ทะเลอันดามันขึ้นชื่อเรื่องความสวยงาม ทะเลไล่ระดับสีจากฟ้าอ่อนไปฟ้าเข้มก่อนจะเป็นสีเขียวมรกตไกลออกไปจะเป็นสีฟ้าอ่อน เป็นธรรมชาติที่สวยงามและลงตัว เกาะน้อยใหญ่ที่มองเห็นเสมือนเครื่องประดับ เรือยอร์ชที่ลอยคอกลางทะเล หรือเรือต่างๆ ที่แล่นบนผืนน้ำ ทำให้รู้สึกว่า ทะเลไม่เวิ้งว้าง
ขณะที่พวงชมพูยืนมองดูทะเลราวกับว่าไม่เคยเห็น ปราณปวิชขยับตัวมายืนซ้อนทับด้านหลังพวงชมพู เขาสวมกอดเธอแล้วรั้งเข้าหาตัว
“สวยไหม” เขาถาม
“สวยค่ะ สวยมากเลยค่ะ”
เธอตอบตามจริง ปราณปวิชก้มหน้าหอมแก้มพวงชมพู กดแช่นิ่งแล้วสูดดม
“สวยสู้เธอไม่ได้หรอก” พวงชมพูยิ้มเขิน
ปราณปวิชหมุนตัวสาวร่างสวยให้หันมาเผชิญหน้ากับตน ช้อนปลายคางมนขึ้นสูงเล็กน้อยเพื่อให้เธอสบสายตากับเขา ที่ต่างฝ่ายต่างจ้องมองดวงตาของกันและกัน ในแววตาของพวงชมพูมีแต่ความรัก แม้ว่าเขาจะทำให้ตนเจ็บปวด ทว่าความรักที่มีให้ไม่เคยลดน้อยลง มิหนำซ้ำยังเพิ่มขึ้นทุกขณะจิ
