EP.2
1255 คำ
"เป็นผู้ปกครองอย่างนั้นเหรอคะ" ซาเฟียร์ขบกลีบปากของตัวเองอย่างแรง
ที่ผ่านมาเธอมีเฮียซานย์เป็นผู้ปกครองแค่เพียงคนเดียวเท่านั้น เฮียซานย์เป็นทุกอย่าง จัดการได้ทุกเรื่อง เฮียเป็นมากกว่าพี่ชาย เป็นดั่งพ่อที่ดีที่สุดของเธอ ใครเหรอจะมาทำหน้าที่นี้แทนเฮียได้ดีไปกว่าตัวของเฮียเอง
"หน้าที่ของผู้ปกครองคือต้องทำอะไรบ้างเหรอคะ" ซาเฟียร์เชิดหน้าถาม ท่าทางไม่ยี่หระ ไม่แยแส เอาง่ายๆ คือเพื่อนของพี่ชายแค่ทำทุกอย่างตามหน้าที่ เขาไม่ได้ใจดีกับเธอเหมือนที่พี่ชายของเธอบอกเอาไว้เลย
"ทำทุกอย่างที่พี่ชายเธอเคยทำ"
"เฮียซานย์ตามใจหนูทุกอย่าง เฮียให้ทุกอย่างที่หนูขอ แน่ใจเหรอคะว่าพี่ภพทำได้ทุกอย่างเหมือนเฮีย"
"เคยรู้รึเปล่าว่าการได้ทุกอย่างเพราะนิสัยเอาแต่ใจตัวเองบางครั้งมันอาจจะทำให้พี่ชายของเธอเหนื่อยใจ"
"...เฮียบอกเหรอว่าเฮียเหนื่อยใจเพราะหนู"
"ไม่จำเป็นต้องบอก เพราะฉันโตกว่าเธอและมีความคิดมากกว่าเธอ"
"..."
"ขณะที่ซานย์กำลังลำบากเพราะมีคนปองร้าย เธอเองก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย เธอควรโตเป็นผู้ใหญ่ที่สามารถช่วยเหลือตัวเองและสามารถเอาตัวรอดด้วยตัวเองได้แล้ว ฉันนี่แหละจะเป็นคนฝึกเธอเอง!" หนุ่มหล่อจ้องมองน้องสาวของมาเฟียใหญ่ที่ตอนนี้ต้องรับบทบาทที่หลากหลายหน้าที่
ซานย์อ่อนโยนเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่รักและอ่อนแอกว่า ซาเฟียร์อาจจะไม่รู้และไม่เคยเห็นอีกหนึ่งบทบาทนั่นคือการเข่นฆ่า การทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด แม้ซานย์จะยิ่งใหญ่พอตัว มีคนของเขาคอยรับใช้ แต่ก็จำเป็นต้องระวังพวกที่หวังผลประโยชน์และจ้องจะแทงข้างหลังอยู่ดี
"พี่จะฝึกอะไรหนู หนูโตแล้ว แม้จะยังเรียนอยู่แต่หนูก็ไม่ได้ไม่ประสีประสาแบบที่พี่คิดนะ"
"เตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการเข้ามหาลัยที่นี่ ฝึกการอยู่คนเดียวให้เป็น ฝึกการใช้ชีวิตในแบบที่ไม่มีซานย์คอยช่วยเหลือให้ได้ นี่คือสิ่งที่เธอต้องทำ" จบคำนั้น หนุ่มหล่อก้าวขาออกมาจากห้องพักหรูที่เขาคือผู้ที่เป็นเจ้าของทันที
ใบหน้าหล่อเหลายังคงความเรียบเฉย แวบหนึ่งที่หลุดความหงุดหงิดผ่านแววตา คล้ายมีสัญญาณเตือนที่เตือนให้เขารู้ว่า ต่อจากนี้ชีวิตของเขาคงไม่สงบสุขอีกต่อไป
บ้านอัศวราช
"คนสวยของอาภพ" เรียวปากหยักได้รูปเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน มือหนาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสองสามเม็ด ทันทีที่ดวงตากลมใสแป๋วของหลานสาวหันกลับมามองด้วยความสนใจ อาภพของหลานๆ ยิ้มกว้างอวดความหล่อในทันที
"วันนี้มีขนมด้วยนะครับ" คนฟังทำตาโต อันดาดันตัวลุกก่อนที่ขาเล็กขาวจั๊วจะเดินต้วมเตี้ยมตรงมาหาผู้เป็นอา
ภพนิพิฐย่อตัวลงกับพื้น ตวัดท่อนแขนโอบรั้งร่างแบบบางเข้าสู่อ้อมกอดอย่างรวดเร็ว
ปลายจมูกโด่งคมสันฝังลงที่แก้มเนียนนุ่มหนักๆ องศาไม่ยอมน้อยหน้า รีบส่งเสียงทักทายผู้เป็นอาอีกคน
"เอิ๊ก~"
"คิดถึงอาล่ะซี มานี่เลย มาให้อาภพหอมเดี๋ยวนี้เลย" เปี่ยมรักหันมองตามทิศทางของเสียง มุมปากบางกระตุกรอยยิ้มเล็กๆ พักนี้อันดากับองศาติดอาภพแจเลย
"วันนี้ทำไมกลับบ้านไวนักล่ะ"
"เบื่อๆ น่ะเฮีย" ภพนิพิฐวางหลานๆ ลงบนฟูกพลางทิ้งตัวลงนั่งด้วยกัน ขณะตอบคำถามแด๊ดดี้ของหลานๆ หนุ่มโสดก็ไม่ได้หันไปมองหน้าผู้เป็นพี่ชาย จากนั้นก็เลือกที่จะเทของฝาก อันดาองศาส่งเสียงเอิ๊กอ๊ากด้วยความตื่นเต้นระคนดีใจ
"ขนมรสข้าวโพดอบกรอบ ของโปรดคนสวย รสมันม่วงของโปรดสุดหล่อ" นิ้วยาวฉีกซองขนม ไม่นานมือเล็กบอบบางก็เอื้อมมารั้งขนมไปกุมไว้ จ่อปากเล็กพลางลิ้มรสอย่างถูกอกถูกใจ
"อร่อยล่ะซี อาภพรู้ใจเด็กๆ ที่สุดเลยใช่ไหมคะ"
"พูดคะพูดขากับหลาน อย่าบอกนะว่าคลั่งเด็กจนอยากได้ลูกกูไปเป็นลูกของมึงเอง เอาใจเก่งแบบนี้กูว่าใช่แล้วล่ะ"
"เบาหน่อยสิเฮีย ลูกสาวกับลูกชายผมได้ยินแด๊ดดี้พูดไม่เพราะเลย"
"นั่นไงกูว่าล่ะ" คนที่ถูกแย่งลูกหน้าตึง ส่วนคนที่หยอกล้อพี่ชายจนสำเร็จกดยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ
"อันดาอร่อยไหมคะ" คนถูกถามกระพริบตาปริบๆ พลางพยักหน้ารับ องศาเอียงคอมองตาละห้อย ในขณะที่ผู้เป็นอาโน้มใบหน้าลงไปใกล้ อ้าปากแย่งขนมหลานชายกระทั่งองศาเปล่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
ครืด~ ครืด~
โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงเรียกสายตาของคนที่พึ่งจะก้าวขาออกมาจากห้องน้ำได้เป็นอย่างดี
ภพนิพิฐใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดน้ำจากเส้นผมลวกๆ กระชับผ้าขนหนูที่อยู่บนเอวสอบก่อนจะสาวเท้าเข้าไปคว้าโทรศัพท์มาถือเอาไว้
เบอร์โทรที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอส่งผลให้คนตัวโตกดรับสายแทบจะทันที
[ คุณภพครับ คุณผู้หญิงคนนั้นที่มาพักบนคอนโดของคุณภพ ตอนนี้เธอลงมาด้านล่างครับ ท่าทางเหมือนจะออกไปข้างนอก ] แวบหนึ่งที่ภพนิพิฐปรายตาไปมองเวลาบนนาฬิกาแขวนผนัง เวลาสามทุ่มกว่า ซาเฟียร์กำลังทำให้เขาไม่พอใจ
"ห้ามไว้ ฉันกำลังไปที่นั่น"
[ ได้เลยครับ ] สิ้นเสียงตอบรับคนตัวโตโยนโทรศัพท์ลงไปบนที่นอนทันที
"นี่จะสร้างปัญหาตั้งแต่มาอยู่ที่ไทยเป็นวันแรกเลยเหรอวะ ตอนที่อยู่ที่นั่นไอ้ซานย์คงปวดหัวน่าดู" หนุ่มหล่อชักสีหน้าก่อนจะหมุนตัวไปหาเสื้อผ้ามาสวมใส่ เสร็จสรรพก็คว้ากุญแจรถแล้วออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว
คอนโด N.
"...เขาจะมาเมื่อไหร่คะ หนูรอนานแล้ว"
"ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ คุณภพบอกว่าจะมาที่นี่ ถึงยังไงก็จะต้องมาอย่างแน่นอน"
"แต่หนูรอนานแล้ว หนูแค่จะออกไป..."
"ไปไหน!" เสียงจากทางด้านหลังส่งผลให้ซาเฟียร์หันขวับ ก่อนจะประสานสายตาเข้ากับใบหน้าหล่อเหลามีออร่าความหล่อโดดเด่นสะดุดตามาตั้งแต่ไกล
"หนูแค่จะออกไปกินข้าว ทำไมพี่ภพต้องให้เขาห้ามหนูไว้ด้วย"
"จะออกไปกินข้าว ตอนสามทุ่มนี่นะ?"
"หิวข้าวตอนสามทุ่มมันเป็นเรื่องที่แปลกตรงไหนเหรอคะ ตอนอยู่ที่นั่นหิวตอนห้าทุ่มหนูยังได้กินตอนห้าทุ่มเลย"
"แต่ที่นี่ไม่ใช่ที่นั่น เธอไม่ได้รู้จักที่นี่ด้วยซ้ำ คิดว่าพอออกไปแล้วจะกลับมาที่นี่ถูกไหม" เมื่อเข้าใจถึงเหตุผล ใบหน้าจิ้มลิ้มที่แดงก่ำเพราะความหิวถึงกับอ่อนกำลังลง
ดวงตากลมสวยเปลี่ยนเป็นความออดอ้อนอย่างไม่รู้ตัว
"ก็พี่ทิ้งหนูไว้คนเดียว หนูก็จำเป็นต้องช่วยเหลือตัวเอง"
- ผู้เขียน
