7
1216 คำ
หญิงสาวเริ่มตั้งสติได้ มีเพียงวิธีเดียวที่จะเอาตัวรอดจากทรงฤทธิ์ได้นั่นก็คือ ช่วยให้เขาแตกไปก่อน หลาย ๆ ครั้งได้ยิ่งดี
“คุณทรงฤทธิ์คะ อย่าเพิ่งสอดใส่ได้ไหมคะ”
ทรงฤทธิ์ถึงกับชะงัก มองใบหน้าพริ้มเพราของหญิงสาว พลันรอยยิ้มก็ผุดพรายขึ้นมา
“เห็นไหมล่ะ ผมคิดอยู่แล้วว่าคุณต้องมีประสบการณ์ ผ่านมาเยอะ ไม่ใช่ไม่เคย”
หล่อนไม่ตอบประเด็นนี้ “ฉันทำให้ไหมคะ”
“ทำแบบไหน”
“สไลค์หนอนไงคะ ผู้ชายชอบทุกคนนั่นแหละ”
“ว้าว! เอาดิ๊!”
วาวไหมถูกยกศีรษะให้หนุนหมอน ทรงฤทธิ์ยื่นแท่งเอ็นเข้าใกล้ปากของหล่อน ขนาดของมันทำเอาหญิงสาวใจสั่นเหมือนกัน
ปลายแท่งบาน เป็นรูปเหมือนดอกเห็ด เมือกใส ๆ เหนียวเยิ้มเล็ดลอดออกมาจากท่อปล่อยลาวา
“ใช้ลิ้นเลียสิครับ”
มือเรียวนุ่มงดงามไม่มีที่ติของวาวไหมกำรอบเอ็นแข็ง หล่อนขยับมือรูดหนังหุ้มเนื้อ รู้สึกแปลก ๆ เหมือนกัน แต่ไม่ใช่วาบหวิวไปกับเขาเด็ดขาด
ผู้หญิงไม่มีทางเหมือนผู้ชาย ยิ่งตกอยู่ในสภาพหมดทางเลือกอย่างในเวลานี้ด้วยแล้ว
“ปากอมสิครับ”
เสียงของทรงฤทธิ์สั่นพร่า
วาวไหมกลั้นใจ อ้าปาก ทรงฤทธิ์ก็เด้าเอวส่งหัวหยักเข้าสู่โพรงปากอันอบอุ่นของหล่อนทันที
“อู้ววว์!”
มือของหล่อนสามารถป้องกันไม่ให้เขาสอดใส่เข้ามาจนลึกเกินไป หล่อนละเลงลิ้นเข้าหาส่วนปลาย ลิ้นสัมผัสกับเมือกเหนียว กลิ่นคาวแตะจมูกจนต้องถอนปากออกมาก่อน
“ทำต่อสิครับ”
เขาตะปบมือลงบนศีรษะของหญิงสาว
วาวไหมกลั้นใจ คิดเพียงอย่างเดียวว่าต้องให้ทรงฤทธิ์เสร็จสมก่อนไม่ว่าด้วยวิธีการใด เพื่อเอาตัวรอด
เวลานี้ไม่มีใครช่วยเหลือหล่อนได้ นอกจากตั้งสติ เอาตัวให้รอดก่อนเป็นดีที่สุด
แต่แล้ว...
ก๊อก ๆ ๆ!
ทรงฤทธิ์ชะงัก “ใคร”
“ฉันเอง” เสียงนั้นทำเอาทรงฤทธิ์หน้าเสีย ขณะที่วาวไหมได้โอกาส ผลักร่างของเขาให้ออกห่างพร้อมคว้าผ้าขนหนูมาพันกายอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวรีบไปเปิดประตู
“ทรงฤทธิ์”
“คุณพ่อ ไหนคุณพ่อบอกว่าจะกลับต่างจังหวัด”
“ฉันอยากลองใจแก สุดท้ายมันก็เป็นจริง” พ่อเลี้ยงรณชัยเอ่ยเสียงกระหึ่ม
วาวไหมไม่ได้แสดงท่าทีว่าจะฟ้องพ่อเลี้ยงรณชัย เพราะเพียงแค่นี้เขาคงดูออกว่าเกิดอะไรขึ้น
“เป็นอะไรบ้างไหมหนู”
“เปล่าค่ะ แต่ถ้าช้ากว่านี้ก็ไม่แน่เหมือนกันค่ะ”
ทรงฤทธิ์บดกรามกรอด
“คุณพ่อ ผมพูดตรง ๆ นะครับ ผม...ถ้าจะมีอะไรกับเธอคงไม่ผิดใช่ไหมครับ”
“ฉันจะไม่ยกโทษให้แกอีกทรงฤทธิ์ ถ้าแกยังพูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้”
“สรุปคุณพ่อต้องการเธอใช่ไหมล่ะครับ ได้! ผมยกให้คุณพ่อก็ได้”
“ทรงฤทธิ์!”
“คุณพ่อแสดงอาการขัดขวางผมตลอด เจตนาแบบนี้ผมมองออกครับว่าคุณพ่อต้องการเธอซะเอง”
“หุบปากเดี๋ยวนี้นะทรงฤทธิ์”
“ผมไม่พูดก็ได้ นับจากนี้เป็นต้นไป ผมจะไม่ยุ่งกับเธออีกแล้ว”
ชายหนุ่มผลุนผลันออกจากห้องไปในที่สุด ขณะที่พ่อเลี้ยงรณชัยกำหมัด เหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เอาไว้อย่างสุดกำลัง
นานทีเดียวกว่าจะหลุดเสียงออกมา...
“หนูวาวไหม”
“คะ”
“แต่งตัวเถอะ พ่อจะพากลับต่างจังหวัด ถ้าขืนหนูอยู่กับทรงฤทธิ์ต่อไป คงไม่รอดแน่”
“ได้ค่ะคุณพ่อ”
วาวไหมใจชื้นขึ้นมาทันที อันที่จริง หล่อนใจหายนับตั้งแต่พ่อเลี้ยงรณชัยบอกว่าจะต้องกลับไปต่างจังหวัดแล้วละ เพียงแต่หล่อนไม่มีสิทธิ์อะไรจะขอตามไป มันไม่ใช่เรื่อง
“คุณพ่อคะ หนูขอโทษนะคะที่เป็นต้นเหตุของเรื่องยุ่ง ๆ ทั้งหมด” วาวไหมเอ่ยขึ้นระหว่างนั่งเงียบ ๆ มาในรถ หล่อนนั่งอยู่ข้างพ่อเลี้ยงรณชัย มีคนขับรถ ซึ่งก็คือคนสนิทที่สามารถจัดการปัญหาให้กับพ่อเลี้ยงได้ทุกเรื่อง
“เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับหนูเลย อย่าคิดมาก” พ่อเลี้ยงรณชัยตอบ วาวไหมจึงได้แค่นิ่งเงียบตลอดการเดินทาง
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าวะเพื่อน ถึงได้มานั่งดื่มอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนี้”
ชายหนุ่มร่างสูง แต่งกายเนี้ยบเสื้อผ้าราคาแพงเดินเข้ามาหยุดอยู่เบื้องหน้าของทรงฤทธิ์ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่เพียงลำพัง
ผู้มาใหม่ทรุดร่างนั่งลงแล้วผสมเหล้าสำหรับตัวเอง ยกดื่มเป็นเพื่อน
“ว่าไงวะ”
“เครียดว่ะ”
“เรื่องอะไร”
“คุณพ่อ กับอีตัวคนใหม่”
“อีตัว?”
“ใช่ หลงมันจนหันมาเทลูก”
“อะไรจะขนาดนั้น”
“แกไม่เชื่อเหรอวะเพื่อน”
“เชื่อ แต่อาจมีเหตุผลอื่นหรือเปล่าวะ”
“ไม่มี พูดง่าย ๆหลงอีนั่นออกหน้าออกตา”
“แล้วแกจะทำไงต่อไปวะ”
“ฉันแค้น”
“แค้นคุณพ่อแกเองหรือว่า...”
“แค้นอีนั่นน่ะสิ”
“ได้ข่าวว่าสวยเสียด้วยสิ”
“ใช่ น่าฟัดมาก เกือบจะได้อยู่แล้วถ้าคุณพ่อไม่มาขวางเอาไว้”
“ก็น่าแปลกเหมือนกันนะทำไมคุณพ่อของแกถึงได้ขวาง ทั้ง ๆ ที่แกก็มีสิทธิ์จะมีอะไรกับเธอได้นี่หว่า”
“นี่ไงถึงได้มานั่งเครียดอยู่เนี่ย”
“ปล่อยไปเถอะ คุณพ่อแกยังไม่มีใครไม่ใช่เหรอ บางทีแกอาจจะอยากเก็บเธอไว้เป็นตัวจริง”
“แต่ฉันยังทำใจไม่ได้”
“ตกลงแกก็ชอบเธอเหรอวะ”
“ไม่ แค่แค้น อยากจัดเอาให้สาสมก็เท่านั้น เรื่องอื่นไม่มีอยู่ในหัวเลย”
“ทรงฤทธิ์เอ๊ย ผู้หญิงสวย ๆ มีเยอะไป จะเอาสวยแค่ไหนก็ได้นะฐานะอย่างแก”
“มันไม่เหมือนกันแกเข้าใจไหม”
การเดินทางหลายชั่วโมงจบลงแล้ว แม้จะเป็นการเดินทางในเวลากลางคืน แต่คนขับรถของพ่อเลี้ยงรณชัยยังคงทำหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม
วาวไหมเผลอหลับมาบ้าง และเมื่อถึงที่หมาย แสงแรกของวันใหม่มาเยือน หล่อนเปิดประตูก้าวตามพ่อเลี้ยงออกไป กวาดสายตามองไปรอบ ๆ เห็นทิวทัศน์ของที่นี่ก็ถึงกับหลุดปากอุทานออกมาว่าสวยเหลือเกิน
“เป็นไงบ้างหนู”
“สวยจังค่ะ”
ใบหน้าพริ้มเพราขณะมีรอยยิ้มนั้น ทำเอาหนุ่มใหญ่ตะลึงไปชั่วขณะ ทว่าก็ยังสามารถเก็บความรู้สึกเอาไว้ได้อย่างดี
“พ่อจะให้คนไปดูห้องพักให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ” วาวไหมยกมือไหว้ ดวงตาดำขลับที่มองสบตากับพ่อเลี้ยงรณชัยนั้น เหมือนกับจะบอกว่าหล่อนได้ฝากชีวิตไว้กับเขาแต่เพียงผู้เดียว
เมื่อเทียบกับทรงฤทธิ์ หล่อนรู้สึกสนิทใจกับพ่อเลี้ยงรณชัยมากกว่า
เหตุผลของความรู้สึกสนิทสนม ไม่ได้มีอยู่แล้ว อาจจะเป็นเพราะพ่อเลี้ยงรณชัยให้ความปลอดภัยกับหล่อนมากกว่าทรงฤทธิ์ก็เป็นได้
พ่อเลี้ยงไม่เคยมองหล่อนในแง่ผู้ชายมองผู้หญิง ดวงตาสนิมเหล็กคู่นั้นมองหล่อนอย่างมีเมตตาตั้งแต่แรก
ไม่นับถึงการปกป้องหล่อนจากทรงฤทธิ์ถึงสองครั้งสองครา
- ผู้เขียน
