“แม่รู้ว่าคุณปราบดีกับเรา แล้วเขาก็เคารพแม่ ไม่เคยแสดงที่ท่ารังเกียจทั้งสายตาหรือคำพูด แม่ถึงได้เกรงใจไงล่ะ เกรงใจทั้งคุณสร้อยและคุณปราบ” เอมอรกล่าวจากใจ “ชมเองก็ต้องเกรงใจและกตัญญูกับคุณสร้อยนะลูก เธอเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยวมาก มีเมตตากับเราสองคน ถ้าคุณสร้อยไม่ยอมให้แม่มาอยู่ที่นี่ ป่านนี้แม่คงเป็นเมียลับๆ ต้องอยู่อย่างหลบซ่อน แล้วชีวิตของเราสองแม่ลูกคงไม่สบายอย่างนี้”
จะว่าไปทุกวันนี้พวงชมพูปรนนิบัติต่อนารถลดาเป็นอย่างดีอยู่แล้ว ทำราวกับเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เธอดูแลเอาใจใส่ในทุกวันนับตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่หลังนี้
“ค่ะแม่ ชมจะทำตามที่แม่บอกค่ะ”
“ดีมากลูกแม่”
เอมอรยิ้มให้ลูกสาว เอมอรกับพวงชมพูนั่งกินสาคูไส้หมูไปก็พูดคุยกันไปตามประสาแม่ลูก แลดูมีความสุข แต่หารู้ไม่ว่า ความทุกข์ห่าใหญ่กำลังคืบคลานเข้ามาดังเงามืดที่เข้ามาครอบคลุมชีวิตให้ตกอยู่ในความมืดมิด
วันต่อมา
