s*x'EX 7
1338 คำ
s*x'EX7
" อ้าว ทั้งสองคนรู้จักกันเหรอ ? " พี่วีมเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าของฉันอย่างสงสัยว่ารู้จักเพื่อนของพี่เขาได้อย่างไร
" ก็แค่เคยรู้จักกันนะคะ " ฉันบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองผู้ชายสารเลวที่ขึ้นชื่อว่า 'ธาม' พอได้ยินชื่อนี้ทีไรแล้วฉันโคตรจะรู้สึกหยะแหยงสิ้นดี...
" ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะพี่ธาม " ฉันยิ้มให้ธาม ผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน หมอนั่นกลับทำหน้านิ่งๆใส่ และไม่ยอมตอบอะไรกลับมา... เฮ้อ! ฉันไม่อยากจะแม้แต่จะเรียกเขาว่าพี่เลย แต่เรียกเพราะมารยาทนั่นแหละ...
" อ้าว ลูกแพร์ จะไปไหนอ่ะ " พี่วีมทักฉันขึ้น เมื่อเห็นว่าฉันเอี้ยวตัวฉันหลังกลับ
" อ่อ... ไปหาที่เงียบๆซ้อมบทนะคะ " ฉันบอกออกมายิ้มๆ พี่วีมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
เมื่อฉันเดินมาถึงห้องเล็กที่ไม่มีใครใช้ มันเงียบสงบดีจริงๆ ฉันก็หย่อนตัวลงบนโซฟาสีแดงที่ตั้งอยู่ในห้องอย่างโดดเดี่ยว
" เฮ้อออออออ " ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่นึกว่าจะเจอคนคนนี้อีกเลย ทั้งๆที่ฉันเรียนมหาลัยที่ไกลจากมหาลัยของเขาแล้วเชียวนะ!
" ทำไมบทฉันมันเยอะขนาดนี้ว่ะเนี่ย!!! " ฉันบ่นออกมาทันทีเมื่อได้นั่งอ่านบทของตัวเองมาคร่าวๆแล้ว บทฉันแม่งโคตรเยอะอ่ะบอกเลย คิดว่าฉันฉลาดถึงขนาดที่จะจำพวกนี้ได้หมดเหรอว่ะ
ฉันวางกองกระดาษปึกหนาไว้บนโต๊ะทันที ไว้ค่อยท่องละกัน ตอนนี้ขออัพรูปลงเฟสเพลินหน่อยดีกว่า คิดได้ดังนั้นฉันก็หยิบโทรศัพท์ไอโฟนของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะกดเซลฟี่ตัวเองทันที
Peary pornsiri
14:32 PM. October
(PICTURE - รูปเซลฟี่ลูกแพร์)
อยากเป็นนางร้ายในละคร
21.5K ความคิดเห็น 3 รายการ แชร์ 5 ครั้ง
Pa'ty Pitchanukhun เพ้อเจ้อไรมึงงง
เมื่อฉันอัพรูปลงในเฟสเรียบร้อย อินังแพทเพื่อนสาวของฉันก็รีบเข้ามาเม้นทันที ฉันได้แต่ส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะกดพิมพ์ตอบมันไป
กึก!
อยู่ดีๆฉันก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูห้อง เมื่อหันไปดูคนที่เปิดก็พบว่าเป็น 'ธาม' คนที่ฉันไม่อยากจะเจอหน้าที่สุด เข้ามาทำไรที่นี่ว่ะ Oh Shit!
" ไง " เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าธามดังขึ้น แต่ฉันก็ได้แต่หันมามองเขาด้วยความสงสัย มาที่นี่ทำไม ?
" มีอะไรเหรอค่ะ ? " ฉันยิ้มให้เขาบางๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกองกระดาษที่วางไว้
" แพร์... จำพี่ได้ใช่ไหม ? " ธามเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ฉันได้แต่ยิ้มให้เขาบางๆ
" จำได้สิค่ะ ใครจะลืมได้ คนที่หักอกคนอื่นด้วยความเลวของตัวเองอ่ะ " ฉันบอกพร้อมกับยิ้มหวานให้เขายิ่งกว่าเดิม ตอนนี้ใจฉันที่มีให้กับผู้ชายคนนี้มีแต่ความเกลียด เขาเป็นแฟนเก่าของฉัน ที่หักหลังฉันไปมีคนอื่น!
" แพร์ พี่อยากคุยด้วย " พี่ธามบอกออกมาพร้อมกับมองหน้าฉัน ก่อนจะใช้มือหนาของเขามาจับมือของฉันเอาไว้
" เรามีอะไรต้องคุยกันอีกเหรอค่ะ ? อ่อ แต่พี่เก่งนะที่ยังจำพี่ได้ ขนาดแพร์เปลี่ยนไปซะขนาดนี้ " ฉันบอกออกมา ก่อนจะสะบัดมือของพี่เขาออกทันที
" มีสิ เยอะแยะเลย... " เขาบอกออกมาน้ำเสียงเย็นๆ แต่ฉันก็ได้แต่มองเขาด้วยสีหน้านิ่งๆ
" แต่แพร์ไม่อยากคุยด้วยแล้วอ่ะคะ เพราะเราไม่มีเรื่องที่จะต้องคุยกันแล้ว " ฉันมองใบหน้าของเขา ใบหน้าที่หล่อได้รูป ผมที่ซอยไล่ระดับต้นคอ ยังเหมือนเดิม... ทุกอย่างของเขายังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันเกลียดทุกอย่างในตัวเขา
" แพร์... พี่คิดถึงแพร์มากเลยนะ " จู่ๆพี่ธามก็บอกออกมาอย่างงั้น ก่อนจะดึงตัวฉันเข้าไปกอด
" ปล่อยนะ!!! " ฉันขยับตัวหนี แต่อ้อมกอดเขาแข็งแรงชะมัด! คงต้องใช้วิธีนี้แล้วแหละ...
" โอ๊ย!!! " พี่ธามร้องออกมาสุดเสียง ก็เมื่อกี้ฉันใช้ปลายรองเท้าส้นสูงเหยียบไปที่รองเท้าเขาเต็มแรงนะสิ
" พี่อย่าเข้ามายุ่งกับแพร์อีก เพราะแพร์เกลียดพี่ที่สุด!!! " ฉันตะหวาดใส่เขา ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนั้นทันที
" แพร์... "
ฉันเกลียด เกลียดคนแบบนี้ที่สุดเลย หวังว่าเขาจะไม่มายุ่งกับชีวิตของฉันอีกแล้วนะ เพระเขาเป็นคนที่ทำให้ฉันรู้สึกทุกข์ทรมาณใจถึงหนึ่งปี เพราะความเลวของเขาแท้ๆ!
1สัปดาห์ต่อมา
" มึงจัดกระเป๋าเตรียมไปญี่ปุ่นยังเนี่ย พรุ่งนี้ต้องไปแล้วนะเว้ย " แพทพูดเตือนฉันในขณะที่ฉันกำลังขับรถมาส่งแพร์ที่บ้าน
" เออๆ เดี๋ยววันนี้กลับไปเตรียมแหละ " ฉันบอกออกมาอย่าวรับรู้
" มึงโอเคป่าวว่ะที่กูชวนมึงไปด้วยอ่ะ สีหน้ามึงไม่ค่อยดีเลย " ลูกแพร์บอกออกมาอย่างเป็นห่วง
" เปล่าอ่ะ กูแค่เหนื่อยๆเท่านั้นเอง " ฉันบอกออกมาอย่างปัดๆ ก็ฉันเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ ทำทั้งงานโปรเจคกับงานแสดงละคร แถมตลอดสัปดาห์นี้ฉันก็เจอธามอยู่บ่อยครั้ง เพราะเขามาแสดงละครร่วมกันด้วย แถมบทเขายังเป็นโรมิโออีก แต่ดีอย่างที่เขาเหมือนจะไม่ยุ่งกับชีวิตฉันแล้ว เพราะเราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลยแม้แต่คำเดียว
" จริงเหรอว่ะ.. งั้นมึงกลับบ้านดีๆนะ เจอกันพรุ่งนี้ " แพทเอ่ยบอกลาฉันก่อนจะลงรถไปเมื่อฉันขับรถมาจอดยังหน้าบ้านของเธอ
ฉันมองแพทที่เดินเข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้วก็ขับรถออกไปทันที เอาจริงๆสองวันที่ผ่านมาฉันก็เริ่มจะรู้สึกถึงลางไม่ค่อยดีแปลกๆแล้วเหมือนกันอ่ะ เหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังทำให้ชีวิตของฉันเจอสิ่งที่แย่ๆ
" เฮ้ย! ลืมเลย! " ฉันอุทานออกมา เมื่ออยู่ๆก็เผลอขับรถเลยร้านขายยาที่อยู่แถวๆคอนโด ก็ฉันรู้สึกปวดหลังนะสิ เลยกะว่าจะซื้อยาแก้ปวดกับแผ่นแปะบรรเทาอาการปวดหลังซะหน่อย
ฉันครุ่นคิดสักพัก ร้านมันอยู่อีกฝั่ง แถมขับเลยมาแล้วด้วย ทางข้างหน้าก็ไม่มีที่ยูเทิร์นอีก ฉันคงต้องจอดรถไว้ตรงนี้แล้วเดินไปนั่นแหละ
ฉันคิดได้ดังนั้นก็จอดรถทันที ก่อนจะล็อครถให้เรียบร้อย พลางเดินไปที่ถนนใหญ่ที่มีรถผ่านไปผ่านมา พร้อมกับมองซ้ายมองขวาที่ถนน เมื่อไม่เห็นมีรถแล้ว ฉันก็รีบเดินข้ามถนนไปเลย
" ระวัง!!! " จู่ๆเสียงผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันถึงกับมองเขาด้วยสีหน้างงๆ ระวัง ?
เขาให้ฉันระวัง... รถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังขับมาด้วยความเร็วสูง...
" กรี๊ดดดดดด!!!!! "
ปังงงงง!!!
พรึ่บ!!!
ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่เตือนฉันให้เร็วกว่านี้นะ... ฉันโดนรถมอเตอร์ไซค์คันนั้นชนไปแล้วจริงๆเหรอเนี่ย มันไม่เห็นรู้สึกเจ็บเลย หรือเพราะมันเจ็บไปทั้งตัวจนไม่รู้สึกอะไรแล้วนะ ?
ตัวของฉันล้มลงไปนอนที่พื้นถนน สายตาของฉันเริ่มตะพร่ามัว แต่ฉันยังคงมองเห็นคนที่กำลังล้อมรอบฉันด้วยความตกใจ ไม่นานนักสติของฉันก็ดับวูบ เรี่ยวแรงหายไปในทันที เหมือนกำลังจมดิ่มลงไปในความมืดอย่างงั้นแหละ...
นี่ฉัน... กำลังจะตายเหรอ ?
- ผู้เขียน
