ตอนที่ 4... คำถามโลกแตก
2598 คำ
“โอ๊ย...ย ชุดนี้สวย คือดี คือเลิศ คือสมบูรณ์แบบ คือระยิบระยับ คือวิบวับ คือเจิดจรัส คือว้าว คือเก๋ คือเปล่งประกาย คือ...”
“โอ๊ย! พอแล้วพี่จิ๊บ อะไรจะขนาดนั้น ก็ชุดมันเป็นกากเพชรขนาดนี้ มันก็ต้องเจิดจรัส ต้องว้าว ต้องเก๋ ต้องเปล่งประกายอยู่แล้วสิ” ลลิสาจีบปาก จีบคอ เลียนแบบผู้จัดการส่วนตัวที่กำลังมองเธออย่างชื่นชม หรือไม่ก็อยากจะเอาชุดนี้ไปใส่ซะเอง
“เป็นนางเอกไปนะ เรื่องความตุ๊ด ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เองค่ะ”
“อ้าว! เป็นผู้ชายเหรอเนี่ย สวยขนาดนี้คิดว่าเป็นผู้หญิง”
“แหม เก็บความสตรอวเบอร์รีไว้ไม่มิดเลยนะคะ” จิ๊บจ๊าบต่อว่าไปก็ช่วยลลิสาถอดชุดไปด้วย
“ลินพูดจริงนะ ไม่ได้พูดเล่น”
“ใครเชื่อก็บ้าแล้ว!”
“ดุจังเลยอะ”
“ไม่ต้องมาตีหน้าเศร้า รู้นะว่ากำลังเบี่ยงเบนความสนใจพี่ไม่ให้ถามเรื่องคุณภูมิภัทร”
“รู้ทันตลอด รู้ดีขนาดนี้ ทำไมไม่รู้ล่ะว่างวดต่อไปหวยจะออกเลขอะไร”
“ถ้าพี่รู้นะ พี่จะซื้อให้หมดทั้งแผง กวาดทุกแผง รวมถึงกวาดคนขายกลับบ้านมาด้วย ถ้าเขาหล่ออะนะ”
“รวยแล้วก็อย่าทิ้งกันนะคะ” ลลิสาทำตาละห้อยเหมือนลูกหมาตัวน้อย
“สรุปว่ายังไง เรื่องคุณภูมิน่ะ” จิ๊บจ๊าบไม่ปล่อยให้เธอนอกเรื่องอีกต่อไปแล้ว ที่มาหาถึงคอนโดเพราะเรื่องนี้นี่แหละ เรื่องชุดที่จะใส่ออกงาน อีเวนต์เป็นเรื่องรอง
“ก็...” คนถูกซักเดินไปดูว่าประตูห้องนอนปิดสนิทหรือเปล่า เพราะกลัวแม่จะแอบฟัง
“ก็แม่น่ะสิพี่จิ๊บ แม่ไปเซ็นสัญญาสร้างบ้านกับบริษัทของเขา เพราะว่าเขาให้ราคาถูกกว่าบริษัทอื่นตั้งห้าแสน แล้วลินก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เพราะเราไปถ่ายละครที่เมืองนอก รู้ตัวอีกทีก็เจอพี่เขานั่งรออยู่แล้ว มาเร็ว เคลมเร็วมากๆ”
“แล้วเขายังส่งดอกไม้มาให้อยู่หรือเปล่า”
“ไม่ได้ส่งนะ สงสัยจะรู้ว่าไปถ่ายละคร”
“แล้ววันนี้เขามีท่าทางยังไงบ้าง”
“ก็มอง เอาแต่มอง พยายามดูแล แสดงความใส่ใจ ถามว่าร้อนไหม มายืนบังแดด แล้วก็บอกว่าคืนนี้จะส่งข้อความมาหา แต่ลินก็ไม่กล้าบอกเขาหรอกนะว่าอย่าส่งมา เลยอ้างไปว่า ไม่รู้จะได้ตอบหรือเปล่า เพราะว่าต้องนอนเร็ว”
“แปลว่าคุณภูมิเขาเอาจริง ถึงขนาดยอมตัดราคาคู่แข่งตั้งห้าแสน”
“นั่นสิพี่จิ๊บ เงินบริษัทหายไปเยอะขนาดนี้ หุ้นส่วนไม่ว่าอะไรได้ยังไง หรือว่าเขาเป็นเจ้าของคนเดียวเลยไม่เดือดร้อน”
“หรือว่าคุณภูมิจะเอาเงินตัวเองจ่ายให้บริษัท”
“พี่จิ๊บหมายความว่าเขาจ่ายเงินแทนลินห้าแสนเหรอ”
“อือ... ก็ใช่น่ะสิ ห้าแสนนะไม่ใช่ห้าพัน ถ้าพี่เป็นหุ้นส่วน พี่ต้องมีเคืองบ้างล่ะ จ่ายเงินเดือนพนักงานได้ทั้งบริษัทเลยมั้ง”
“แล้วลินควรทำยังไงอะ ถามเขาดีไหม หรือว่าปล่อยเลยตามเลย”
“ก็ต้องอย่างหลังสิ ลินจ่ายเงินตามสัญญาก็พอ ลินไม่ได้ขอร้องให้เขาลดราคาให้สักหน่อย”
“แต่ลินต้องเสียค่าทำรั้วบ้านอีกหลายแสนเลยนะพี่จิ๊บ แค่เริ่มงบก็บานปลายซะแล้ว”
“ทำๆ ไปเถอะลิน บ้านของลินเองนะ ให้มันยากแค่ตอนเริ่มต้น ตอนหลังจะได้สบาย ทำงานเหนื่อยๆ กลับบ้านไปจะได้มีความสุข ไม่ใช่กลับไปแล้วก็เครียดเพราะมีปัญหากับเพื่อนบ้าน”
“ลินก็คิดแบบนั้นแหละ เลยตกลงให้เขาทำรั้วด้วย”
“พี่ว่าอีกไม่นานนักข่าวคงรู้เรื่องที่คุณภูมิเขาดูแลเรื่องสร้างบ้านให้ลิน อีเวนต์หน้าคงเจอคำถามว่าเรื่องจริงหรือเปล่า สร้างเป็นเรือนหอใช่ไหม ความสัมพันธ์เป็นยังไงบ้าง”
“ซึ่งไม่ว่าจะปฏิเสธยังไง ก็จะมีคนเข้าใจว่าเป็นแฟนกันแล้วอยู่ดี” ลลิสาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย แม่นะแม่ ทำให้เธอกลายเป็นคนมีเจ้าของไปซะได้
“จะบอกว่าเขามาจีบ เดี๋ยวคนฟังก็จะหาว่าออกตัวแรงอีก” จิ๊บจ๊าบเสริม
“จะตอบว่าอะไรดีล่ะ หรือบอกไปตรงๆ ว่าเขาลดให้ตั้งห้าแสน เลยเลือกเขามาสร้างบ้านให้ แล้วเขาก็มาจีบ แต่ยังไม่ได้เปิดโอกาสให้เขาคุยด้วยเท่าไหร่ แต่แม่ชอบมาก อยากได้เป็นลูกเขยเพราะเขารวย”
“อีบ้า! ตอบแบบนั้นคนได้หมั่นไส้ทั้งประเทศ ก็ตอบไปแบบนางเอก ยอมรับบ้าง ปฏิเสธบ้าง”
“แต่ครั้งที่แล้วที่ปฏิเสธไปเต็มๆ เขาก็เอาดอกไม้มาให้ถึงคอนโดเลยนะ ถ้าครั้งนี้ยอมรับว่าเขามาจีบ แถมยังมาสร้างบ้านให้ด้วย ผู้ชายจะไม่คิดว่าเราเล่นตัวไปงั้นๆ หรอกเหรอ”
“แล้วตอนนี้ลินเล่นไปตัวไปงั้นๆ หรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ได้เล่นตัวนะ แค่ยังไม่ได้ลองคุยด้วยเลยไม่รู้ว่าชอบหรือเปล่า ถ้าชอบแล้วค่อยเล่นตัว” ลลิสาตอบไปตามความคิด
“แล้วสรุปว่าถ้าคืนนี้เขาแชตมาคุยด้วยจะตอบเขาหรือเปล่า”
“ถ้านอนแล้วก็ไม่ตอบ ถ้ายังไม่นอนก็อาจจะตอบ” คนตอบเล่นหูเล่นตากวนประสาทคนถาม แถมยังทำหน้าแอ๊บแบ๊ว แบบว่าก็เป็นคนสวยอะนะ
“รำคาญ!” จิ๊บจ๊าบเบะปากหมั่นไส้
“พี่กลับบ้านละ ถ้าผู้ชายแชตมาหาก็อย่าเผลอคุยกับเขาจนดึกล่ะ พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน เก้าโมงพี่จะมารับที่หน้าคอนโด โอเคไหม”
“โอเคค่ะ ไม่ลงไปส่งนะคะ จะไปอาบน้ำนอน... นอนรอข้อความจากไฮโซภูมิ”
“เบาๆ หน่อย เก็บอาการหน่อยจ้ะชะนี”
“ล้อเล่นจ้ะพี่จ๋า ขับรถดีๆ นะจ๊ะ”
“จ้ะ!” จิ๊บจ๊าบอยากจะบิดคนกวนให้เนื้อเขียว แต่ทั้งร่างกายของ ลลิสานั้นเป็นเงินเป็นทอง เลยทำได้แต่มองค้อนใส่เท่านั้นเอง
“โอ้โห! นักข่าวเยอะมาก นี่ขนาดงานตอนบ่ายนะ ไม่ร้อนกันเลย” จิ๊บจ๊าบบ่นอยู่หลังเวที เมื่อเห็นกองทัพนักข่าวมารอสัมภาษณ์นักแสดงในสังกัดอย่างลลิสา ทั้งๆ ที่งานถูกจัดในลานกลางแจ้งของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางเมืองก็ยังมิวายสู้แดดเพื่อรอทำข่าว หลังจากมีเพจเฟซบุ๊กจอมแฉดาราลงข่าวว่ามีคนเห็นภูมิภัทรแอบไปหาลลิสาที่คอนโดมิเนียม หลังจากนั้นคอมเมนต์ต่างๆ นานาก็รัวเข้ามาจนแป้นคีย์บอร์ดแทบพัง
‘ไหนบอกว่าเขาไม่ได้จีบ’
‘น่ารักดีค่ะ เหมาะสมกัน’
‘เป็นโสดมาตั้งนาน สุดท้ายก็เป็นของเล่นไฮโซ’
‘ผู้ชายคนนี้ได้ข่าวว่ารวยมากค่ะ’
‘เพื่อนอยู่คอนโดเดียวกับลิน บอกว่าเห็นไฮโซคนนี้ไปหาที่คอนโดจริงๆ ค่ะ’
‘เขาจะคบกับใครก็เรื่องของเขาสิ’
‘แล้วพระเอกที่เล่นคู่กัน ไม่ได้คบกันนอกจอเหรอ’
‘อิจฉา อยากได้ผัวรวยบ้าง’
“จากกระแสข่าวที่บอกว่าไฮโซภูมิไปหาน้องลินที่คอนโด ใช่เรื่องจริงหรือเปล่าคะ” เสียงนักข่าวเจ้าประจำที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี ถามตามหน้าที่ ทันทีที่ถามเรื่องงานที่ลลิสามาร่วมงานวันนี้จบไปแล้ว
“ค่ะ เป็นเรื่องจริง พี่เขามาหาที่คอนโดค่ะ แต่ไม่ได้ขึ้นไปข้างบนนะคะ อยู่แค่ข้างล่างค่ะ”
“แล้วเขาไปทำอะไรเหรอคะ”
“เอาของมาให้ค่ะ” เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้ม ขืนตอบว่าเอาดอกไม้มาให้ คนคงคอมเมนต์ไปในเชิงว่า ‘ดอกไม้เหรอ ได้ไปกี่ดอกล่ะวันนั้น’ ซึ่งไอ้ดอกที่หมายถึง คงไม่ต้องอธิบายเยอะว่าหมายถึงสิ่งใด
“แบบนี้แปลว่าความสัมพันธ์พัฒนามากขึ้นจากที่ให้สัมภาษณ์ครั้งที่แล้วใช่ไหมคะ”
“ก็... ก็มีเรื่องที่ทำให้เราได้พูดคุยกับพี่เขาเยอะขึ้นค่ะ”
“พอจะบอกได้ไหมคะว่าเรื่องอะไร”
“พอดีลินเลือกบริษัทพี่เขามาดูแลเรื่องสร้างบ้านให้ค่ะ พี่เขาทำบริษัทรับเหมาก่อสร้าง”
“อุ้ย! แบบนี้จะเป็นเรือนหอหรือเปล่าคะ”
“ใจเย็นๆ นะคะพี่ๆ นี่บ้านของลินกับแม่ค่ะ สร้างไว้อยู่กันสองคน ไม่ใช่เรือนหอค่ะ บริษัทของพี่เขาเสนอราคามาในงบที่ลินกับแม่จ่ายไหว มีทีมงานที่มีคุณภาพและฝีมือ ลินเลยเลือกสร้างบ้านกับที่นี่ แล้วก็เลือกเพื่อความสบายใจของเราด้วย เพราะเป็นผู้รับเหมาที่ไว้ใจได้”
“แล้วความสัมพันธ์นอกจากเรื่องงานล่ะคะ ยังเป็นพี่น้องหรือพิเศษกว่านั้นแล้ว”
“ก็ยังเป็นคนรู้จักเหมือนเดิมค่ะ แต่รู้จักกันมากขึ้น เพราะเราต้องติดต่อกันเรื่องบ้าน แต่ไม่ได้เป็นแฟน”
“แต่คุณภูมิเขาก็แสดงออกใช่ไหมคะว่าจีบลินอยู่”
“เรื่องนี้ต้องไปถามเขานะคะ ลินก็คุยกับพี่เขาเหมือนที่คุยกันคนรู้จักทุกๆ คน”
“แปลว่าเรายังไม่ได้เปิดใจให้เขาใช่ไหมคะ”
“หูย...ย ถามกดดันจัง ไม่รู้จะตอบยังไงแล้วนะคะ” ลลิสาพูดจบก็หัวเราะ ต้อนซะเธอจนมุมเลยนะพี่ๆ นักข่าว
“ใบ้หน่อยนะ คนรอฟังข่าวน้องลินเยอะเลย คุณภูมิจีบใช่ไหมคะ”
“ลินก็อายุยี่สิบเจ็ดแล้วนะคะ ถ้าความรู้สึกยังประมวลผลไม่ผิดพลาดก็คงจะใช่ค่ะ แต่ลินยังไม่ได้คุยอะไรกับพี่เขามากไปกว่าเรื่องบ้าน เพราะลินไม่ค่อยมีเวลาตอบ ตอนเที่ยงเขาถามมาว่ากินข้าวหรือยัง ลินก็ตอบอีกทีตอนบ่ายสาม ถ้าช่วงนี้เห็นลินกับพี่เขาอยู่ด้วยกัน ก็ขอให้เข้าใจว่าเป็นเพราะเจอกันเรื่องบ้านไปก่อนนะคะ ส่วนจะพัฒนาไปเป็นแฟนกันไหม ก็ขอตอบว่าเป็นเรื่องของอนาคต มันคาดเดาไม่ได้จริงๆ ค่ะ ลินไม่ได้ตอบแบบนักแสดงนะคะ”
“แล้วแบบนี้ถ้ามีคนอื่นเข้ามาจีบล่ะคะ”
“ถ้ารอลินตอบแชตช้าสักสองชั่วโมงได้ ก็เข้ามาจีบเลยค่ะ ตอนนี้โสด ยังไม่ได้ตกลงปลงใจกับใครค่ะ”
“โอเคค่ะ ชัดเจนมาก ขอบคุณนะคะน้องลิน”
“ขอบคุณพี่ๆ ทุกคนเหมือนกันนะคะ” ลลิสาพูดจบก็ถึงกับต้องรับกระดาษทิชชูจากจิ๊บจ๊าบมาซับเหงื่อ ก็อยากจะตอบแบบนางเอกแบบที่ผู้จัดการแนะนำอยู่หรอกนะ แต่มันเหนื่อยเหลือเกินที่ต้องพูดอ้อมโลก เลี้ยวไปดาวเสาร์ วนกลับมาดาวพุธ เลยตอบไปตรงๆ เลยแล้วกัน หวังว่าคนฟังจะไม่คิดว่าเธอมั่นหน้าเกินไป และแม้ในใจเป็นกังวลนิดหน่อย แต่ปากก็ฉีกยิ้มกว้างให้ตากล้องได้ถ่ายภาพต่ออีกเกือบสิบนาที
“ตื่นจากฤทธิ์เหล้าสักทีนะ ต้องให้แม่รู้จากข่าวใช่ไหมว่าใครจะเป็นลูกสะใภ้” เสียงเข้มของโสภา แม่ของภูมิภัทรเอ่ยขึ้นเมื่อลูกชายตัวดีลงมาจากห้องนอน
“ข่าว? ข่าวอะไรเหรอแม่”
“ก็เมื่อกี้น่ะสิ มีข่าวสัมภาษณ์ลิน ลลิสา ว่าไฮโซภูมิตามจีบจริงหรือเปล่า”
“แล้วเขาตอบว่าอะไรครับ”
“แล้วภูมิอยากให้เขาตอบว่าอะไรล่ะ”
“อยากให้ตอบว่าใช่ค่ะ เขาจีบลินอยู่ ผู้ชายคนอื่นจะได้ไม่ต้องมาแข่งกับผม” ภูมิภัทรตอบไปตามตรง ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาข้างๆ แม่ มือก็หยิบองุ่นสีสวยมาทานอย่างสบายใจ
“ใช่ เขาก็ตอบแบบนั้นแหละ” โสภาเห็นลูกชายยิ้มด้วยความภูมิใจจึงรีบพูดต่อ “แต่พอนักข่าวถามว่าถ้ามีผู้ชายคนอื่นมาจีบจะทำยังไง”
“น้องลินตอบว่าอะไรแม่!” ครั้งนี้ลูกชายถึงกับร้อนรน คำตอบที่เขาอยากให้เธอตอบ ก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าเธอจะตอบจริงๆ แต่พอแม่บอกก็ดีใจได้ไม่ถึงสามวินาที เขาเปลี่ยนอารมณ์แทบไม่ทัน
“ก็ตอบว่าเข้ามาจีบได้ เพราะตอนนี้โสด”
“ฉิบหายแล้ว” ภูมิภัทรหน้าเครียดขึ้นมาทันที ตั้งแต่เจอลลิสาตอนที่ไปดูที่ดินวันนั้น เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้เจอเธออีก ไลน์ไปหาเธอก็ไม่ค่อยตอบ ถึงจะตอบ ก็ตอบช้าซะจนเขาคิดว่าเธอหลงอยู่ในป่า ถ้าเธอเผลอใจให้พวกดาราหล่อๆ ที่มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ จะทำยังไง
“ภูมิจะทำยังไงดีแม่ ภูมิชอบน้องลินมากเลย ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเลย”
“ไม่เหมือนยังไง”
“ถ้านอกจากหน้าตา ก็เรื่องที่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้จีบสักทีนี่แหละ ตั้งแต่ภูมิส่งดอกไม้ไปให้ที่คอนโด นี่ก็จะสองเดือนแล้วนะแม่ ยังไม่มีอะไรคืบหน้าเลย”
“แม่ว่าภูมิไม่ได้ชอบเขาเท่าไหร่หรอกมั้ง ถ้าภูมิชอบจริงๆ ภูมิต้องลงทุนกว่านี้”
“นี่ยังน้อยไปเหรอแม่”
“ไม่รู้สิ” โสภาทำท่าเบื่อหน่ายลูกชาย โตจนอายุสามสิบสามแล้ว มีพร้อมทั้งการงานและฐานะ หน้าตาก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไร ถ้าจะจีบผู้หญิงไม่ติด คนเป็นแม่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงนอกจากปลอบใจ
“ลงทุนไปห้าแสนยังไม่พออีกเหรอวะ” ภูมิภัทรคิดหนัก เงินห้าแสนบาทเขาควักเงินเข้าบริษัทด้วยตัวเอง ไม่อย่างนั้นหุ้นส่วนได้เลิกคบค้าสมาคมด้วยแน่
“เสร็จงานแล้วจะไปไหนล่ะลิน” จิ๊บจ๊าบถามลลิสาที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ตอนนี้ชุดระยิบระยิบ เจิดจรัสที่ให้เธอลองใส่อาทิตย์ก่อน ถูกเก็บใส่ถุงคลุมเพื่อเตรียมนำไปส่งคืน
“ว่าจะไปดูเขาถมดินหน่อยค่ะพี่จิ๊บ”
“ไปสภาพนี้เนี่ยนะ” หน้าแต่งจัดเต็ม ผมลอนสวยอลังการ แต่ใส่กางเกงยีนส์ขายาวกับเสื้อยืด
“สภาพนี้แหละ วนไปวนมาระหว่างบ้านกับคอนโด เสียเวลา ไปตอนนี้รถยังไม่ติดด้วย” ลลิสาเห็นว่าเพิ่งจะบ่ายสองโมง กรุงเทพเวลานี้ยังพอให้รถเคลื่อนตัวไปได้แบบไม่อารมณ์เสีย
“โอเค งั้นแยกกันตรงนี้เนอะ”
“พี่จิ๊บ”
“ว่า?” จิ๊บจ๊าบมองน้องรักด้วยความแปลกใจ เมื่อกี้เห็นหันหลังเดินไปแล้ว แต่เดินกลับมาทำไมอีก
“ขอบคุณนะคะที่ไม่โกรธที่ลินให้สัมภาษณ์ไปแบบนั้น”
“ไม่เป็นไรจ้ะ ก็ลินพูดเรื่องจริงนิ” จิ๊บจ๊าบไม่ได้โกรธ แค่ไม่อยากให้ภาพลักษณ์ของลลิสาถูกมองไปในทางที่แย่ลง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความจริงทุกอย่าง บางคนอาจจะคิดว่าเธอพูดตรง แต่บางคนอาจจะบอกว่า เธอ...แรด
“ขอบคุณนะพี่จิ๊บ ขอบคุณที่เข้าใจลิน”
“จะซึ้งเหรอ ห้ามร้องไห้นะ เก็บไว้น้ำตาไว้ร้องไห้ในกองถ่ายละครนู่น ไปๆ ไปได้แล้ว พี่จะเอาชุดไปคืนที่ร้านแล้วก็จะไปทำเล็บ”
“ไปก็ได้ รักพี่จิ๊บนะ” ลลิสายิ้มกว้างพร้อมกับโอบกอดพี่สาวที่แสนดีด้วยความซึ้งใจ
- ผู้เขียน
