“กูง่วง!” เสียงตะโกนของธนพลดังลั่นที่จอดรถ ทำเอาเพื่อนร่วมงานที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาต้องหันมามอง บางสายตาคล้ายจะตำหนิ บางสายตาก็มองด้วยความงง แต่มีหนึ่งสายตาที่หัวเราะชอบใจเพราะตัวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน
“เป็นไงมึง มันง่วงขนาดนั้นเลยเหรอวะ” กวินที่เพิ่งมาถึงบริษัทเหมือนกัน เดิมเข้ามาถามเพื่อนร่วมงาน
“ง่วงสิพี่ เมื่อคืนไม่น่าเล่มเกมเลย รู้ตัวอีกทีตีสี่ ได้นอนแค่สามชั่วโมง ขับรถมานี่ตาจะเปิดทุกสามนาทีเลยพี่วิน”
“เออ วันหลังก็นั่งแท็กซี่มา เปลืองเงินแต่ปลอดภัย”
“ได้ครับพี่ แล้ววันนี้พี่ไม่ต้องไปดูแลที่ไซต์งานเหรอ”
“ไปตอนเย็น ตอนกลางงวันให้พี่สิทธิ์กับพี่ศักดิ์เขาดูกันไป มัวแต่ดูงานที่นั่น งานเอกสารล้นโต๊ะแล้ว ต้องรีบเคลียร์ก่อน”
“ถ้างั้นวันนี้ต้องไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันนะพี่”
“ได้”
“แต่ตอนนี้ไปหาข้าวเช้ากับกาแฟกินกันเถอะ”
“ไป กูก็ง่วง” กวินพยักหน้ารับ เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งว่าตอนนี้ควรจ
