นางบำเรออุ้มรัก

บทที่ 1 วันวาน 90%

ไม่มีความปรานีในน้ำเสียง ใบหน้าเขาดูเรียบทว่ากลับแฝงไว้ซึ่งความร้ายกาจ โหดเหี้ยม ณัฐรวีที่ไม่ทันตั้งตัวส่งเสียงกรีดร้องเจ็บปวด เมื่อเขานำท่อนเนื้อใหญ่แทรกเข้ามาในกลีบกุหลาบงาม แม้ว่าจะมีน้ำหวานอาบอยู่ทั่ว ความที่ไม่เคยผ่านมือชาย แล้วยังถูกกระทำรุนแรง ดันความเป็นเอกบุรุษเข้าไปทีเดียวจนสุดทาง อัดกระแทกจนหล่อนรู้สึกร้าวระบม ราวกับว่าของสงวนสาวฉีกขาด

“กรี๊ด!” เสียงของหล่อนดังเข้าหูเมฆา ทว่าเขาเมินเฉยกับเสียงร้องเจ็บปวด เมฆาขยับเคลื่อนกายหนักหน่วง แรงทุกจังหวะการเข้าออก ไม่สนใจว่าดอกไม้ช่อนี้ไร้ราคี สมควรทะนุถนอมมากกว่าย่ำยี ไม่เลย ไม่มีคำว่าปรานีสักนิดเดียว เขากระแทกใส่หนักๆ ดึงออกมาจนเกือบหลุดแล้วสวนกลับเข้าไปใหม่ ณัฐรวีทั้งเจ็บและจุก “ฮือ...ฮือ”

เสียงสะอื้นดังไม่หยุด แต่ไม่ว่าจะดังมากแค่ไหนก็ไม่อาจหยุดการกระทำของเมฆาได้ มือใหญ่กอบกุมทรวงอกสาว ทั้งบีบและเคล้นลงน้ำหนักมือแรงๆ ดึงแล้วขยำ เวลานี้ณัฐรวดีเจ็บทั้งส่วนบนและส่วนล่าง ทว่าเขายังไม่หนำใจ ความเจ็บแค่นี้น้อยนิด หล่อนต้องเจ็บและทรมาน

ปากเขาจึงทำหน้าที่นั้น สร้างความเจ็บปวดด้วยการกัดและดูดไปทั่วเนินอกสาว เกิดรอยจ้ำแดงหลายจุด รอยฟันก็มีให้เห็น เป็นการกัดให้เกิดรอยประทับ

“พี่เมฆ...ฮือ...พอค่ะ...รวีเจ็บ” ณัฐรวีร้องบอก เวลานี้หล่อนเจ็บไปทั่วสรรพางค์กาย ร้อนฉ่ามากตรงบริเวณใจกลางร่างสาวที่ยังถูกท่อนเอ็นใหญ่สาดความโกรธอย่างบ้าคลั่ง บดเบียด ถาโถมใส่ดุดัน

“เจ็บสิดี...ฉันชอบเสียงเธอตอนนี้...สะใจชะมัด” เมฆาพูดตามความรู้สึกตัวเอง ช่องทางเล็กที่เขาพร่าพรหมจรรย์ ไม่ได้ทำให้เมฆาอิ่มใจ แต่กลับสะใจที่ได้ความบริสุทธิ์ของลูกสาวอดีตเมียน้อยบิดา ที่นับต่อจากนี้ ณัฐรวีคือนางบำเรอของตน นางบำเรอที่จะต้องแบกรับความหื่นกระหาย ความรุนแรง เป็นที่ระบายความรู้สึกต่างๆ ลงบนเรือนร่างหล่อน “มันดีสุดยอด”

ในเมื่อไม่สนใจสิ่งใด เมฆาทะยานตัวตนชายชุดใหญ่ ระรัวเร็ว ถี่แรง อัดกระแทกแต่ละครั้งหญิงสาวจุกเข้าไปในท้อง เส้นทางสวาทเริ่มบวมจากการถูกกระทำรุนแรง ณัฐรวีทนรับความกักขฬะด้วยความร้าวระบมร่างกายและหัวใจ

ความเจ็บปวดของณัฐรวียังคงดำเนินต่อไป เมฆาก็เช่นกัน ไม่ผ่อนความเบาลงเลยสักนิดเดียว ความสะใจที่ได้เห็นหล่อนเสียใจ เสียน้ำตาและเจ็บปวด ยิ่งทำให้หัวใจเขาฮึกเหิม อยากให้หล่อนเจ็บมากกว่า ทรมานกับบทรักที่ไร้ซึ่งความสุขมากกว่านี้ เมฆาดึงแก่นกายใหญ่ออกจากรวงผึ้งบอบช้ำ จับร่างสาวนอนคว่ำ ก่อนดึงสะโพกกลมกลึงขึ้นสูง ใช้เข่าทั้งสองข้างของตนแยกโคนขาหล่อนให้เปิดกว้าง จากนั้นก็สอดใส่ความใหญ่โตเข้าไปในคูหารัก สะบั้นเอวใส่ชนิดที่ว่า ร่างงามขยับไปด้านหน้าตามแรงกระแทก

“ฉันเรียกตั้งนานแล้ว ทำไมเพิ่งมา”

ณัฐรวีดึงตัวเองออกจากความทรงจำในวันวาน หลังจากได้ยินคำถาม

“พี่เอกไปเรียก รวีก็รีบมาเลยนะคะ” หล่อนตอบตามจริง “คุณเมฆกลับมาเหนื่อยๆ อาบน้ำก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวรวีนวดให้”

นวด...ในความหมายณัฐรวีไม่เหมือนใคร ไม่ใช่นวดธรรมดา ซึ่งเขารู้ดีว่าคืออะไร แล้วเป็นเรื่องที่เขาต้องการให้หล่อนทำด้วย

“โอ้...ดีชะมัด...สุดยอด...อา” คงมีเพียงเสียงครางแห่งความสุขของเขาที่ดังออกมา ส่วนเสียงของณัฐรวีคือเสียงแห่งความเจ็บปวด

“พี่มะ...เมฆ...จะ...เจ็บค่ะ...เจ็บ...ฮือ”

ณัฐรวีร้องเจ็บไม่หยุด เขาเองก็ไม่หยุดสาดใส่ความคลั่ง ตบแก้มก้นของหล่อนจนเกิดเสียงเผียะ บีบเคล้นหนักๆ เกิดรอยฝ่ามือขึ้นประทับทับซ้อน มือเล็กทั้งสองข้างที่ถูกรัดด้วยเข็มขัด ทำให้หล่อนไม่อาจยันตัวขึ้นมาได้ ใบหน้าสาวแนบลงบนที่นอน เสียดสีกับที่นอนตามจังหวะขับเคลื่อนจนรู้สึกร้อนไปทั้งแถบ

เมฆ่าคงคิดว่า ตนเองเป็นคนขี่ม้า เขาเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดที่รัดข้อมือหล่อนออก ใช้มือดึงข้อมือของหล่อนด้วยมือทั้งสองข้างของตน ทำให้ร่างกายส่วนหน้าของสาวเจ้าลอยเหนือที่นอน จากนั้นก็ส่งแรงสวาทชุดใหญ่ใส่สาวร่างเล็ก เหมือนไม่หนำใจ เขาปล่อยข้อมือหล่อนเป็นอิสระข้างหนึ่ง ใช้มือของตัวเองจิกลงกลางหัวณัฐรวี เขาทำราวกับว่าตนเองกำลังบังคับม้า โยกเอวใส่ ดังข้อมือเล็ก พร้อมกับดึงศีรษะหล่อน บังคับทิศทางตามแต่ใจ 

“อา...โคตรดีเลย...อูว์” เสียงเขาบ่งบอกถึงความสุข ความหฤหรรษ์กับเพลิงเสน่หาที่กำลังเสพสม เป็นครั้งแรกที่เขากระทำรุนแรงต่อสตรี ไม่มีความอ่อนโยน อ่อนนุ่มสักนิดเดียว

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนณัฐรวีไม่รู้ รู้เพียงว่า ทุกวินาทีที่เมฆาอยู่เหนือร่างตน มันคือความทรมานอย่างสุดแสน เป็นความเจ็บปวดที่หล่อนเริ่มทนไม่ไหว อยากให้ทุกอย่างจบลงในวินาทีนี้ จบลงเสียที

สวรรค์เหมือนเมตตา เมฆากำลังเดินวิ่งเข้าเส้นชัย เขาขยับเอวรัวเร็ว ดึงหนอนใหญ่อ่อนนุ่มออกจากพุ่มดอกไม้ จับร่างสาวให้นอนหงาย ขยับตัวคร่อมช่วงอกของณัฐรวี มือใหญ่จับสิ่งนั้นรูดขึ้นรูดลงตรงหน้าหล่อน

“อ้าปาก” เขาสั่งขณะชักความเป็นชาย ณัฐรวีทำตามอย่างว่าง่ายและอ่อนแรงทั้งกายใจ ไม่รู้ด้วยว่าเขาสั่งทำไม แล้วในที่สุดหล่อนก็รู้ว่า เขาต้องการอะไร

เมฆาพ่นความสุขใส่ปากเล็กที่แทบจะหุบปากทันทีที่น้ำข้นๆ กระเด็นใส่ปากตน แต่ช้ากว่ามือใหญ่อีกข้างที่บีบแก้มหล่อนไว้ ให้ปากจิ้มลิ้มอ้ารับน้ำสวาทที่ระเบิดเข้าไปในลำคอ ณัฐรวีพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนกับกลิ่นและรสชาติของน้ำเสน่หานั้น แต่ก็ไม่อาจคายมันออก ปล่อยให้มันไหลลงไปในท้อง เนื่องจากเมฆาเหมือนรู้ทัน นำความแข็งแรงของเรือนกายสอดเข้าไปในโพรงปากสาว

ความทรงจำในวันเสียสาวไม่ประทับใจเอาเสียเลย ตรงกันข้ามมันคือความทรงจำเลวร้ายที่สุดของณัฐรวี เป็นบทเรียนที่หล่อนจำฝังใจ

“นี่แค่เริ่มต้น เธอต้องเจออีกเยอะ”

เมฆาทำตามที่เอ่ยไว้ เขากระทำต่อหล่อนเสมือนสิ่งไม่มีชีวิต ไม่รู้สึกรู้สา ไม่รู้จักความเจ็บปวดและเสียใจ เขากระทำย่ำยีณัฐรวียิ่งกว่าทาสในเรือนเบี้ย เป็นทาสอารมณ์ที่ไม่รู้ว่า ชาตินี้จะมีวันหลุดพ้นหรือไม่