หลังจากที่องค์ไท่จื่อทรงถอนจุมพิตออกมาจากริมฝีปากบางของ
ชิงหลันแล้ว ก็อุ้มชิงหลันไว้แนบอกและใช้วิชาตัวเบาเหาะพาชิงหลันไปยังตำหนักฤดูร้อนโดยทันที
ภาพวิวทิวทัศน์อันสวยงามที่ปรากฏต่อสายตาของตนยังพื้นเบื้องล่าง ทำให้ชิงหลันรู้สึกดื่มด่ำกับความสวยงามนั้นมากเป็นพิเศษ พร้อมทั้งแอบลอบมองใบหน้าขององค์ไท่จื่ออยู่เป็นระยะ จนคนถูกลอบแอบมองทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาว่า
"แอบลอบมองข้าเช่นนี้ ไยมิตอบตกลงเป็นสนมของข้าไปเสียเลยเล่า รับรองว่าข้าจะให้เจ้ามองทุกวันและทั้งคืนเลยทีเดียว" องค์ไท่จื่อตรัสขึ้นยิ้ม ๆ
"คนบ้าอันใดกัน ถึงได้หลงตัวเองเป็นอันมากเช่นนี้?"
ชิงหลันพึมพำขึ้นมาเสียงเบาพร้อมทั้งเสสายตามองไปทางอื่นด้วยความเขินอาย ทำให้เรียกเสียงหัวเราะ "หึ ๆ" และรอยยิ้มหล่อกระชากใจจากองค์ไท่จื่อได้เป็นอย่างดี
ผ่านไปนานราวหนึ่งเค่อ องค์ไท่จื่อจึงพาชิงหลันมาถึงยังตำหนักฤดูร้อนอันสวยงามและร่มรื่นกว้างไกลส
