ลี่เซียงก้าวเข้ามาในเรือนอู่เฮ่อ พอชางเยว่เห็นมารดาก็ตีปีกอย่างดีใจ ส่งเสียงเจื้อยแจ้วร้องเรียก สองตาของเด็กน้อยเป็นประกาย มองมารดาอย่างคิดถึงโหยหา พอได้เห็นลูกสาว ความขุ่นข้องหมองใจที่ได้รับจากแม่เลี้ยงและพี่สาวต่างมารดาก็ปลาสนาการไปสิ้น ลี่เซียงเข้ามารับลูกสาวจากแม่นมหลี่แล้วกอดนางไว้
“เยว่เอ๋อร์เป็นเด็กดีหรือไม่”
นางเอ่ยกับบุตรสาวน้ำเสียงอ่อนโยน ชางเยว่ที่แนบแก้มป่องๆ อยู่กับอกมารดาพยักหน้าเล็กน้อย
“เก่งเหลือเกิน แม่ไม่อยู่ก็ไม่ดื้อรั้นซุกซน”
ชางเยว่ยิ้มเผล่อย่างภาคภูมิใจที่ได้รับคำชม มีเพียงพวกผู้ใหญ่ที่ลอบแลกเปลี่ยนสายตากันอย่างขบขัน ไม่ดื้อรั้นซุกซนอย่างไรเล่า เมื่อครู่ยังร้องจะออกไปเล่นข้างนอก แถมพอแม่นมหลี่พากลับมาจากหน้าต่างยังโวยวายเสียงดังถึงเพียงนั้น แต่อย่างไรพวกเขาก็รู้สึกว่านางช่างเป็นเด็กที่น่าเอ็นดูเหลือเกิน
ลี่เซียงกลัวว่าบุตรสาวจะหิว จึงคลายเสื้อเพื่อให้นม ระหว่าง
