ปึ่ง !
“จะประชุมไหวศิวะ” ภิภพเปิดประตูเข้ามาถามด้วยใบหน้าบึ้งตึงเป็นปกติ หลังจากรอเจ้านายกับพนักงานคนใหม่อยู่หน้าห้องทำงานนานสองนาน จนเลยการประชุมไปหลายนาทีแล้ว
“พี่ภีม นี่น้อง” ศิวะเอ่ยปรามรุ่นพี่ของตัวเองเบาๆ ไอ้นี่เวลาโมโหนี่ไม่คิดว่าเขาเป็นเจ้านายเลยแฮะ
“ครับ จะประชุมไหมครับ ถ้าไม่ก็ยกตำแหน่งประธานมา” คำพูดหยอกล้อของเลขาคนสนิท ทำให้ศิวะยิ้มกว้าง แค่ใช้งานหนักนิดหน่อย งอนจนอยากได้ตำแหน่งประธานเลยแฮะ
“ยกให้วันนึง ฝากด้วยนะ”
ศิวะเดินมาดึงคนที่นั่งเงียบให้เดินตามออกไป เมื่อเลขาของเขาเดินออกไปทันทีที่เขาพูดจบ บ่อยครั้งที่เขาทำแบบนี้ การยกตำแหน่งให้เลขา นั่นหมายถึงว่าเขามีอำนาจตัดสินใจแทนทั้งหมดนั่นเอง และการประชุมวันนี้ ถ้าไม่มีเขา ภิภพก็เป็นประธานการประชุม และจัดการทุกอย่างเหมือนๆที่เขาทำ และคอยรายงานให้เขาฟังทีหลัง
ศิวะเลือกขับรถของตัวเองพาเธอออกไปที่ห้าง มองคนข้างกายอยู่ตลอดอย่างขบ
