2 - มีปากเสียง
741 คำ
นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในรอบปีเลยก็ได้ที่อาเสือพูดกับฉันยาวขนาดนี้ ไม่สิ!! บ่นฉันต่างหาก
“ใครมันจะไปดี เท่ามิ้นหลานรักของอาละคะ” เพราะความเมาทำให้ฉันเถียงออกไป
“ก็หัดทำตัวดีๆ เหมือนคนมิ้นบ้างสิ อากับป๊าจะได้เลิกบ่น ไม่ใช่ทำตัวเป็นเด็กใจแตกแบบนี้!!” ฉันอึ้งและช็อกกับคำพูดของอาเสือพอสมควร ปี๊ดเลยค่ะ เจอว่าแบบนี้
“อาเสือ!!” ฉันกำมือแน่น แล้วจ้องหน้าอาเสืออย่างเอาเรื่อง
“อย่าให้อารู้ว่าหนีเที่ยวอีก ครั้งนี้อาจจะไม่บอกป๊าแต่ครั้งหน้าอาไม่รับปาก”
“แล้วแต่อาเสือเลยค่ะ หนูไม่เคยดีในสายตาอาอยู่แล้ว” พูดจบฉันก็เดินผ่านอาเสือแล้วเข้าห้องตัวเอง
ห้องฉันกับห้องอาเสืออยู่ติดกันนะ แต่ห้องยัยมิ้นน่ะ อยู่บ้านอีกหลัง เป็นเรือนเล็ก ป๊ายกให้ยัยมิ้นอยู่คนเดียว
พอเข้ามาในห้องฉันก็หลับไปเลย เพราะเมา และ ง่วงมากด้วย ไม่มีเวลามาคิดถึงคำพูดร้ายๆ ของอาเสือเมื่อกี้
เช้า…
สวัสดีวันหยุดทีี่แสนจะน่าเบื่อ ฉันตื่นมาก็เกือบเที่ยงแล้ว พอตื่นมาก็หิวเลย
“ป้าแย้มมีอะไรกินบ้างคะ”
ป้าแย้มบอกเมนูอาหารในวันนี้ให้ฉันฟัง ก่อนจะถาม “คุณหนูจะทานเลยมั้ยคะ ป้าจะให้คนจัดโต๊ะให้”
“ค่ะ ด่วนเลยหิวมากตอนนี้ ^_^” ฉันเอามือลูบตัวเองไปมา
ป้าแย้มเข้าครัวไปเตรียมอาหารให้ฉัน ส่วนฉันก็เดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหาร
“....แม้ ตื่นสายจังนะน้องหนูดี” ฉันเงยหน้ามองคนที่ทัก คือนางมิ้นไงจะใครล่ะ
“ฉันเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่ อย่ามานับญาติกับฉัน”
“ฉันก็ไม่อยากนับญาติกับเด็กใจแตกแบบเเกหรอก!”
“แกก็ไม่ต่างกับฉันหรอก คอยดูเถอะสักวัน ป๊ากับอาเสือ จะรู้สันดารจริงๆ ของแก”
“แกไม่มีทางชนะฉันได้หรอก”
“ก็คอยดูแล้วกันว่าทายาทหมื่นล้านอย่างฉันกับกาฝากอย่างแก ใครจะเหนือกว่ากัน”
“ระวังเถอะสักวันทุกอย่างมันอาจจะเป็นของฉันก็ได้ใครจะไปรู้...”
“มันจะมากไปแล้วนะ” ฉันลุกขึ้นเดินไปกระชากแขนยัยมิ้น อย่างเหลืออด
“โอ้ย หนูดีพี่เจ็บนะ ทำไมหนูดีต้องทำรุนแรงกับพี่ด้วย” จู่ๆ ยัยมิ้นก็ร้องโอดโอย ทั้งที่ก่อนหน้านี้มันแทบจะจิกหัวฉันตบ ฉันนี่เหวอเลยผีเข้ามันรึไง
“ฉันไม่ได้ทำแกแรงเลยนะ อย่ามาสำออย” จริงๆ นะ ฉันแค่จับเอง ไม่ได้กระชากแรงอะไรขนาดนั้นเลย
“...หนูดี หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” เสียงทุ้มเข้มแผดเสียงดังขึ้นมาทางด้านหลังของฉัน ทำให้ฉันหันไปด้านหลังตัวเอง พบว่าอาเสือกำลังเดินมาด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจมากๆ
อาเสือรีบมาดึงมิ้นออกจากฉัน “ทำไมต้องทำมิ้นด้วย ชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวันแล้วนะ !!”
“อย่าโทษน้องเลยค่ะอาเสือ มิ้นผิดเอง” มิ้นนางทำท่าบีบน้ำตา เล่นบทนางเอก
“ตอแหล!!” ฉันพูดกระชากเสียงใส่อย่างไม่เกรงกลัวว่าอาเสือจะยืนอยู่ตรงนี้ด้วย
“หนูดี ขอโทษพี่เดี๋ยวนี่!!” อาเสือออกคำสั่ง พลางจ้องหน้าฉันตาเขม็ง
“มันไม่ใช่พี่หนู และหนูไม่ผิด!!”
อีนางมิ้นตอนนี้เอาแต่ร้องไห้ในอ้อมกอดของอาเสือ เห็นแบบนี้แล้วอยากจิกหัวตบสะจริงๆ
ในขณะที่กำลังมีปากเสียงกัน ป้าเเย้มยกอาหารมาเสิร์ฟพอดี
“ป้าแย้มคะ เอาอาหารขึ้นไปไห้หนูบนห้องด้วยนะคะ”
“ค่ะคุณหนู”
“ไม่ต้องครับป้า ตามใจจนติดเป็นนิสัย” พูดกับป้าแย้ม แต่สายตาของอาเสือยังคงจ้องมองใบหน้าฉัน “ถ้ากินตรงนี้ไม่ได้ ก็ไม่ต้องกิน”
นางมิ้นแสยะยิ้มให้ฉันด้วย ฉันต้องจำใจนั่งลงตรงโต๊ะอาหาร ส่วนอาเสือกับมิ้นก็พากันเดินโอ้กันไปนู้น สักวันเถอะฉันจะฆ่ายัยนี่ทิ้งซะ!!
- ผู้เขียน
