"สุดท้ายคนอย่างพี่ก็เคยก้มหัวให้หนู" ซาเฟียร์เอ่ยออกมาแก้เก้อ มือบางพยายามดันแผงอกแกร่งออกห่าง ในเวลาที่ความใหญ่โตยังอยู่ในตัวเธอมันดูอันตรายเกินไป
"คงยังไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ชอบก้มหัวให้ใครแค่ฝ่ายเดียว" ดวงตากลมสวยเบิกโพลงด้วยความตกใจ ซาเฟียร์กลืนน้ำลายเหนียวลงคอด้วยความยากลำบาก ภพนิพิฐถอดถอนตัวตนออกไปพลางเลื่อนมือเข้าไปรั้งแขนเรียวส่งผลให้ร่างบางลุกขึ้นนั่งแบบที่เขาต้องการ
"มะ หมายความว่าไงคะ หนูไม่เข้าใจ"
"ขยับลงไปนั่งข้างล่าง"
"พี่ภพ"
"ฉันไม่ยอมให้เธอเอาเปรียบฉันแน่"
"แต่หนูไม่ได้ขอให้พี่ทำแบบนั้นกับหนู พี่จะมาบังคับหนูแบบนี้มันไม่ได้นะ"
"เธอเสร็จคาปากฉันไปแล้วไหมล่ะ ถอนตัวไม่ทันแล้วหนทางเดียวที่ฉันจะพอใจ คือเธอต้อง..." ภพนิพิฐปล่อยเสียงทุ้มต่ำให้ขาดห้วง ขณะกดสายตาลงมองที่แกนกายร้อนของตัวเอง
หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ตากลมสวยกลอกกลิ้งไปมา เผลอมองท่อนเนื้อที่ถู
