เราสามคนก็นั่งรับประทานอาหารกัน พูดคุยกันต่อนิดหน่อยผมก็ขอตัวกลับ มาดูคนตัวเล็กที่นอนป่วยอยู่ ไม่รู้ป่านนี้ลุกมาทานข้าว ทานยาแล้วหรือยัง
ติ๊ง!
ภายในเพนเฮ้าส์เงียบเหมือนไม่มีคนอยู่ ที่โต๊ะอาหารทุกอย่างยังอยู่ครบทั้งข้าวและยา ผมรีบก้าวเท้าเดินขึ้นไปยังห้องนอน
แกร๊ก!
"ไอครับ..ไอวี่"
"......" เงียบสนิท ผมนั่งลงบนเตียงข้างเธอใช้หลังมือวางทาบลงบนหน้าผากนวลของคนตัวเล็ก
"ชิบ! ตัวร้อนขนาดนี้เลย" ผมรีบต่อสายหาคนสนิททันที
ติ๊ด ติ๊ด!
[ฮัลโหล..ครับนาย] ไม้เอ่ยมาตามสาย
"มึงตามหมอมาที่เพนเฮ้าส์ แล้วซื้อข้าวต้มมาด้วย"
[นายเป็นอะไรครับ?]
"ไม่ใช่กู.. เมียกูไม่สบาย"
[เมีย? คนไหนครับนาย]
“ไอ้ไม้!!กูมีเมียคนเดียว"
[อ้อ..ครับๆ หนักหรือครับ]
"ถ้ามึงยังกวนตีนไม่เลิกเงินเดือน เดือนนี้มึงเหลือครึ่งเดียว"
"ขอโทษครับนาย ผมจะตามหมอให้เดี๋ยวนี้เลยครับ"
ไอ้นี่มันน่าหักเงินเดือนซะให้เข็ด ผมวางสายจากไอ้ไ
