1 | AMI - วิ่งหนีความเลวร้าย
1417 คำ
1
[AMI]
วิ่งหนีความเลวร้าย
จริงๆแล้วผู้หญิงร่าเริงสดใสอย่างฉันไม่ควรเปิดเรื่องอย่างหดหู่เลย แต่มันคือความจริงที่เก็บเอาไว้และทับถมด้วยความสดใสมาตั้งแต่จำความได้
ฉันเติบโตท่ามกลางมาเฟีย เข้าใจแบบนี้มาตลอด... มีพี่ชายสองคน พี่เอเธอร์ พี่เอริค เป็นน้องสาวคนเล็กน่ารักที่พี่ๆหวง
จนวันหนึ่ง... ฉันเริ่มถูกพี่เอเธอร์ลวนลาม และคุกคาม ถึงได้รู้ว่าฉันกับพี่เอริคเราแค่ถูกอุปการะเท่านั้น และครอบครัวที่เราอยู่ด้วยก็เลี้ยงเราไว้ใช้งาน
พี่เอริค... ถูกเลี้ยงให้ทำงานให้ เงินทุกบาทในตอนนี้พี่ชายฉันเป็นคนหา
ส่วนฉัน เอมิ คนน่ารัก ดันถูกเลี้ยงไว้เป็นเมียพี่เอเธอร์ คนที่ฉันคิดว่าเขาเป็นพี่ชายแท้ๆและเคารพมาตลอด กว่าจะรู้ความจริงก็ในวันที่ฉันถูกลวนลามแล้ว
'จะไปไหนเอมิ'
'พี่เอเธอร์อย่าทำแบบนี้ เอมิกลัวนะ!'
'กลัวอะไร นี่พี่ไง... เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เอมิจะเรื่องเยอะทำไม ก็แค่ถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วนอนลงซะ'
'ไม่! อย่าพูดจาแบบนี้กับเอมิอีกนะ หลบไปเอมิจะไปเรียน'
ตอนนั้นฉันยังอายุสิบสอง ฉันหนีมาได้เพราะพี่เอริค เดินพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อพี่เอเธอร์สุดแรง
'มึงจะทำอะไรน้องกู'
'ทำอะไร? กูแค่มาถามเอมิว่าแต่งตัวเสร็จรึยัง กูจะไปส่ง'
'พี่เอริคพอเถอะสายแล้ว ไปส่งเอมิด้วยค่ะ'
ฉันไปดึงแขนพี่ชายไม่อยากให้พี่เอริคมีเรื่อง เพราะมีเรื่องทีไรก็จะถูกซ่อมหนักๆทุกที
คิดว่าจะจบแค่นั้น แต่มันไม่จบ... ไม่นานพี่เอริคก็ถูกส่งตัวไปสร้างฐานดูแลอาวุธบนเกาะโดยที่ปฏิเสธไม่ได้ ฉันจึงต้องอยู่กับคริสเตียนพ่อบุญธรรม และอยู่กับพี่เอเธอร์พี่ชายต่างสายเลือดเพียงลำพัง
จนอายุ 15
'พี่เอเธอร์จะทำอะไร ไหนพี่บอกจะไม่ทำแล้วไง!'
'ยอมพี่เถอะเอมิ สนุกด้วยกัน!'
'ไม่! อย่านะ เอมิจะฟ้องพี่เอริค!'
ฉันปัดมือหนาออกจากตัวพยายามดิ้นสุดชีวิต แต่โดนกดไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียวและโดนกระชากเสื้อออก คนที่ฉันคิดว่าเป็นพี่ชายมาตลอดกำลังอยู่บนตัว และสีหน้าแววตาคนที่ฉันมองว่าเป็นเซฟโซนตอนนี้น่ารังเกียจที่สุด
'ช่วยด้วยยยยยยย!'
'กรี๊ดดดด'
'ปัง!'
พี่เอเธอร์ชะงักแล้วลุกขึ้นจากตัวฉันทันที เพราะพี่เอริคเข้ามาแล้วยิงปืนขึ้นฟ้า ก่อนจะลดปลายกระบอกปืนลงมาเล็งไปที่พี่เอเธอร์อย่างเอาเรื่อง
'อย่าแตะต้องน้องกู'
'อะไรกันวะ! ทะเลาะกันทำไม'
คริสเตียนวิ่งเข้ามาอย่างไม่พอใจ แต่คนที่ไม่พอใจควรจะเป็นพวกเราต่างหาก พี่เอริคเก็บปืนหาผ้าคลุมตัวให้ฉันก่อนจะออกไปคุยเรื่องนี้อย่างจริงจังที่โต๊ะอาหารท่ามกลางลูกน้องหลายสิบคน
'ทำแบบนี้ไม่ได้ เอมิยังเด็ก' พี่เอริคพูดด้วยอารมณ์และชี้มาที่ฉัน แต่คริสเตียนกลับหัวเราะในลำคอ
'เหอะๆ สิบห้าไม่เด็กแล้วให้ๆเอเธอร์ไปเถอะ เรียนจบก็แต่งงานกันไปเลย'
เป็นคำพูดที่ทุเรศหูที่สุด ฉันมองหน้าพี่เอริคแล้วส่ายหน้าทันที คนที่ฉันคิดว่าเป็นพี่ชายมาตลอดจะมาเป็นสามีได้ยังไง ฉันรับไม่ได้
พี่เอริคกำหมัดแน่นมองหน้าคนที่เรานับถือเป็นพ่อด้วยสายตาโกรธจัด
'ไม่มีวัน!'
'แด๊ดครับ ความคิดดีเลย ผมดูแลเอมิได้อยู่แล้ว ถ้าแต่งงานผมจะรีบมีหลานให้ ไม่ดีเหรอเชื้อสายหลานของแด๊ดไม่ใช่คนอื่นคนไกล แด๊ดเลี้ยงมาเองกับมือ'
'มึงหุบปากนะไอ้เอเธอร์!' พี่เอริคชี้หน้าพี่เอเธอร์ แต่เราจะทำอะไรได้ เพราะตอนนี้คริสเตียนตัดสินใจแล้ว
'เอมิจะแต่งงานกับเอเธอร์หลังเรียนจบมหาลัย นี่คือคำสั่ง!'
ฉันส่ายหน้าทั้งน้ำตา โลกทั้งใบแตกสลายไปในนาทีนั้น...
ไม่
ไม่มีทาง
ถ้าเป็นแบบนั้นฉันยอมตาย!
หลังจากนั้นฉันก็รู้เลยว่าอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่นี้ไม่ได้ ฉันตัดสินใจหนี โดยมีพี่เอริคคอยช่วยเหลือตลอด แต่พี่เอเธอร์ไม่เคยยอมแพ้ เขาตามหาฉันจนเจอหลายครั้ง และพยายามทำอะไรทุเรศๆเหมือนเดิม
ขึ้นมหาวิทยาลัยฉันพยายามมีแฟน แต่ผู้ชายทุกคนถูกฆ่าตาย เพื่อนผู้หญิงที่ชี้ทางสว่างให้ก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ชีวิตสาวน้อยผู้สดใสอย่างฉันต้องหวาดระแวงเพราะความอยากเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของพี่ชายต่างสายเลือด
แต่ก็หนีมาได้จนฉันเรียนจบ... ตั้งใจจะไปเที่ยวผ่อนคลายไปไกลๆจากที่นี่กับเพื่อนสนิทออนไลน์ที่คุยกันมาหลายปี
ซึ่งฉันเลือกประเทศไทย นอกจากทะเลจะสวย อาหารอร่อย และฉันมีเชื้อสายไทยพอพูดได้ ประเทศนั้นยังมีศัตรูคู่แค้นที่พี่เอเธอร์ไม่สามารถทำอะไรได้ตามอำเภอใจ
ฉันจึงตัดสินใจไปหาพี่เอริคที่เกาะ แต่พี่ชายฉันมีแฟนแล้วชื่อ 'ภาขวัญ' และที่พีคและสุดช็อค เธอเป็นทายาทศัตรูของเราที่มาจากประเทศไทย
"พี่เอริคคิดยังไงคะ คบกับศัตรู"
ฉันเดินไปถามพี่ชายในห้องทำงาน เป็นเรื่องที่แปลกมากๆที่มีศัตรูเดินสุขสบายในฐานลับของเรา
"ไม่คิดยังไง บางครั้งศัตรูก็ไม่น่ากลัวเสมอไป... เหมือนที่ที่อันตรายที่สุด อาจจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดก็ได้"
ฉันพยักหน้าเข้าใจ แล้วส่งกระดาษแผ่นเล็กที่ภาขวัญเขียนเบอร์ไกด์ที่ภูเก็ตให้พี่ชายตัวเอง
"แฟนพี่เขียนให้ เบอร์ใครก็ไม่รู้"
พี่เอริครับไปแล้วยิ้มที่มุมปาก พี่ชายฉันกำลังคิดอะไรอยู่แน่ๆถึงเงียบไปนานขนาดนี้
"หึ พี่ว่าเอมิควรไปอยู่ไทยสักพักแล้วจะปลอดภัยจากไอ้เอเธอร์"
"ประเทศที่มีศัตรูน่ะนะ?" ฉันถามกลับตกใจ เพราะ 'ไปอยู่' ของพี่เอริค ไม่ได้หมายถึงให้ฉันไปเที่ยวเฉยๆแน่ๆ
"ใช่... ที่นั่นอาจจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด เที่ยวให้สนุก... พักผ่อนให้เต็มที่นะ"
พี่ชายฉันพูดจบก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาหนึ่งใบ ก่อนจะเปิดเซฟหยิบเงินดอลลาร์เป็นปึกๆใส่ไว้ให้จนเต็มกระเป๋า
"เยอะไปค่ะพี่เอริค ปึกเดียวก็น่าจะเที่ยวไทยได้ทั่วประเทศแล้ว"
"เผื่อไว้ ซื้อทุกอย่างที่เอมิอยากได้ ไม่พอบอกพี่"
"โถ่พี่เอริค..."
เท่านั้นแหละฉันก็เดินไปหาพี่เอริคและกอดแน่นๆ ทำไมการเที่ยวครั้งนี้ฉันรู้สึกได้รับพลังและมีแรงบันดาลใจแปลกๆ ฉันคาดหวังที่จะได้รับความสุขจากประเทศไทย ได้รับอิสระ ถึงแม้จะเป็นการพักผ่อนสั้นๆหลังเรียนจบหรือจะไปอยู่เพื่อหลบพี่เอเธอร์ก็ตาม
แต่ขอให้เป็นทริปที่ว้าวและสร้างความทรงจำดีๆให้เธอนะเอมิ
•••
"ว้าย"
จบกัน แค่ก้าวเท้าไปเหยียบเรือยางก็เกือบหน้าคะมำแล้ว
"คุณเอมิ"
หมอกมือขวาของพี่เอริคปรี่มาจับแขนฉันแล้วประคองไว้ พี่เอริคมองมาอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเด๋อด๋าซุ่มซ่าม เป็นทุกครั้งที่ก้าวเท้าออกจากบ้านเลยก็ว่าได้
โลกไม่ใจดีกับเอมิเลย
"ไม่เป็นไรค่ะหมอก เอมิไม่เป็นไร"
"ผมนั่งไปส่งที่เรือใหญ่ดีกว่าครับ" พอหมอกขึ้นเรือยางและสตาร์ทเครื่อง ฉันก็นั่งลงแล้วยกมือโบกลาพี่ชายกับพี่สะใภ้ตัวเองอย่างร่าเริง
"บ้ายบายนะคะพี่เอริค พี่สะใภ้ เดี๋ยวเอมิรีบกลับมาหาน้าาาา"
ภาขวัญยิ้มแล้วโบกมือลา ส่วนพี่ชายฉันยืนมองหน้านิ่งๆ...
ขอให้ทริปภูเก็ตฉันได้เที่ยวอย่างมีความสุขด้วยเถอะ สาธุ999
______________________________
💖
ขอท้าวความสักหน่อยนะคะเดี๋ยวคนมาใหม่จะงง และหากใครอยากอ่านเรื่องพี่ เอริค x ภาขวัญ ต้นตอของเรื่องนี้ ไปอ่านได้ที่ กรงรักทายาทมาเฟีย นะคะ
- ผู้เขียน
