หลงไหล ได้รัก

สูญเสีย

กว่าจะออกมาก็ดึกมากแล้ว จึงเลือกโบกแท็กซี่มุ่งหน้าไปโรงพยาบาลทันที โชคดีที่ตอนออกมามีคนของเขาอยู่ เธอจึงไม่ต้องล็อกห้อง และทำทุกอย่างให้เขา เพราะลำพังแค่เดินออกมาจากที่นั้นก็ลำบากมากพอแล้วสำหรับเธอ

ใช้เวลาไม่นานรถแท็กซี่ก็จอดลงข้างตึกที่น้องสาวรักษาตัวอยู่ เมื่อจ่ายเงินเรียบร้อยก็รีบลงจากรถ ก้าวเดินด้วยความดีใจที่ในวันนี้ เธอมีเงินมากพอที่จะรักษาน้องสาวแล้ว

“คุณหมอค่ะ ฉันอยากมาแจ้งเรื่องการผ่าตัดค่ะ ฉันมีเงินแล้ว คุณหมอผ่าได้เลยนะคะ” โชคดีที่เจอหมอเจ้าของไข้ตรงทางเดินของโรงพยาบาลพอดี จึงรีบบอกหมอด้วยความดีใจ หมอชะงักนิดๆ แต่ก็หยุดเดินแล้วยิ้มให้ แต่มันเป็นรอยยิ้มปลอบใจเท่านั้น

“ต้องรอให้คนไข้ตอบสนองมากกว่านี้นะครับ ไม่ใช่ว่ามีเงินแล้วจะสามารถทำได้เลย” หมอพูดอย่างเห็นใจ มองใบหน้าสวยด้วยความสงสาร

“อาการไม่ดีขึ้นเลยเหรอคะหมอ ไหนหมอบอกว่าอาการดีจนสามารถผ่าได้แล้วไง หมอโกหกฉันเหรอ”

เสียงโวยวายของเธอ ทำให้คนที่เดินผ่านไปมาหยุดมองอย่างสนใจ หมอจึงยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เธอโวยวายไปมากกว่านี้

“ใจเย็นก่อนครับคุณหนึ่ง” หมอเรียกสติคนตรงหน้าด้วยชื่อของเธอ การผ่าตัดมีความเสี่ยงเธอควรเข้าใจมากกว่านี้

“หมอค่ะ ฉันมียัยสองแค่คนเดียว หมอเองก็รู้นี่นา ได้โปรดเถอะค่ะ ได้โปรด” มือเล็กยกขึ้นไหว้ ก่อนจะกอบกุมมือหมออย่างขอร้อง

ได้โปรดเถอะหมอ ยัยสองคือหัวใจอีกครึ่งของเธอ!

น้องสาวเธอถูกรถชน สมองกระทบกระเทือนอย่างหนักจนบวมโตเพราะมีเลือดคลั่งอยู่ข้างใน อาการเป็นกับตายเท่ากัน แต่หมอเป็นคนบอกเองว่ายังมีโอกาศนี่น่า ถ้ามีเงินผ่าตัดน้องเธอก็จะหาย นี่ไงเธอหาเงินมาได้แล้ว เงินสองแสนที่หมอต้องใช้

“หมอบอกไปแล้วนี่ครับ ว่าถ้าอาการเธอตอบสนองมากขึ้นถึงจะผ่าตัดเพิ่มเติมได้ ถ้าผ่าตอนนี้แล้วคนไข้ไม่ตอบสนองทุกอย่างจะยิ่งแย่นะครับ” หมอพยายามอธิบาย

“ไม่ใช่ว่าหมอเห็นฉันไม่มีเงิน หมอเลยไม่คิดจะช่วยหรอกเหรอ ฉันได้ยินนะว่าพยาบาลพูดว่าอะไร คนจนแบบฉันไม่มีปัญญาจ่ายค่าผ่าตัด เลยคิดที่จะปล่อยให้น้องฉันตายใช่ไหม”

จากที่เอ่ยขอร้อง มือเล็กเขย่าตัวหมออย่างแรง พยาบาลที่มาดูแลน้องเธอ พูดแบบนั้นในตอนที่เธอเดินออกไปคุยกับหมอ แต่เพราะลืมของเธอจึงกลับมา พยาบาลคนนั้นบอกว่าถ้าไม่มีเงิน หมอก็ไม่เสี่ยงผ่าหรอก ผ่าไปเธอก็ไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาอยู่ดี

“ใจเย็นนะหนึ่ง”

เขาไม่รู้ว่าเธอไปได้ยินใครพูด แม้ความจริงมันจะ 90% ก็เถอะ แต่เธอกำลังเข้าใจผิด ที่นี่เป็นโรงพยาบาลเอกชน หมอมีแต่คนเก่งๆทั้งนั้น และมันก็จริง ถ้าญาติคนไข้ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายค่าผ่าตัด หมอก็ไม่สามารถผ่าได้ อาการน้องเธอตอนนี้หมอช่วยไว้จนทรงตัวแล้ว จะผ่าหรือไม่ผ่า ก็ไม่สามารถทำให้เธอฟื้นกลับมาเป็นแบบเดิมได้แล้ว

“ไม่เย็นหรอกหมอ นี่ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ถ้าคุณไม่ช่วย ฉันจะพายัยสองไปรักษาที่อื่น” กระเป๋าใบเล็กถูกเธอยัดใส่มือหมอแรงๆ ถ้าเขาไม่ช่วย เธอจะพาน้องสาวไปรักษาตัวที่อื่นแน่

“หนึ่งนภา ตั้งสติหน่อยสิ” หมอจับไหล่เล็กไว้แน่น เอ่ยเรียกสติคนที่เขารู้จักดี ใบหน้าสวยหวานซีดเซียวจนเขานึกเป็นห่วง แต่ไม่มีโอกาศได้ถามเลยว่าเธอไม่สบายตรงไหนรึเปล่า เพราะมัวแต่คุยเรื่องของน้องสาวเธอ

“หมอ หนึ่งขอร้อง ช่วยน้องหนึ่งด้วยนะคะ”

มือเล็กยกขึ้นไหว้ ใบหน้าสวยเปอะเปื้อนน้ำตา จนหมอต้องพยักหน้าขึ้นลง เธอจะรู้ไหมว่าพวกเขาไม่มีหวังที่ยื้อน้องสาวเธอไว้แล้ว แต่ที่ยังไม่ถอดเครื่องช่วยหายใจของน้องเธอ มันเป็นเพราะเธอทั้งนั้น นี่คือความลับที่เขาไม่กล้าบอกเธอ

น้องสาวของเธอไม่ตอบสนองแล้ว มีเพียงลมหายใจที่ยังคงอยู่ แต่ร่างกายเธอไม่ตอบสนองต่อการรักษาเลย สมองเธอตายหมดแล้ว เธอเป็นเพียงร่างที่มีลมหายใจเท่านั้น แต่ไม่มีชีวิต เขาเป็นหมอเจ้าของไข้ เขาไม่กล้าบอกเธอเพราะรู้ดีว่าเธอรักน้องสาวมาก ไม่รู้ว่าถ้าบอกไปเธอจะยอมรับความจริงเรื่องนี้ได้มากน้อยแค่ไหน จึงปิดมันไว้ตลอดที่ทำการรักษา

“หมอธีร์ แย่แล้วค่ะ คนไข้หยุดหายใจแล้ว” พยาบาลคนหนึ่งวิ่งมาหาหมอด้วยใบหน้าซีดเซียว หมอที่อยู่ระหว่างทางเดินไปที่ห้องไอซียู รีบวิ่งตามพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว แม้เขาจะออกเวรไปแล้วก็ตาม

หนึ่งนภามองตามหมอไปด้วยใจเป็นกังวล ก่อนจะวิ่งตามไปเมื่อร่างของหมอเข้าไปในห้องไอซียูที่น้องเธออยู่ ร่างบางหยุดลงที่หน้าห้อง มือทั้งสองข้างสั่นเทาอย่างห้ามไม่อยู่ คำพูดของพยาบาลก้องอยู่ในหัว

คนไข้ไม่หายใจ ต้องไม่ใช่แน่ พยาบาลคนนี้ล้อเล่นอีกแล้วแน่ๆ

ผ่านไปนานกว่ายี่สิบนาที หมอก็ออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก หนึ่งนภาถลาเข้าไปหาหมออย่างรวดเร็ว ยังไม่ได้อ้าปากถามหมอก็ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบแก่เธอ

“ไม่จริง! ไม่ ฮือ ไม่จริงๆ ฮือ”

ร่างเล็กทรุดลงที่พื้น ร้องไห้อย่างไม่อายใครเลย เมื่อเห็นเตียงคนไข้ถูกเข็นออกมา ก็ถลาไปเกาะไว้แน่น ดึงผ้าสีขาวออกไปเบาๆเพราะไม่อยากเชื่อสิ่งที่หมอบอก ก่อนจะทรุดลงพื้นอย่างหมดแรง เมื่อเห็นใบหน้าไร้สีเลือด ใบหน้าที่ไม่เหมือนเดิมเลยแต่เธอจำได้ดี โลกของเธอพังลงทั้งหมดแล้ว น้องสาวที่เป็นอีกครึ่งของหัวใจ เหลือไว้เพียงร่างกายซีดเซียวใต้ผืนผ้าสีขาว

“ไม่จริง ไม่นะสอง ไม่เอา อย่าไป หมอทำแบบนี้ได้ยังไง ฉันเอาเงินมาให้แล้วไง ไอ้หมอบ้า! แกหลอกฉัน แก…”

ร่างบางร้องไห้ข้างเตียงที่มีศพของน้องสาวนอนอยู่ หมอกับพยาบาลรีบเข้ามาดูอาการ เมื่ออยู่ดีๆเธอก็เงียบไปเพราะสติทั้งหมดดับวูบลง ปิดกั้นเธอจากความเสียใจทั้งหมด ภายใต้ใบหน้าเห็นใจของหมอหนุ่ม