8 | แค่…เศษเสี้ยวความเลว
1752 คำ
“เป็นเด็กดีและเชื่อฟัง เธอจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”
“คุณจะปล่อยฉันไปทำงานได้รึยังคะ” เธอเบือนสายตาไปจากใบหน้าหล่อเหลาของมังกรแล้วเอ่ยถามหลังจากเขาพูดประโยคนั้นจบ ยอมรับว่าคำพูดเหล่านั้นเผลอทำให้เธออดกลัวเขาขึ้นมาไม่ได้
“คืนนี้มาหาฉันที่คาสิโน” เขาไม่ตอบคำถามนั้นของซอจินแต่กลับออกคำสั่งบอกให้เธอมาหาตัวเองที่คาสิโน
“คืนนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนแล้ว”
“ยกเลิกไป”
“ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ ถ้าคุณรอได้ ไม่เกินเที่ยงคืนฉันจะไปหา”
“ฉันให้เธอไม่เกินห้าทุ่ม”
“แต่ว่า…”
“ถ้าไม่อยากให้คนรอบข้างเธอพลอยโดนร่างแหไปด้วยก็ทำตามที่ฉันบอก”
เธอเริ่มเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมาในความเผด็จการของมังกร เขารู้ว่าพอเธอเริ่มจนมุมสุดท้ายก็ต้องยอมทำตามที่เขาบอก ซึ่งนั่นมันก็เรื่องจริง เพราะเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจาก…ยอม
“คุณมันเผด็จการและบ้าอำนาจ”
“อะไรที่ฉันต้องการแล้วไม่ได้…มันไม่ใช่ฉัน”
“อื้อ! คะ…คุณจะทำอะไร” เธอใช้สองมือดันไหล่กว้างของมังกรออกเมื่อเขาเริ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ทว่ากลับถูกเขารวบมือทั้งสองขึ้นไปไว้ข้างบนศีรษะด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เธอสวมใส่อยู่ออกทีละเม็ด
เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องและกลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็น หัวใจกระตุกวาบเมื่อยอดอกสีระเรื่อถูกมังกรครอบริมฝีปากลงมาดูดเลียอย่างรุนแรง
“อื้อ!! ยะ…หยุดนะคุณมังกร ดะ…เดี๋ยวมีใครเข้ามาเห็น”
“อืมม~” เขาไม่ยอมหยุด ยังคงดูดเลียอดอกสีระเรื่อของซอจินเล่นอย่างเมามัน
ก๊อก ก๊อก~
“คุณมังกร หยุดนะ!” เสียงเคาะประตูห้องทำงานของมังกรทำให้เธอใจหายวาบ พยายามดิ้นไปมาเพื่อให้เขาหยุดการกระทำนี้ลง
“เข้ามา”
“คะ…คุณบ้าไปแล้วเหรอ!” เธอตกใจและช็อคมากกับสิ่งที่มังกรทำลงไป เขาบอกให้เจ้าของเคาะเสียงประตูนั้นเข้ามาทั้งที่เธอและเขายังอยู่ในสภาพแบบนี้
กวินเปิดประตูเข้ามาเห็นภาพเจ้านายหนุ่มกำลังคร่อมร่างเลขาสาวเอาไว้ โดยท่อนบนของซอจินมีสูทสีดำของมังกรปกคลุมอยู่ นั่นทำให้คนสนิทมาเฟียรับรู้ได้ทันทีว่าก่อนหน้านั้นเกิดอะไรขึ้น
“….” เธอเบือนใบหน้าไปทางอื่น ตอนนี้เธออายจนแทบอยากมุดแผ่นดินหนี โชคดีที่มังกรเอาสูทมาปิดให้ ไม่อย่างนั้นกวินคงเห็นสภาพเธอเมื่อก่อนหน้านี้
“มีอะไร”
“คุณชาลิดามาขอพบนายครับ”
“มาขอพบเรื่องอะไร”
“เธอไม่ได้บอกครับ บอกแค่ว่ามาหานาย”
“กลับไปบอกชาลิดา ว่าถ้าไม่ใช่เรื่องงานกูไม่คุย”
“ครับนาย”
กวินตอบรับพลางโค้งศีรษะให้เจ้านายเล็กน้อยแล้วหมุนตัวเดินออกไป ปล่อยให้เจ้านายและซอจินอยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน
“ปล่อยฉันได้รึยังคะ” เธอเอ่ยถามมังกรที่ยังคร่อมร่างตัวเองเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเป็นอิสระ ตอนนี้เลยเวลาทำงานมากหลายนาทีแล้วอีกอย่างมีเอกสารมากมายที่เธอต้องนั่งเคลียร์
มังกรยอมผละตัวออกจากเธอ ทันทีที่เป็นอิสระ เธอรีบจัดแจงเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เรียบร้อยก่อนจะมีใครเข้ามาเห็นเหมือนกวินอีก เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของมังกรทันทีโดยไม่พูดอะไรต่อจากนั้น
จังหวะที่เปิดประตูออกสายตาเธอได้ปะทะเข้ากับชาลิดา ลูกสาวนักธุรกิจชื่อดังที่เป็นเพื่อนสนิทกับพ่อของมังกร หล่อนเดินตรงมายังห้องทำงานมังกรด้วยสีหน้าบึ้งตึง เดาว่าสิ่งที่มังกรฝากกวินไปบอกอาจทำให้หล่อนเกิดความไม่พอใจ
ใครๆ ในบริษัทนี้ก็ต่างรู้ว่าชาลิดาชอบมังกร แต่ทว่าอีกฝ่ายไม่เล่นด้วย กระนั้นก็ยังมีพนักงานบางกลุ่มเอ่ยปากบอกว่าชาลิดาและมังกรเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก บ้างก็เชียร์ให้ทั้งสองคนคบกัน
เธอนั่งลงเก้าอี้ทำงาน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมาโดยใครบางคน ซึ่งเธอไม่ได้กดเข้าไปอ่านโดยตรง
‘มีสักแสนนึงไหมขอยืมหน่อย’
เธออ่านข้อความที่ถูกส่งมาโดยพี่ชายต่างแม่ ซึ่งก็คือลูกติดของภรรยาใหม่คุณพ่อ
‘เงียบ? อยากให้คนรู้อดีตของมึงใช่ไหม’
“….” เธอบีบโทรศัพท์แน่นเมื่ออีกฝ่ายตอกย้ำถึงอดีตที่แสนเลวร้ายของเธอ
‘ให้กูแสนนึง แลกกับที่กูจะไม่บอกเรื่องอดีตมึงกับใคร’
“เหอะ! ไปตายซะ” เธอแค่นหัวเราะออกมาแล้วก่นด่าลูกติดภรรยาใหม่คุณพ่อคนเดียว ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงแล้วหันกลับมาทำงานต่อ
หลายชั่วโมงต่อมา
เธอวางมือจากงานแล้วใช้สองมือประคองขมับโดยวางข้อศอกลงโต๊ะทำงาน หลังจากนั่งทำงานมาหลายชั่วโมงก็เริ่มมีอาการปวดหัวและครั่นเนื้อครั่นตัวราวกับกำลังไม่สบาย เธอหยิบกระเป๋าเพื่อดูว่าได้พกยามาด้วยหรือเปล่า แต่กลับพบว่าไม่ได้หยิบยาใส่กระเป๋ามาด้วย
“เลขาซอจิน ฝากเอกสารชุดนี้ไปให้ท่านประธานด้วยนะครับ พอดีคุณกวินบอกว่าท่านประธานต้องการ”
“ได้ค่ะ” เธอตอบรับพนักงานจากแผนกหนึ่งด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหยิบเอกสารขึ้นมาแล้วลุกขึ้นเพื่อนำไปให้มังกร เธอยกมือเคาะประตูเพื่อขอนุญาตจากเขา พอคนข้างในอนุญาตเธอจึงเปิดประตูเข้าไป
แกร๊ก
ดวงตาคู่สวยมองมังกรซึ่งกำลังนั่งทำงานด้วยใบหน้าจริงจัง เธอวางเอกสารในมือลงให้เขา
“เอกสารที่คุณบอกกวินไปบอกอีกแผนกว่าต้องการค่ะ”
“อืม”
เขาตอบรับสั้นๆ ในลำคอ ก่อนจะเงยหน้ามองซอจิน ใบหน้าเธอดูไม่ค่อยสู้ดีแตกต่างจากเมื่อเช้าโดยสิ้นเชิง พอเธอหมุนตัวแล้วเริ่มก้าวเท้าเดินออกไป แอบสังเกตเห็นว่าเธอได้ชะงักตัวลงและร่างกายเริ่มโอนเอนไปมาเล็กน้อยคล้ายกับจะเป็นลม
พรึ่บ
เขาเข้าไปรับซอจินเอาไว้ก่อนที่ร่างเธอจะร่วงลงพื้น พอได้สัมผัสร่างกายกลับพบว่าตัวเธอนั้นรุมๆ เหมือนมีไข้อ่อนๆ
“ไม่สบายเหรอ”
“นิดหน่อยค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอตอบแล้วขืนตัวออกห่างจากมังกรพร้อมเอ่ยปากขอบคุณเขา
“ถ้าทำงานไม่ไหวก็กลับไปพัก”
“ไหวค่ะ”
“อวดดี”
“ฉันไม่ได้อวดดี แต่ยังทำงานไหวจริงๆ”
“เห็นเธอหนักแน่นในงานของตัวเองแบบนี้ ไม่แปลกใจเลยทำไมเธอถึงกลายเป็นเลขาคนโปรดของท่าน”
ซอจินขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เลขาคนโปรด’ ของพ่อเขา แอบแปลกใจเหมือนกัน ทั้งที่ซอจินเป็นถึงเลขาคนโปรดแต่ทำไมพ่อเขาถึงยอมส่งเธอมาเป็นเลขาส่วนตัวของเขา แล้วให้เลขาคนปัจจุบันของเขาไปเป็นเลขาแทนซอจิน
พ่อเขารักและเอ็นดูซอจินถึงขั้นบอกว่าอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ ปกติผู้หญิงทุกคนเข้าหน้าพ่อเขาไม่ติดสักราย จะมีก็แต่ยัยเลขาจอมอวดดีคนนี้ที่เข้าหน้าพ่อเขาติด
“คุณมังกรอยากได้กาแฟไหมคะ เดี๋ยวฉันทำมาให้”
“เบื่อแล้วกาแฟ…อยากกินอย่างอื่นมากกว่า” ประโยคหลังเขาพูดพร้อมกับรั้งเอวบางของซอจินเข้ามาหา
“อ๊ะ! คะ…คุณจะทำอะไร เดี๋ยวก็มีคนเข้ามาเห็นหรอก”
“คืนนี้เธอนัดเพื่อนไปทำอะไร”
“คุณจะอยากรู้ไปทำไม นี่มันเรื่องส่วนตัวของนะคะ”
“ฉันมีสิทธิ์รู้ทุกเรื่องของเธอ อย่าลืมว่าก่อนหน้านั้นเราตกลงกันไว้ยังไง”
เธอนิ่งเงียบ ที่เงียบไม่ใช่เพราะไม่รู้ว่าตกลงอะไรกับมังกรเอาไว้ เขาบอกว่าจะให้อิสระแก่เธอแค่บางเรื่องเท่านั้น แต่ว่าเธอเองก็ต้องรายงานเขาตลอดเช่นกัน
“ถ้าเธอเลือกที่จะไม่ทำตามข้อตกลง ก็อย่ามาถามหาอิสระอะไรจากฉัน”
“คุณมันเลวมากเลยรู้ตัวบ้างไหมคะ”
“แน่นอน ฉันรู้ว่าตัวเองเลว แต่ที่เธอเห็น…นี่มันแค่เศษเสี้ยวความเลวของฉันเท่านั้น”
“….” เธอมองเขาเงียบๆ หมายความว่าเขายังเลวได้อีกอย่างนั้นเหรอ? ลำพังแค่นี้ก็ถือว่าเลวมากพอแล้ว ถ้านี่คือเศษเสี้ยวความเลวของเขา แล้วต้องเลวขนาดไหนถึงจะเรียกว่าเลวสุด
“จะรายงานฉันได้รึยังว่านัดกับเพื่อนไปทำอะไร”
“เพื่อนฉันมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย เลยอยากให้ฉันช่วยไปสืบปัญหานั้นด้วย ว่าจริงหรือไม่จริง”
“ฉันต้องการคำตอบตรงๆ ไม่ใช่เลี่ยงที่จะพูด”
“เพื่อนฉันคิดว่าแฟนนอกใจ เลยอยากให้ฉันไปสืบเรื่องนี้เป็นเพื่อนว่าจริงหรือไม่จริง” เธอจำใจพูดออกมาตรงๆ ดูๆ แล้วมังกรก็เรื่องมากใช่ย่อย
นอกจากมังกรจะเผด็จการ บ้าอำนาจ และเลวแล้ว ยังเรื่องมากอีกต่างหากด้วย
“ที่ไหน”
“เอ่อ…” ถ้าบอกว่าเป็นคาสิโนของเขา เธอจะถูกเขาคอยจับตามองหรือเปล่า ทำไมเพื่อนของแฟนยัยพิมฐาต้องนัดกันไปที่นั่นด้วยนะ เป็นที่อื่นไม่ได้หรือไง
ครืด ครืด~
ฟู่ว~
เธอพ่นลมหายใจออกมาทางปากด้วยความโล่งใจเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ของมังกรดังขึ้นแทรกบทสนทนากลางคัน ทำให้มังกรละสายตาไปจากเธอแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย
เธออาศัยจังหวะนั้นรีบพาตัวเองเดินออกมาจากห้องทำงานมังกรก่อนที่จะถูกเขาล้วงเอาคำตอบ ความจริงก็บอกได้ว่าไปสืบเรื่องนี้ที่คาสิโนของเขา แต่เธอไม่อยากบอกเพราะไม่อยากโดนเขาจับตามอง
“อือรู้แล้ว ไม่ลืมหรอก” เขาตอบกลับแม็กซ์เวลล์ซึ่งโทรมาย้ำเรื่องสินค้าที่จะมาถึงในคืนนี้ ปากหยักขยับพูดกับเพื่อนสนิทหากแต่สายตาจ้องมองแผ่นหลังบางของซอจินที่เดินออกไปจากห้องทำงานด้วยความคุกรุ่น
เธอหาจังหวะหลบหน้าเขาทุกครั้งที่มีโอกาส…
- ผู้เขียน
