เวลาเดียวกัน ณ บ้านอินทัช
พวงชมพูเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ พอเดินออกมาก็พบว่าอินทัชนั่งอยู่บนเตียง โดยมีรวิกาญน์นั่งอยู่บนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้ง
“ขอบคุณพี่ทัชมากนะคะที่ให้น้อยซักเสื้อผ้าให้ชม” พวงชมพูพนมมือไหว้อินทัช หากไม่ได้เขาป่านนี้เธอคงต้องใส่เสื้อเปียกส้มตำปูปลาร้ากลับบ้าน กลิ่นคงหึ่งทั้งตัวและรถแน่นอน
“เรื่องแค่นี้เองจิ๊บๆ” สาเหตุที่เสื้อผ้าของพวงชมพูเลอะอาหารจานนี้เป็นเพราะ ร้านอาหารที่อินทัชพาพวงชมพูกับกลุ่มเพื่อนไปกินกันนั้น เป็นร้านอาหารอีสานที่อยู่ห่างจากซอยบ้านเขาไปเพียงหนึ่งร้อยเมตร ร้านแห่งนี้ขึ้นชื่อมาก มีคนไปกินแน่นทุกวันโดยเฉพาะตอนเย็น รวิกาญน์จึงเสนอไปกินร้านนี้ที่ตั้งใจว่าจะมาลองชิมรสชาติว่าเหมือนกับที่พูดกันปากต่อปากหรือไม่ และทุกคนก็เห็นด้วย อินทัชไม่ใช่คนเรื่องมาก แม้ว่าร่ำรวยเงินทองและชื่อเสียง แต่เขาก็กินง่
