“ทั้งหมดสองหยวนไหวหรือเปล่า”
“น้าให้ผมมากขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เด็กหนุ่มถามอย่างตกใจ
“อืมเอาไปเถอะ แล้วนี่จะไปไหนต่อหรือเปล่า” ท่าทางอาการของเด็กหนุ่มตรงหน้าทำให้เขาอดที่จะถามไม่ได้
“จะไปซื้อยาให้ยายครับ ยายตัวร้อนหลายวันแล้ว กินยาต้มไม่หายเสียที”
“รอเดี๋ยวนะ” หลันเทียนหยู่เดินเข้าไปในร้านก่อนจะเอากล่องยาที่หลันลู่อิงเขียนกำกับไว้ จากนั้นจึงหยิบมายื่นให้เด็กหนุ่ม
“นี่คือยาลดไข้และยาแก้ปวด ลองเอาไปกินดู ยานี่ปลอดภัย อันนี้น้าแถมให้ ต่อไปไม่ว่าจะเป็นผักป่าหรือสัตว์ป่าถ้าหาได้ก็นำมาขายให้ร้านของน้านะ น้ารับซื้อเอง”
หลันเทียนหยู่นึกถึงสภาพตนเองเมื่อก่อน เลยทำให้เขาอยากเผื่อแผ่ให้กับคนอื่นบ้าง อีกทั้งของที่เขาและครอบครัวนำมาขายก็เอาออกมาจากมิติย่อมไม่มีต้นทุน ดังนั้นการที่จะหยิบยื่นให้คนที่ควรจะได้รับย่อมเป็นเรื่องที่ควรกระทำ
“ขอบคุณมากครับเถ้าแก่ ครั้งหน้าหากมีของป่าผมจะนำมาขายให้อีกนะคร
