"ที่ให้ไปทวนเมื่อวานจำได้หรือเปล่า?"พี่พอร์ชถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"จำได้สิคะ...ตั้งความหวังไว้เยอะก็ต้องทำให้ได้"
"ทำเพื่อตัวเอง...อย่าทำเพื่อคนอื่นเลย...เพราะถ้าคาดหวังไว้สูงเวลาผิดหวังมันเจ็บ...เข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม"นี่เป็นคำพูดที่จะสื่อว่ายังไง ฉันก็ไม่ได้ใจเขาหรือเปล่านะ
"ครีมไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าจะเจ็บก็เจ็บเพราะตัวเอง...ครีมเลือกเอง...พี่พอร์ชสบายใจเถอะนะคะ"พูดจบพี่พอร์ชก็หันมามองหน้าฉัน แค่มองหน้าแค่นี้หัวใจฉันก็จะละลายแล้ว คนอะไรเนี้ยทำไมถึงหล่อขนาดนี้ พ่อแม่ทำท่าไหนกัน
โป๊ก!!
"อย่าจ้องหน้า..."พี่พอร์ชดีดหน้าผากฉันก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น นี่ถ้าไม่คิดไปเองก็คงจะคิดว่าเขาหวั่นไหวให้ฉันแล้วนะเนี้ย
หลังจากติวกันมาจนถึงเย็น พี่พอร์ชก็บอกว่าจะพาฉันไปกินมื้อเย็น เนื่องจากวันนี้แม่ไม่อยู่บ้าน และแม่ก็ห้ามไม่ให้ฉันทำอาหารเอง เพราะอะไรน่ะหรอ ครั้งล่าสุดที่ทำไข่เจียวกะทะทะลุ ไม่รู้ทอ
