15
อาทิตย์สุดท้ายของเดือนกำลังจะผ่านไป เรื่องนินทาเป็นไฟลามทุ่งนั้นค่อยเงียบหายไป พอๆ กับที่ฉันกับว่านไม่ได้เจอกันมากนัก เขาเข้าเวรดึกตลอดขณะที่ฉันเข้าเวรเช้า เรายังคุยไลน์กัน ฉันตอบเขาทุกครั้งเพียงแต่ทิ้งเวลาก่อนตอบ อย่างว่านไลน์มาตอนเช้า ฉันตอบเที่ยงหรือบ่ายทั้งที่ใจจริงอยากจะตอบตั้งแต่เห็นข้อความเด้งขึ้น มันทรมาน รู้สึกได้เลย ไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆ พูดเต็มปากเลยว่าฉันคิดถึง โหยหาช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน กลางคืนไม่มีอ้อมกอดอุ่นๆ เหมือนเคย แรกๆ มันนอนไม่หลับเลย ฉันคิดว่าว่านเองก็คงรู้เรื่องนินทาพวกนั้นแล้ว เขาทำตัวห่างไปไหมฉันไม่กล้าคิดหรอก ลึกๆ แล้วฉันคิดถึงเขา ไม่อยากยอมรับ เลยหลอกตัวเองว่าเพราะเขาเข้าเวรดึกเราเลยไม่ค่อยได้เจอกัน ก็เจอกันบ้างวอบแวบ เขายังชวนฉันไปกินข้าวก่อนกลับบ้าน แค่นั้นใจฉันก็ชื้นแล้ว แม้จะต้องปั้นหน้าทำเหมือนไม่คิดอะไรก็เถอะ
ฉันไม่ได้คิดมากเรื่องคนนินทามากเท่ากับเรื่
