยร่างสูงลงเตียงอย่างแรง(ไม่ได้ตั้งใจ แต่หมดแรงแล้วเหมือนกัน) “หนักชิป” ฉันบ่นออกมาอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัว เพราะแบกพี่แตงค์ทำให้เหงื่อท่วม ก่อนจะแต่งตัวเสร็จก็เช็ดหน้าเช็ดตาให้พี่แตงค์จะได้สบายตัว ถอดถุงเท้ารองเท้าให้เรียบร้อย แต่... ตุบ! แรงดึงแขนฉันระหว่างเช็ดแขนให้เขาดึงฉันจนล้มลงไปนอนทับเขา “พี่แตงค์ ปล่อยค่ะ” ฉันเรียกเขาด้วยความตกใจก่อนจะดิ้นให้หลุด แต่ไม่เลย นอกจากไม่หลุดแล้วเขายังคงกอดฉันแน่นกว่าเดิม “เรนหายไปไหนมา ทำไมพึ่งกลับมา รู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง” พี่แตงค์พูดขึ้น นั่นทำให้ฉันรู้สึกชาที่หัวใจแปลกๆอย่างไม่เข้าใจตัวเอง เขากอดฉันเพราะคิดว่าเป็นเรนโบว์สินะ สิ่งที่ฉันคิดคงจะเป็นจริงสินะ “พี่แตงค์นี่ฟ้าเองไม่ใช่เรน ปล่อยค่ะ” ฉันดิ้นหนักกว่าเดิมแล้วบอกเขาออกไป แต่พี่แตงค์กลับไม่สนใจ พลิกตัวขึ้นคร่อมฉันแล้วไม่พูดอะไร นอกจากมองหน้าฉันด้วยตาปรือๆ ไม่รู้ว่ามองรู้เรื่องหรือเปล่า “พี่แตงค์ ปล่อยก่อ...อื้อ!!!” ไม่นะ จูบแรกของฉัน มันเสียไปแล้ว เสียให้กับคนที่เป็นพี่รหัสฉันในตอนที่เขาเมาแล้วก็คิดว่าฉันเป็นคนอื่นนี่หรอ ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากพี่แตงค์ แต่ไม่คิดว่าคนเมาจะยังมีแรงหลงเหลือเยอะขนาดนี้ และก็นั่นแหละ ฉันสู้เขาไม่ได้เลย ฉันไม่สามารถพาตัวเองออกจากสถานการณ์อันตรายแบบนี้ได้เลย “อื้อ!!!” ฉันร้องขึ้นด้วยความตกใจ หลังจากมือของพี่แตงค์ขยับไปที่ซิปด้านข้างของชุดเดรส และรูดมันลงอย่างทันที ไม่หยุดแค่นั้น พี่แตงค์จัดการดึงชุดออกจากตัวฉันอย่างรุนแรงและรวดเร็วหลังจากปลดซิปได้ นั่นทำให้ฉันตกใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก และไม่สามารถห้ามเขาได้ทัน อีกอย่างแรงเขาเยอะมาก ฉันไม่สามารถยั้งมือเขาได้เลย จนสุดท้าย ตอนนี้ร่างฉันหลงเหลือเพียงเสื้อชั้นในไร้สายและกางเกงชั้นในปกปิดเท่านั้น “พี่แตงค์ ตั้งสติก่อนนะคะ นี่ฟ้าเองนะคะ” ฉันร้องบอกพี่แตงค์หลังจากเขาผละออกจากจูบ แต่เขากลับไม่ได้สนใจมองฉันเลยแม้แต่น้อย นอกจากทำการปลดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างเร็วเหมือนกับควบคุมความต้องการตัวเองไม่ได้แล้ว พี่แตงค์ลุกขึ้นไปก่อนจะรูดกางเกงออกจากส่วนล่างพร้อมกันทั้งตัวนอกและตัวใน นั่นทำให้ฉันตกใจจนสติหลุดไปทันทีที่ได้เห็น... ฉันรีบเรียกสติตัวเองกลับมาและขยับลงจากเตียงเพื่อหนีพี่แตงค์ตอนนี้ แต่เหมือนว่าฉันจะช้าไปกว่าเขา เพราะเขาพุ่งมาจับฉันได้ทัน ก่อนจะดึงฉันแล้วเหวี่ยงลงเตียงคืนแล้วตามมาคร่อมฉันไว้ทันที “พี่แตงค์ นี่ฟ้าเองนะคะ ฟ้าน้องรหัสพี่ไง” ฉันพยายามบอกพี่แตงค์ให้เขาได้มองและรู้ตัวสักที แต่ไม่เลย เขามองสบตาฉันแค่แป๊บเดียวเท่านั้น แล้วเขาก็มองส่วนอื่นที่ร่างกายของฉันแทนและ... พรึ่บ! แควก! แรงดึงเสื้อชั้นในออกจากร่างทีเดียวจนหลุดติดมือ ก่อนที่มือหนาจะขยับไปด้านล่างและฉีกกระชากกางเกงชั้นในออกอย่างแรงทีเดียว “พี่แตงค์ ฮึก อย่า” ฉันพยายามดิ้นหนีแล้วดิ้นหนีเล่า แต่มันก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรนอกจากฉันที่หมดแรงลงเรื่อยๆ “สวย” คำแรกที่หลุดออกจากปากพี่แตงค์ตั้งแต่มาถึง มันเลื่อนลอยอย่างคนไร้สติ แต่ก็แน่อยู่แล้วตอนนี้เขาไม่มีสติเลยแม้แต่น้อย เขาตอนนี้น่ากลัวกว่าที่ฉันเคยเห็นสะอีก “พี่แตงค์ อย่า!” ฉันร้องห้ามและพยายามหุบขาตัวเองเข้าหากันหลังจากพี่แตงค์จับขาฉันกางออกจากกัน และก็เหมือนเดิมที่ฉันไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย พี่แตงค์อ้าขาฉันออกจากกันกว้างจนสำเร็จและแทรกตัวเข้ามาหว่างขาของฉัน ก่อนจะฉันจะสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เขากำลังใช้มันถูไปมาที่ร่องของฉัน “ฮึก พี่แตงค์ ตั้งสติหน่อยสิ!” ไม่รู้ว่าพูดแล้วได้อะไร เพราะไม่ว่าฉันจะพูดอะไรออกไป พี่แตงค์ก็ไม่ได้สนใจจะฟังเลย ไม่รู้ว่ามันจะเข้าไปในโสตประสาทเขาบ้างหรือเปล่า เพราะเขายังคงไม่ไหวติงกับคำพูดของฉัน แต่กลับเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติกับสิ่งที่เขากำลังจะทำ “อ่าส์” เสียงครางหลุดออกมาจากปากร่างสูงตรงหน้าพร้อมกับหน้าตาที่เปลี่ยนไปเป็นคนละคน “อื้อ พี่แตงค์ ฟ้าขอร้อง” ฉันเองก็ห้ามตัวเองไม่ได้หลังจากถูกสิ่งแปลกปลอมสัมผัสไม่หยุด จิตใจมันสั่งให้ต่อต้าน แต่ร่างกายมันกลับเรียกร้องหาอย่างปฏิเสธไม่ได้ สมองสั่งให้เงียบเสียงน่าเกลียดไว้ แต่ปากกลับส่งเสียงออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ตอนนี้มันเหมือนกับมีสองร่างในตัวฉันที่กำลังเถียงกันอยู่ และระหว่างที่ฉันกำลังเถียงกับตัวเองอยู่นั้น... สวบ!!! “อื้อ!!! เจ็บ” ฉันร้องขึ้นด้วยความเจ็บ เพราะพี่แตงค์กดส่วนนั้นของเขาเข้ามาอย่างแรง “อื้อ” เสียงครางหลุดจากลำคอของพี่แตงค์ก่อนเขาจะถอนตัวเองจากฉัน แต่ไม่ได้ถอนเพื่อจะหยุดการกระทำ แต่เขา... สวบบบบ!!! “อร้ายยยย!!!” ฉันกรีดร้องออกมาหนักกว่าเดิมหลังจากถูกท่อนเอ็นที่ใหญ่และยาวมากจนน่ากลัวแทรกผ่านกลางกายฉันเข้ามาจนสุด มันเจ็บ เจ็บเหมือนจะฉีกขาด พั่บ พั่บ พั่บ ไม่นาน ร่างสูงก็ขยับกายตัวเองเข้าออกจากร่องของฉัน จนฉันสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกตามจังหวะของเขา ที่เร็วและแรงอย่างไม่หยุดหย่อน โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคนที่ถูกกระทำอย่างฉันตอนนี้ มันเจ็บเจียนตายแล้ว ไม่เพียงเท่านั้น ปากร้ายของพี่แตงค์ยังคงพรมจูบและดูดเม้มไปทั่วร่างกายของฉันไม่หยุด จนฉันไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันต้องเป็นรอยไปจนเกือบเต็มตัวแน่ๆ มือหนาเองก็ไม่ให้น้อยหน้า บีบเค้นไปตามส่วนต่างๆของร่างกายโดยเฉพาะหน้าอกของฉัน “พี่แตงค์ อื้อ เจ็บ ฮึก” ไม่มีประโยชน์กับสิ่งที่จะพูดบอกเขาเลยสักนิดเดียว เขาไม่หยุด ไม่ฟัง หรืออาจจะไม่ได้ยินเลยก็ได้ ฉันได้แต่นอนปล่อยน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บที่ร่างสูงมอบให้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ พยายามส่งเสียงร้องบอกเขาว่าเจ็บปวด แต่ก็เหมือนเดิมคือไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปนอกจากการกระแทกกระทั้นที่ยังคงเร็วและแรงเหมือนเดิม ไม่รู้เนิ่นนานแค่ไหน ร่างสูงก็ยังคงกระทำแบบเดิมๆกับฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาปลดปล่อยตัวเองออกมาหลังจากถึงจุดหมาย จนน้ำกามของเขามันพุ่งเข้าร่องของฉันเต็มจนรู้สึกได้ว่ามันไหลอาบลงไปตามร่องของฉัน แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่หยุดเพียงแค่ครั้งเดียว เขายังคงกระทำมันต่อเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ฉันรู้เพียงแต่ว่าตอนนี้ ฉันทนความเจ็บปวดแทบไม่ไหวแล้ว ฉันอยากจะหลับหนีความเจ็บปวดนี้เหลือเกิน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more