ชางเยว่นอนพิงเหมยฮวาชมนกชมไม้อย่างสบายใจ ผ่านไปครู่ใหญ่คุณชายน้อยผู้นั้นก็ยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม ถึงชางเยว่จะยังเป็นทารกแต่ก็มีมารยาท นางไม่ส่งเสียงดังรบกวนสมาธิเขาหรอก แต่ดูเหมือนว่าเหตุการณ์จะไม่เป็นใจ จู่ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าและเสียงพูดคุยดังแว่วมา มิหนำซ้ำลูกหนังกลมเกลี้ยงบุด้วยผ้าไหมแดงยังกลิ้งเข้ามาใกล้ๆ บริเวณที่ชางเยว่และเหมยฮวานั่งอยู่
“เกอเกอไปไหนแล้วนะ เมื่อครู่มิใช่ว่าเดินมาทางนี้หรอกหรือ”
“สวนของจวนจิ้งหยางป๋อก็กว้างขวางเสียจริง ข้าเดินจนเมื่อยเท้าไปหมดแล้ว”
“อ๊ะ! เจ้ามาชนข้าทำไม ลูกหนังกลิ้งตกไปโน่นแล้ว”
เป็นเสียงของกลุ่มเด็กผู้หญิง ตั้งแต่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวของพวกนางมาแต่ไกล ใบหน้าสงบเยือกเย็นของคุณชายน้อยก็เผยความยุ่งยากใจ เห็นได้ชัดว่าคนที่เด็กผู้หญิงกลุ่มนี้ตามหาก็คือเขา เขาเก็บม้วนตำราเข้าอกเสื้อ ทำท่าจะผละไปจากตรงนั้น แต่เมื่อเหลือบเห็นพวกนางนายบ่าวที่มองมาอย่างสนใจ
