“รวี”
“พี่เดย์” ณัฐรวีขานชื่อเจ้าของเสียงที่เรียกตน โปรยยิ้มหวานให้ภารดร “รู้ได้ไงคะว่ารวีอยู่ที่นี่”
“พี่เข้าไปในบ้านมาเจอเย็น เย็นบอกว่ารวีไปสวนกล้วยไม้ แล้วบอกทางพี่ พี่ก็เดินมานี่แหละ” ภารดรตอบ “พี่ซื้อขนมมาฝาก”
“ขอบคุณค่ะ” ณัฐรวีรับน้ำใจจากชายหนุ่มรูปงามตรงหน้า
“หน้ารวีซีดๆ นะ เป็นอะไรหรือเปล่า ให้พี่ตรวจให้ดีไหม” ความเป็นแพทย์ ทำให้เขาเห็นความผิดปกติ
“รวีเวียนหัวค่ะ สงสัยแดดร้อนไปหน่อย” หล่อนสันนิษฐาน
“ท่าจะจริง วันนี้ร้อนตับแลบเลย” ภารดรเห็นด้วย “มะรืนนี้พี่จะไปจีน รวีอยากได้อะไรไหม พี่จะได้ซื้อมาฝาก”
“ไม่ดีกว่าค่ะ รวีเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจ พี่ยินดีเหนื่อยเพื่อรวี” ณัฐรวียิ้มบางกับความมีน้ำใจที่อีกฝ่ายมีให้
“ขอบคุณค่ะ” หล่อนกล่าวด้วยรอยยิ้มบาง “เรื่องของฝาก แล้วแต่พี่เดย์จะกรุณาค่
