“นายโอเคนะ อาเล่ย”
หลิวเฟยหลงแตะไหล่คนที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง หวังเล่ยเทียนเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ แต่ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักแววตาเศร้าหมองไม่สดใส แตกต่างจากที่เคยเห็น เหตุการณ์นี้ได้เปลี่ยนชีวิตของเด็กหนุ่มไปตลอดกาล
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เมื่อหลิวเฟยหลงอนุญาตหมอกับผู้ช่วยก็เปิดประตูเข้ามาภายใน พร้อมด้วยอุปกรณ์การรักษา หลิวเฟยหลงจึงถอยออกมาปล่อยให้หมอดูอาการของคนเจ็บ ตัวเขาไปยืนสูบบุหรี่ที่ระเบียง กลับมาอีกทีหมอก็รักษาคนเจ็บเสร็จแล้ว บาดแผลที่แขนถูกพันด้วยผ้าพันแผลเรียบร้อย หวังเล่ยเทียนนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง
“ผมทำแผลให้แล้ว กระสุนแค่เฉี่ยวแขนไม่เข้าลึกอาการไม่สาหัส อีกไม่กี่วันก็จะหายดีครับ” “
แพทย์ผู้รักษารายงานอาการของคนเจ็บให้มาเฟียหนุ่มรู้ ก่อนจะเอ่ยถึงอาการที่หวังเล่ยเทียนได้รับการกระทบกระเทือนทางใจ
“ที่น่าเป็นห่วงคือ
