น้ำเหนือนั่งนิ่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนสนิททั้งสองที่ใช้สายตาจ้องมองมาด้วยความจับผิด บรรยากาศรอบบริเวณอึดอัดเสียจนเธอทนไม่ไหวต้องยกมือขึ้นมาอย่างยอมแพ้
“พวกแกรู้เรื่องนี้มานานแล้วเหรอ”
“ก็ตั้งแต่ที่คุณสิงห์เรียกแกไปพบครั้งล่าสุด”
“มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ออกมาคอแดงเถือกขนาดนั้นคิดว่าพวกฉันโง่มากหรือไงไอ้เหนือ”
หญิงสาวเม้มริมฝีปากของตัวเองแน่นหลังได้ยินแบบนั้น ได้แต่คิดแล้วพร่ำโทษคุณสิงห์ที่เป็นต้นเหตุทำให้ความลับแตกแบบนี้
“แล้วอยู่ๆ แกไปเป็นเด็กของคุณสิงห์ได้ยังไง”
สนธิทรุดนั่งลงตรงหน้าเพื่อนสนิท เขาพินิจพิจารณามองใบหน้าจิ้มลิ้มที่ฉายชัดความสวยออกมาอย่างชั่งใจ
คุณสิงห์ชอบแบบนี้เหรอ?
“เรื่องมันยาวมาก”
“ไอ้เหนือ อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะแต่ฉันมีเรื่องสงสัย”
เปรมชัยเอ่ยถามด้วยความสงสัยสุดขีด แม้จะไม่กล้าเปิดปากถามออกไปเพราะเป็นเรื่องส่วนตัว
“อะไร”
“เอ่อ แกยอมเป็นเด็กของคุณสิงห์ได้
