ณัฐรวีตกใจ รีบขยับตัวถอยร่นหนี ไม่อยากเชื่อเลยว่า กิ่งโพยมจะคิดทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ เกลียดตน หล่อนยังพอเข้าใจในเหตุผล แต่เกลียดเชื้อสายของนางเอง เชื้อสายที่ไม่รู้เรื่องใดด้วย กิ่งโพยมน่ากลัวมาก
“ไม่ค่ะ รวีไม่ฆ่าลูกตัวเอง ถ้าคุณย่าไม่ต้องการเหลนคนนี้ รวีกับลูกก็จะไปจากที่นี่ค่ะ” ณัฐรวียอมลำบาก ยอมอดอยากอดมื้อกินมื้อเพื่อรักษาชีวิตลูกน้อยไว้ แต่ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนทำลายลูกหล่อนแน่นอน “ในเมื่อไม่ต้องการลูกของรวี รวีก็ไม่อยู่ให้ใครทำร้ายลูกของรวี”
“แกต้องกิน เด็กคนนี้ต้องไม่ได้เกิดมา” กิ่งโพยมออกคำสั่งอีกครั้ง “ฉันบอกให้แกกินไงล่ะ”
“ไม่ค่ะ รวีไม่กิน เป็นตายร้ายดียังไงรวีก็ไม่กิน” ณัฐรวีเปลี่ยนเป็นสายแข็ง กิ่งโพยมนึกอยู่แล้วว่า ต้องออกมารูปนี้ นางจึงเตรียมรับมือไว้แล้ว
“นุ่ม เย็น จับตัวมันไว้ ฉันจะกรอกยาใส่ปากมัน” นุ่มกับเย็นที่นั่งอยู่บนพื้น และรู้เ
