ในห้องตอนนี้มีแต่เพียงความเงียบสงบ มีเพียงแค่เสียงของแมลงเท่านั้นที่กำลังดังรบกวนจิตใจของเขาจนแทบบ้าคลั่ง
คนตรงหน้าของเขานิ่งไปทันที หล่อนไม่แม้แต่จะเอ่ยถามหรือจะเอ่ยท้วง มีแต่สายตาแห่งความผิดหวังเท่านั้น...ที่เขาสัมผัสมันได้
พระนายถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวัง นี่สินะคือคำตอบ...หัวใจของเขานั้นปวดหนึบจนมันเจ็บแสบไปหมด ก่อนที่เขาจะพาร่างสูงโปร่งของตนเองลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูง
น้ำตาที่เขาเก็บกลั้นเอาไว้มันใกล้จะหลั่งไหลออกมาเต็มที เขาเอื้อมมือไปคว้าเสื้อผ้าเสื้อผ่อนของตัวเองขึ้นมาเพื่อหวังจะสวมใส่ แต่กลับมีสัมผัสจากใครบางคนมารั้งกันเอาไว้
พิมพิลาไลยเอื้อมมือไปโอบกอดเขาเอาไว้ในสภาพที่เขายังคงเปลือยท่อนบน แม้ตอนนี้เธอจะสับสนและมึนงงในทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้น แต่ตอนนี้เธอไม่อยากจะเสียเขาไป...ไม่อยากเสียไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งนั้น
“อย่าไปนะเจ้าคะ...” เสียงขอร้องของหล่อนคงดังเพียงพอให้ความรู้สึก
