แอสรันเงยหน้าขึ้นมองพระจันทร์ที่ส่องแสงสว่างทั่วทั้งท้องฟ้า…วันนี้อากาศเย็นสบายแถมหิมะก็ไม่ตก
อีกไม่นานคงจะสิ้นสุดฤดูหนาวที่แสนยาวนานนี้สักที
ตอนนี้เป็นเวลาราวตีสองแล้ว…แขกที่มายังคฤหาสน์ไคโรต่างก็ทยอยกันกลับ…
เหตุใดคามิเลียถึงยังไม่ออกมาสักที…เธอหายไปนานจนน่าเป็นห่วง
แอสรันลุกขึ้น…เขาคิดว่าเขาควรจะตามหาคามิเลีย เพราะน้ำยาเวทย์เปลี่ยนเสียงและเปลี่ยนหน้าทึ่เธอกินไปใกล้จะเสื่อมแล้ว
ทว่าพอแอสรันลุกขึ้นเขาก็ต้องชะงัก…เมื่อเจอคามิเลียในสภาพที่ดูแย่…นิดหน่อย
เขารีบเดินเข้าไปกอดเธอ…
“ดยุคบ้านั่น…รังแกเจ้าถึงเพียงนี้…”
“แอสรัน…พาข้ากลับบ้านหน่อย…”
เขาย่อตัวลงเพื่ออุ้มเธอ…คามิเลียหลับพริ้มในอ้อมกอดของเขา…แอสรันรีบพาเธอไปที่รถม้าอย่างรวดเร็ว
เคเดนยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม…เขามองแอสรันที่ดูแลคามิเลียอย่างออกนอกหน้าด้วยอารมณ์คุกรุ่น
ใจจริงเขาไม่อยากปล่อยเธอไปเลยในคืนนี้…เขาอยากกอดเธอไว้จนรุ่งสาง
