ตอนที่ 1 วิวาห์ลวง
1759 คำ
ตอนที่ 1 วิวาห์ลวง
หล่อนรักเขาจากใจจริง เบื้องหน้ายกขันหมากมาสู่ขอใบหน้าแช่มชื่น แต่งงานมาสามปีไม่มีวันไหนไม่ขม ความจริงเพียงหนึ่งคือเขาอยากได้อำนาจจากบิดาที่ป่วยใกล้ตายซึ่งมีลูกสาวคนเดียวคือหล่อน เขาหลอกให้รัก แต่เขาไม่ได้คิดจะรักหล่อนตั้งแต่แรก...เขาไม่มีหัวใจ เขาไม่มีความรู้สึก เขารักใครไม่เป็นเลย
“อย่าทำแบบนี้เลยครับคุณเวียง” เรียวตะ คือมือขวาสุดโหด มากความสามารถถูกฝึกมาในโครงการบอดี้การ์ดพร้อมกับทายาทคนสำคัญ
“ปล่อยให้เธอทำไปเรียวตะ”
น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นมือจุดบุหรี่สูบสบายใจไม่ได้สนว่าตอนนี้ปลายมีดแหลมคมกำลังเฉือนเนื้อร้อน ๆ ของ ‘ภรรยา’ ตัวเองอยู่ นัยน์ตาแดงก่ำกำลังมองแผ่นหลัง ‘สามี’ ที่เคยบอกว่ารักหล่อนจากใจจริงจึงมาสู่ขออยากตบแต่งเพื่อจะได้ดูแลตลอดชีวิต แต่พอเขาได้ใบยินยอมมอบอำนาจจากบิดาที่ล้มตายไปแล้ว เขากลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากหน้ามือเป็นหลังตีน!
“พัน แสน นาย มัน ชั่ว!”
สุรเสียงเต็มไปด้วยแรงแค้นตวาดลั่น เน้นย้ำทุกคำให้คนตรงหน้าได้ยิน มือถือมีดจี้คอตัวเองมันสั่นจนแทบจะควบคุมไม่ไหว หัวใจดวงน้อยคล้ายใกล้จะร้าวรานเหมือนโหลแก้วถูกกระแทกด้วยของแข็ง ไม่นานมันคงทนไม่ไหวแตกละเอียดออกมาเป็นเสี่ยง ๆ ก็เหมือนกับหัวใจของเธอเอง
ใบหน้าหล่อเหลาแต่แววตาเรียบนิ่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มของตัวเองคล้ายกับขบคิดอะไรอยู่ มือถือมวนบุหรี่ยกขึ้นมาอัดเข้าเต็มปอด ตอนนี้คิ้วหนาขมวดมุ่นแสดงให้เห็นว่ากำลังเครียดแค่ไหน เครียดเพราะ ‘เมีย’ ที่อยากพาไปหย่าเต็มแก่ทำตัวน่ารำคาญจนเกินจะทนไหว
ทิ้งมวนบุหรี่ลงในกระถางต้นไม้ขาแกร่งตวัดเดินไปหาร่างภรรยานั่งพับเพียบอยู่กับพื้น มือสั่น ๆ ถือมีดจี้คอตัวเองเอาไว้ ใบหน้าอาบไปด้วยหยาดน้ำตา มันไม่ได้ดูน่าสงสารถ้าเทียบกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ได้ทำเอาไว้
หล่อนก็สารเลวไม่ต่างจากเขาหรอก!
เรามันศีลเสมอกันต่างหากถึงอยู่ด้วยกันได้ ไม่ต้องมาเล่นบทน่าสงสาร มันน่าสมเพชแทน
“ถ้าอยากตายในครั้งเดียวให้เฉือนจากตรงนี้ไปถึงตรงนี้ เอาสิ”
‘เวียงพิงค์’ ช้อนตาเต็มไปด้วยหยาดสีใสขึ้นมองคนเป็นสามี ผู้ชายที่สัญญาต่อหน้าบุพการีของเธอว่าจะดูแลเธออย่างดี ไม่ทำให้ร้องไห้เสียน้ำตา แต่งงานมา 3 ปี 1 ปีแรกเขาคือคนรักที่ดี อีก 2 ปีหลัง เธอร้องไห้เกือบทุกวัน หลังจากแต่งงานได้หนึ่งปีพ่อเธอก็ยอมเซ็นยกอำนาจให้บุตรเขยซึ่งมีฝีมือในการบริหารธุรกิจสีเทา ซึ่งต่างกับลูกสาวคนเดียวของท่านที่เอาแต่เที่ยวเล่นไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนที่ตั้งใจเข้ามาหลอกลวงอย่าง พันแสน...
วิวาห์ลวงที่มีคนเผลอใจรักจริง เขามาหลอก เธอกลับรักล้นใจ
ไอ้ผัวเศษเดนนรก!
แต่เธอก็เลิกรักเขาไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าเขาทำอะไรไว้ เธอเลิกรักไม่ได้ ไม่ถึงกับตายแต่มันแสนทรมานทุกครั้งที่คิดจะพอ แค่คิดว่าไม่มีเขา กระสับกระส่ายเหมือนจะอยู่ไม่ได้ ทิ้งศักดิ์ศรีแบกหน้าไปเจอเขาอยู่ดี
“ฮรึก!”
มือสั่น ๆ กำมีดในมือเอาไว้ ใช่ว่า 3 ปี ที่ผ่านมาเขาอยากอยู่กับเธอ ผู้ชายแสนร้ายกาจคนนี้ยอมจดทะเบียนกับเธอ เอ่ยวาจาดิบดีต่อหน้าบุพการีซึ่งมีบุตรสาวที่ท่านรักเพียงคนเดียวคือเธอ อยู่กินกันมา 2 ปี หลังจากที่พ่อเธอไม่อยู่ เขาเอ่ยแต่คำว่าอยาก ‘หย่า’ มานับร้อยครั้ง ใจสลายเมื่อรู้ว่าเขาเข้ามาหลอก แต่สิ่งที่เธอทำได้คือไม่คืนอิสระที่เขาอยากได้ ไม่มีวันให้ในสิ่งที่เขาต้องการหรอก เธอทำได้เพียงอย่างเดียว คนตัวคนเดียวไม่มีอำนาจ ต่อสู้ไม่เป็น ไม่สันทัดเรื่องธุรกิจอย่างเธอจะทำอะไรได้ มิหนำซ้ำธุรกิจที่เป็นชื่อเธอถูกเขาใช้คำว่า ‘รัก’ หลอกให้เซ็นยกมอบอำนาจเป็นบริษัทของเขาไปแล้วทั้งหมด เธอโง่เพราะรักเขา เธอสูญสิ้นทุกอย่างที่พ่อสร้างมาเพราะคำว่ารักจากปากเขาอีกเหมือนเคย
ใครจะรู้ว่าเขาเป็นนักแสดงนำ มีหล่อนเป็นตัวประกอบหลัก!
“ว่าไง อยากตายนักไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาประชดคนอย่างฉัน ถ้าเธอทำมันไม่ได้จริง ๆ” แววตามีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นมองผู้หญิงตรงหน้าไม่มีความรู้สึกใด ๆ นอกจาก รังเกียจ...
“พันแสน...นายเคยรักฉันจากใจจริงไหม”
ทั้งที่รู้คำตอบ รู้มานานแล้ว รู้มาตลอด แต่แปลกที่เธออ่อนไหว โทษที่เธอหัวใจไม่แข็งแรง ดันตกหลุมรักซาตานร้ายตนนี้ พ่ายแพ้ยับเยินทั้งที่ยังไม่ลงสนามแข่งเขาก็ชนะแบบขาดรอย
“เธอรู้คำตอบดีที่สุดเวียง”
“เพราะอะไร ถึงเข้ามาหลอกฉัน หา!”
“ไม่ต้อง!” พันแสนยกมือห้ามมือขวาตอนที่จะพุ่งตัวเข้ามาช่วย เพราะภรรยาเขาคล้ายคนไม่มีสติดีพุ่งเข้าใส่เขากระชากคอเสื้อเต็มแรงทั้งที่มีดยังอยู่ในมือ
“นายมันเลว!”
“...”
“ฉันไม่มีวันมอบอิสระที่นายอยากได้ให้แน่นอน!”
“หึ คิดว่าฉันกำลังรอเธองั้นเหรอ ตอนนี้ฉันแค่ยุ่ง ใบหย่าถ้าจะเอาจริง ๆ ฉันฆ่าเธอแล้วปั๊มลายนิ้วมือเธอลงบนใบกระดาษก็ยังได้”
“ฉันไปทำอะไรให้นาย!”
“พี่ชายเธอฆ่าผู้หญิงที่ฉันรัก รวมถึงเธอ” เวลาพูดถึงเรื่องนี้อารมณ์กลับมาเต็ม ผลักร่างเล็กลอยหวือออกห่างราวกับต้องของร้อน เขานึกรังเกียจหล่อนหนึ่งปีที่เสแสร้งแทบขาดใจตายอยู่รอมร่อ
“แต่พี่ชายฉันก็ตายไปแล้ว นายจะเอาอะไรอีก!” เธอเจ็บที่ถูกเขาปฏิบัติเหมือนของเสีย แต่นี่ไม่ได้เสี้ยวกับความร้ายกาจที่เขามีหรอก
“เอาทุกอย่างที่เป็นของมันมาย่ำยี!”
ร่างเล็กทรุดนั่งลงกับพื้น กล้ำกลืนฝืนความเจ็บไว้แทบหายใจไม่ออก เธอมีแต่ความหวังดี รักเขาจากใจจริง หนึ่งปีทุกอย่างเหมือนจะดีดูเหมือนสิ่งที่เลือกจะถูกต้อง เขาทำทุกอย่างที่สามีคนหนึ่งควรทำ เขาดีต่อเธอจนเธอตายใจ ใครจะรู้ว่าความจริงแล้วเขาเข้ามาเพราะแรงแค้นต่อพี่ชายของเธอ เรื่องนี้เธอมารู้หลังพ่อตาย ตอนนั้นชีวิตเธอเหมือนถูกฉุดลงเหวในข้ามคืน สามีผันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือหลังจากที่เขาได้ทุกอย่างในชีวิตเธอไป มารู้ว่าเขาเข้ามาหลอก แก้แค้นให้ผู้หญิงที่เขารัก เป้าหมายคือธุรกิจของพ่อ และเขาก็ทำมันสำเร็จ
ส่วนเธอไม่ต่างจากกาฝากในชีวิตผู้ชายที่เคยบอกว่ารัก...
“พันแสน เรากลับไปรักกันเหมือนหนึ่งปีแรกที่แต่งงานได้ไหม ฉันรักนายจากใจจริงนะ ขอร้อง” เป็นคำร้องขอจากคนสิ้นหวัง
“เวียงพิงค์เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอว่าเรื่องทั้งหมดมันก็แค่นิทานสั้นเรื่องหนึ่ง ไม่มีอยู่จริง”
“พันแสน ฮรึก!”
เจ้าของชื่อมองคนร้องไห้ออกมาราวจะขาดใจ อย่าโทษที่เขาใจร้าย ผู้หญิงตรงหน้าก็ไม่ได้ดีอะไร เธอมันนางร้ายกว่าละครหลังข่าว ชีวิตเขาต้องวุ่นวายแค่ไหนเพราะผู้หญิงคนเดียว อีกอย่างเธอคือเพื่อนสนิทของผู้หญิงที่เขารัก คนที่รู้ทุกอย่างแต่เก็บงำไม่ยอมพูดออกมา ไม่ว่าเขาจะลงมือหนักแค่ไหน เวียงพิงค์ไม่เคยปริปากถึงเพื่อนสนิทที่เขาแสร้งให้ลาลับโลกไป อยากเล่นสงครามประสาทกับเขาเขาก็จัดให้
“หย่าให้ฉันซะ แล้วฉันจะให้เงินเธอไปตั้งตัวเท่าที่จำนวนเธออยากได้”
“...”
“ถ้าพ้นช่วงที่ฉันอารมณ์ดีไป พอฉันเอาจริงเธอก็ต้องหย่าให้ฉันอยู่ดีแต่จะไม่ได้อะไรติดตัวออกไปเลย ก็ลองดู”
“นายมัน...” เธอพูดไม่ออก
“ถ้าคิดว่าแค่ขู่ก็เอาเลย”
เขาไม่เคยขู่เธอหรอก เขาทำจริงเสมอ แต่เธอก็ดื้อดึงไม่ยอมหย่า เพราะในใจยังมีความหวังเล็ก ๆ ที่เราจะกลับมารักกันได้ หนึ่งปีแรกที่แต่งงานทุกอย่างมันดีมาก เราเข้าใจกัน ทำงานด้วยกัน ไว้ใจกัน มีอะไรพูดให้กันฟังได้ทุกเรื่อง แล้วใครจะไปคิดว่าทั้งหมดแค่นิทานที่เขาแต่งขึ้นและวางจุดจบไว้เรียบร้อย จุดจบคือเธอกับเขาต้องแยกทาง ไม่ได้สวยหรูเหมือนต้นเรื่อง
“เรารักกันไม่ได้จริง ๆ เหรอ”
“อย่าทำตัวน่าสมเพชกว่านี้เลย”
“พันแสน”
“เวียง...เธอแม่งโคตรน่ารำคาญ”
“แต่ฉันรักนาย”
“แต่ฉันไม่เคยรักเธอ ไม่เคยรัก และไม่คิดจะรัก จำใส่สมองเอาไว้!”
เหมือนมีธนูนับพันดอกเสียบเข้าที่กลางอกพร้อมกัน น้ำตาร่วงหล่นออกมาจนแห้งเหือด ร้องจนไม่มีน้ำตาจะร้อง ร้าวจนปวดไปทั้งหัวใจ ทั้งที่เธอรักเขาจากใจจริง มีแต่ความหวังดีให้ พยายามทำให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่นั่นก็เหมือนหลอกตัวเอง เขาชัดเจนมาตลอดว่าไม่อยากมีเธออยู่ในชีวิต มีแต่เธอที่ไม่ยอมรับความจริง
ร่างบางโซซัดโซเซเดินออกไปจากคฤหาสน์หลังใหญ่ทั้งที่ท้องฟ้ามืดครึ้มและมันก็เป็นอย่างที่คิด ฝนห่าใหญ่เทกระหน่ำลงมาราวกับสมน้ำหน้าผู้หญิงจนตรอกอย่างเธอ ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเดินต่อ ทรุดตัวนั่งลงไปกับพื้นที่มีน้ำขังอย่างคนหมดหวังในชีวิต
เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ความรัก ธุรกิจ ทรัพย์สมบัติ ที่มันน่าสมเพชไปกว่านั้นคือแม้แต่หัวใจของเธอเองยังไม่เหลือไว้กับตัว ยกให้คนใจร้ายชื่อว่าพันแสนไปแล้ว...
- ผู้เขียน
