พันธนาการร้ายรัก

บทนำ

ฉันเฌอริมา ผู้ซึ่งเกิดมามีพร้อมทุกอย่าง ฉันถามตัวเองว่ารักบลูไหม หึ นึกแล้วก็สมเพชตัวเอง ฉันพยายามบอกตัวเองว่าฉันรักเขา ฉันพยายามทำตัวให้เขารัก แต่ฉันรู้ รู้มาตลอด รู้มาตั้งแต่ต้น ว่าใจเขาอยู่ที่ใคร...อาย…เพื่อนรัก เพื่อนสนิท เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันเอง และนั่นเป็นเหตุให้ฉันจงใจทำให้บลูเป็นของฉัน เหตุผลเดียวคือฉันอิจฉาอาย

อายเป็นคนที่ด้อยกว่าฉันทุกอย่าง แต่เธอกลับมีความสุขกับชีวิต คนรอบตัว เพื่อน ๆ หรือใครต่อใครต่างคบกับเธอด้วยความจริงใจ ผิดกับฉันที่ไม่ว่าใครหน้าไหนล้วนเข้าหาเพราะผลประโยชน์ ฉันเคยชินกับคำป้อยอหลอกลวงทั้งหลาย ฉันมองคนรอบกายเหมือนอากาศธาตุที่เพียงแค่ผ่านไปมาราวกับไม่มีตัวตนเท่านั้น พวกเขาพูดกรอกหูฉันเสมอว่า ฉันสวยอย่างนั้น ฉันเก่งอย่างนี้ ฉันได้ยินแล้วสะอิดสะเอียนจนแทบจะกระอักออกมา เห็นจะมีก็แต่อายที่ไม่เคยมองเปลือกนอกของฉันเลย เธอจริงใจกับฉันทุกอย่าง จนฉันนึกสงสัยว่า โลกใบนี้มีคนแบบนี้ด้วยเหรอ แต่ถึงเธอจะดีแค่ไหน มันก็ไม่ทำให้ความอิจฉาของฉันลดลงแม้แต่น้อย อายดีเกินไปจนน่าหมั่นไส้ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดกับเธอ

และแล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่ฉันต้องไปติดต่องานกับบลูบ่อย ๆ อายเป็นเพื่อนฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเพื่อนรู้สึกยังไงกับเจ้านายตัวเอง และการที่ฉันเป็นคนช่างสังเกตและพบเจอคนมากหน้าหลายตา ฉันก็มองออกอีกเช่นกันว่าบลูคิดไม่ซื่อกับเลขาฯ ตัวเอง

ฉันเลยคิดแผนการอะไรบางอย่างได้ ฉันพึงพอใจบลูพอควรถึงแม้จะไม่มีความรัก แต่พวกเราเหมาะสมกัน และฉันก็คิดว่าสักวันฉันอาจจะรักเขาได้ แต่ทว่า...แต่เหนืออื่นใดคือความสะใจ ฉันอยากรู้ว่าอายจะทนเฉยอยู่อีกได้มั้ยถ้าคนที่ตัวเองแอบชอบได้กลายเป็นของเพื่อนสนิทไปแล้ว อายต้องมีข้อเสียบ้างสิ

แต่ก็นั่นแหละ อายก็คืออาย ยังคงปั้นหน้ายิ้มกับฉันทุกครั้งที่เห็นฉันทำตัวสวีตกับบลู หรือบางครั้งที่ฉันจงใจเล่าเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับบลูให้อายฟัง

ฉันคงเลวมากสินะ ในขณะที่ฉันพยายามบังคับใจให้รักบลูแทบตาย แต่การบังคับใจไม่ให้รักกลับยากกว่า

เวธัส…ผู้ชายเลวที่ฉันแสนเกลียด คนที่ทำลายอนาคตของฉันกับบลู ฉันแค้นเขา ชิงชังเขา แต่ทำไม…ทำไมฉันต้องรักเขาด้วยก็ไม่รู้

ตอนนี้ฉันคงกำลังรับกรรมที่ก่อเอาไว้อย่างสาสม คำพูดของคนใจร้ายที่ชอบย้ำเตือนฉันทุกครั้งดังแล่นอยู่ในหัว จนฉันไม่อาจสลัดมันออกไปได้ แม้อยากจะปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้เสียทีเพราะสิ่งที่เขาพูดมันถูกต้องทุกประการ เพียงแต่...

“คุณเป็นของผมริมา จำเอาไว้”

“แต่คุณไม่ได้เป็นของฉัน”