มาเฟียที่รัก

EP.1/1 โคโยตี้

Ep.1/1

ฉันลุกขึ้นโค้งหัวให้หัวหน้า กำลังจะเดินออกไป เเต่หัวหน้าเอ่ยทักไว้ก่อน

หัวหน้า: เดี๋ยวก่อนผู้กองเพียงฟ้า // ฉันหันไปมองหน้าผู้กอง ไอ้เเม้กมันก้มหัวให้หัวหน้า เเล้วเดินออกไปส่วนฉันมองหน้าหัวหน้า เเล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม

หัวหน้า: ผมเตรียมการไว้ให้คุณหมดเเล้ว คุณไปที่ฮ่องกง ไปที่ผับxx คุณจะเจอคนคนหนึ่ง เขาจะทักคุณก่อนเอง!

ฟรึ่บ!~

ก็นั้นเเหละคะทุกคน ตอนนี้ฉันมาถึงฮ่องกงเรียบร้อยเเล้วในวันถัดมา หึ! รวดเร็วทันใจมาก

คลืดด~~ คลืดด~~

เพียงฟ้าล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ที่มันดังในกระเป๋าออกมา

-หัวหน้า-

พอเรารับรู้ว่าใครโทรมาก็กดรับ พร้อมกรอกเสียงลงไปทันที

ฉัน:ถึงเเล้วคะ อากาศพอดี ไม่หนาวเท่าไหร่เเล้วผับนั้นอยู่ที่ไหนของฮ่องกงคะ? /ฉันกรอกเสียงตามสายไปยังคนที่โทรมา

หัวหน้า: อืมดี! คุณเดินออกไปจะเห็นรถกระบะ ที่ติดตราสัญลักษณ์ขององค์กรตำรวจที่นั้น คุณน่าจะรู้ดี

พอเพียงฟ้าได้ยินดังนั้น ขาเรียวยาวของเธอก็ก้าวเดินไปยังประตูทางออกทันที ทั้งที่มือข้างหนึ่งลากกระเป๋าเดินทาง มืออีกข้างยกโทรศัพท์เเนบหู ใบหน้าเรียวคม ดั้งเป็นสัน ดวงตาดุจเหยี่ยวคม ปากกระจับสีชมพู คิ้วโก่งดั่งคันศร เฉิดฉาย เชิดหน้าตลอดทางเดิน หึ มันเป็นนิสัยของฉันที่คนไม่รู้จักจะว่าฉันหยิ่ง

ฉัน: ค่ะ เห็นเเล้ว // เมื่อเธอเดินออกมา ก็เห็นรถกระบะตามที่หัวหน้าบอก

หัวหน้า: อืม เขาจะพาผู้กองไปยังที่พัก จำไว้นะ ว่าคุณไม่ได้ไปในฐานะผู้กอง โชคดี ติ้ด!

อืม! ฉันไม่ได้มาในฐานะผู้กองขององค์กร เเต่ฉันมาในฐานะ.....

สายลับ: นี่ที่พักคุณครับ เเละนี่! // ฉันมองดูคนที่พาฉันมายังอพาร์ทเม้นท์ที่ฉันพอจะอยู่ได้อยู่หรอก เเล้วเขาคนนั้นก็ยื่นซองสีน้ำตาลให้ฉัน

ฉัน: ขอบคุณ // ฉันรับมาเเล้วเอ่ยขอบคุณ กับคนที่เเต่งกายมีผ้าปิดปากสีดำ ใส่หมวก ใส่ฮู้ดหนังสีดำ กางเกงยีนส์ขาดๆ โชคดีที่เขาพูดไทยได้ ฉันเลยรู้ว่าเขาเป็นสายลับ

สายลับ: ครับ ผมคงต้องไปเเล้ว โชคดี

พอเขาพูดเสร็จเขาก็เดินไปเลย ฉันหันหลังมามองที่พักของฉัน อืม! ก็ไม่เลว มือบางกำชับซองสีน้ำตาลในมือ เเล้วเดินเข้าไปติดต่อขอเข้าพัก

ฉันเปิดเข้ามาในห้องที่คนมาอยู่คนเดียวอย่างฉันอยู่ได้สบายเเน่ ไม่เล็กเเต่ก็ไม่ใหญ่ ก็มาทำงานนิเนอะ! ไม่ได้มาเที่ยว

พอฉันจัดของเรียบร้อยเสร็จฉันก็ไปหยิบซองสีน้ำตาลที้วางไว้บนโต็ะมาเเกะดู

หึ! มันเป็นข้อมูล ผับที่ฉันจะไปสืบคดี เเละเเน่นอนมีรูปขนาด 2 นิ้วของคนที่เป็นหัวหน้าเเก๊งที่ฉันจะไปทำลายมัน เกลียดนัก! ไอ้พวกต่ำๆ

มาวันเเรกก็ไม่ได้พักหรอกนะฉันมาที่ผับเลย เริ่มเร็ว มันยิ่งจะจบเร็ว! หึ

ฉันพยายามมองหาคนที่หัวหน้าบอกว่าจะเข้ามาทักฉันก่อน ฉันมายื่นเเถวๆที่เขาเชียร์เบียร์ กัน สักพักได้ยินเสียงคนเรียกชื่อใครก็ไม่รู้อยู่ด้านหลัง เเต่เหมือนจะเรียกฉันนะ!

อยากจะบอกว่า ฉันไปเเปรงโฉม ทำสีผม ทำลงทำเล็บมาเรียบร้อย! ทุ่มเทกายใจให้งานเสมอ ฉันไม่ชอบคนเลวนี้คือความตั้งใจของฉันก็ว่าได้

...: เเมรี่ๆ หล่อนย่ะ!

สมมุติว่าเค้าพูดอังกฤษกันเนอะ!

ฉันมองไปยังคนที่เรียกชื่อเเมรี่มาทางฉัน ฉันทำหน้างงๆ

...: นี่ๆหล่อน ฉันชื่อรีสชี่ เป็นเจ๊ที่นี้ เป็นคนรับเด็กเข้าทำงานน่ะ คุณเจสเขาฝากหล่อนเข้าทำงานกับฉัน *เจสคือชื่อหัวหน้าฉันเอาไว้ใช้ตอนทำงานสืบคดี //เราทำหน้าเข้าใจทันที เเล้วโค้งคลี่ยิ้มให้เบาๆ เเมรี่หรอ? เเม๊!!! หัวหน้า

ฉัน: เอ่อ สวัสดีคะ เอ่อ..ฉันเเมรี่คะ ไม่เคยผ่านมือชายใดมาก่อน // เราทำท่าอายๆ เพราะได้ยินมาว่าไอ้เจ้าของผับมันชอบเด็กใหม่ๆ เธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อเข้าใกล้ เเละสืบความลับมันมา จับมันเข้าตารางไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยคอยดู

เจ้: เเหม๊! มั้นใจนะจ้ะหล่อน!// เจ้มองฉันพลางเบ้ปาก ทำไมนะหรอ ฉันเเต่งตัวเเรงส์~ นิดๆไง

ฉัน: เเรงส์!! เเต่เวอร์จิ้นเเน่นอนคะเจ๊!// เพียงฟ้าจีบปากจีบคอพูด! เเล้วยิ้มให้เจ้ เจ้มันก็พยักหน้ากวักมือให้เราเดินตามไป

เจ้: เออ! ตามกูมาๆ

ฉันก็เดินตามไปน่าจะห้องเเต่งตัวละมั้ง พอเปิดม่านดำออก ก็เป็นห้องเเต่งตัวจริงๆพอเราเข้าไป ก็จะมีชะนี 2-3 ตัว มองเราจิกๆ สงสัยจะเเดกข้าวเปลือกเเทนข้าวสวย

เจ้: นี่!! พวกหล่อน เเมรี่เป็นเด็กใหม่ มาสมัครเป็นโคโยตี้ในผับเรา! // อืมทุกคนฟังไม่ผิดหรอกฉันมาเป็นโคโยตี้ จริงๆ

ฉัน: สวัสดีค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ // ฉันก้มหัวพอเป็นพิธีให้นิดๆ พวกนางก็เบ้ปากให้ฉันเดี่ยวดั้งหัก! พวกนี้นี่

.....:เจ้!!!

ฉันถึงกับสะดุ้งนิดๆ เมื่อมีคนเข้ามาเเล้วเรียกชื่อคนข้างๆ

เจ้: คะ..ค่ะ// อีเจ้มันหันไป ฉันก็เลยหันไปมองตาม ตรงที่พึ่งเดินผ่านมาเมื่อกี้

เห้ย!! นั้นมัน!