พวกเขาเพิ่งเดินกลับจากเรือนอวิ๋นโซ่วของท่านย่า อาทิตย์อัสดงกำลังจะลับขอบฟ้า แสงสีทองฉาบทาไปทั่วบริเวณทำให้รู้สึกอบอุ่น ตอนที่ท่านพ่ออุ้มนางเข้าเรือนมา เด็กน้อยตื่นตาตื่นใจ นางไม่เคยมาที่เรือนซวี่หยางมาก่อน ปากเล็กๆ อ้าค้าง ศีรษะที่ยังหนักโงนเงนแหงนมองไปรอบตัว เรือนนี้ใหญ่โตและวิจิตรกว่าเรือนชิงฟางซึ่งเป็นเรือนเดิมของลี่เซียงมาก
ที่กำแพงเรือนมีต้นเฟิงปลูกเป็นแนว ยามนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้เปลี่ยนสีเป็นสีแดงและสีเหลืองสดใสฉูดฉาดทอดยาวไปจนสุดกำแพงเรือน ชางเยว่มองใบไม้สีแดงอมทองที่ร่วงหล่นเกลื่อนพื้น นึกอยากจะลงไปนอนกลิ้งตัวท่ามกลางสีสันเหล่านั้น
“อาเยว่ชอบเรือนนี้หรือไม่ พ่อจะจัดให้เจ้าอยู่ปีกตะวันออก ทางนั้นมีสวนดอกไม้ เวลาอาเยว่มองออกไปนอกหน้าต่างจะได้สดชื่น”
ชางเยว่ละสายตาจากทิวทัศน์เงยหน้าขึ้นยิ้มหวานให้ท่านพ่อ ไม่ว่าสิ่งใดที่ท่านพ่อเตรียมให้นางล้วนพึงพอใจ พ่อแม่ลูกพากันก้าวเข้าไปในเ
