ตอนที่ลี่เซียงได้ฟังคำพูดของสามี นางยังไม่อยากเชื่อ เขาบอกว่าจะพานางและลูกสาวไปไหว้พระที่อารามกว่างจี๋ซื่อในอีกสามวันข้างหน้า
“ท่านแม่อนุญาตแล้ว พวกเราไปกันสามคนพ่อแม่ลูก เจ้าพาสาวใช้ไปมากหน่อย เตรียมข้าวของเครื่องใช้ของอาเยว่ไปให้พร้อม พวกเราอาจจะกลับเย็นๆ ”
เขาเอ่ยยามที่อุ้มชางเยว่นั่งเล่นอยู่บนตั่ง ลี่เซียงอดดีใจไม่ได้ ตั้งแต่เด็กนางแทบไม่ได้ออกไปข้างนอกเหมือนพี่น้องคนอื่น แม้จะตอบรับสามีด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ก็ไม่อาจเก็บงำประกายระยิบระยับในดวงตาได้ ชางเยว่เองก็ดีใจ นานเหลือเกินแล้วที่นางไม่ได้ไปเที่ยวกันเป็นครอบครัวเช่นนี้ นึกแล้วก็น้ำตารื้นขึ้นมา สองมือกลมป้อมยกขึ้นแอบเช็ดน้ำตาอย่างตื้นตัน
“อาเยว่ร้องไห้ทำไม”
ชางฉือหมิงก้มลงมองลูกสาวพอดี เห็นเปลือกตาและปลายจมูกของลูกสาวแดงเรื่อ ดวงตายังเปียกชื้นเล็กน้อย ชางเยว่มองบิดาด้วยสายตาซาบซึ้งแล้วยิ้มกลบเกลื่อนให้เขา
เห็นภรรยาและลูกสาวด
